کووید ۱۹، رمان و مهاجرت در گفتگو با ایزابل آلنده

ترجمه هدی جاودانی | شهرآرانیوز - ایزابل آلنده متولد پرو و بزرگ شده شیلی است. او فارغ از کار‌های پراکنده‌ای که در طول زندگی اش انجام داده است، ارتباط خود با دنیای ادبیات را با ترجمه رمان‌های عاشقانه از انگلیسی به اسپانیایی آغاز می‌کند و سپس به روزنامه نگاری رو می‌آورد. در همین دوران، آلنده با پابلو نرودا، شاعر مشهور شیلیایی، آشنا می‌شود و نرودا او را به ترک دنیای روزنامه نگاری و داستان نویسی تشویق می‌کند. آلنده اکنون نویسنده آثار پرفروش و تحسین شده بسیاری، ازجمله «خانه ارواح»، «عشق و اشباح»، «داستان‌های اوالونا»، «پائولا» و «در دل زمستان» است. بیشتر آثار او به سبک رئالیسم جادویی نوشته شده است. داستان‌های آلنده به بیش از ۴۰ زبان دنیا ترجمه شده و بیش از ۷۴ میلیون نسخه در سراسر دنیا فروش داشته است. او اکنون ساکن کالیفرنیاست. در گفت وگوی پیش رو، آلنده با جفری براون، یکی از دوستان نزدیکش، درباره همه گیری ویروس کووید۱۹، تازه‌ترین رمانش، «گلبرگی از دریا»، مهاجرت و نیز چیز‌های دیگر، سخن می‌گوید.

زندگی در همه گیری چگونه برایت می‌گذرد؟ چطور توصیفش می‌کنی؟

من دراین باره بیش از این نمی‌پرسم، چون از ماجرا‌های زندگی ات کمابیش باخبرم، اما خوشحالم که می‌شنوم همه چیز مرتب است. داشتم به این موضوع فکر می‌کردم که تو از درام‌هایی قدرتمند می‌نویسی، از زخم‌هایی تاریخی، از جمله آن‌هایی که زندگی شان کرده ای؛ و حالا ما اینجا خودمان در دل یک درام هستیم. آیا تو به عنوان نویسنده، این درام را تشخیص می‌دهی یا هنوز همه چیز برایت خیلی واقعی است و باید کمی از آن فاصله بگیری تا درکش کنی؟

همه جزئیات این داستان در ماه‌های اخیر به ذهنت رسید یا ایده‌ای بود که از مدت‌ها قبل در سرت می‌پروراندی؟

اما این نظمی که از آن حرف می‌زنی هم اهمیت دارد. این طور نیست؟ همین روز خاصی که هلت می‌دهد و وادارت می‌کند گوشه‌ای بنشینی و نوشتن را آغاز کنی.

بیا درباره جدیدترین رمانت، «گلبرگی از دریا» ^۱، صحبت کنیم. همان طور که خودت در مقدمه کتاب آورده ای، داستان آن به سال‌های خیلی قبل برمی گردد، زمانی که در کودکی قصه‌ای را می‌شنوی. آن قصه چه بود که در ذهن تو ماندگار شد؟

در واقع تو تصمیم گرفتی که به واقعیت در قالب داستان حیات ببخشی؟

فکر می‌کنم در چنین مواردی، وقایع تاریخی نوعی چهارچوب در اختیارت قرار می‌دهند که از آن‌ها استفاده کنی و داستان را با آن‌ها پیش ببری. آیا چنین چهارچوبی برایت مفرح است یا محدودت می‌کند؟

کمی درباره شخصیتی‌هایی بگو که آن‌ها را بر اساس افرادی خلق کرده‌ای که در واقعیت ملاقات کرده ای، کسانی که داستانت را با آن‌ها در اسپانیا و در پایان جنگ داخلی آغاز می‌کنی و بعد آن‌ها به پناهجویانی تبدیل می‌شوند و به شیلی می‌آیند و شهروند دنیای جدیدی می‌شوند.

تو درباره درون مایه هایی، چون پناهندگی و مهاجرت صحبت کرده ای، مفاهیمی که هم زمان با نوشتن داستانت، در کشوری که در آن زندگی می‌کنیم و در سراسر جهان در حال رخ دادن بوده است. نوشتن درباره رویداد‌هایی تاریخی را که همین حالا هم در روزنامه‌ها و اخبار تلویزیون می‌توانی درباره شان بخوانی و بشنوی، چگونه توصیف می‌کنی؟

در این صورت، این طرز فکر تو باعث شده است چه احساسی درباره شخصیت هایت داشته باشی؟