تعزیه و خیمه‌سوزان در نوده

اهالی نوده هر سال ظهر عاشورا در زمینی بایر و بزرگ دور هم جمع می‌شوند و سنتی قدیمی را اجرا می‌کنند. آن زمین پر از خاک محل حضور صدها نفر می‌شود که با چشمانی اشکبار نظاره‌گر این مراسم مذهبی هستند.
امسال چهل و یکمین سالی بود که چند نفر از جوانان محله توس در صبح روز عاشورا داوطلب عَلَم‌گردانی شدند و علم را بلند کردند و گرداندند. هیئت نیز همراه آن‌ها در پشت سر نوحه‌خوانی و سینه‌زنی می‌کرد. این علم تا مزار شهدای کال زرکش از سوی عزاداران برده شد. بعدازظهر عاشورا نیز مطابق روایات که با به شهادت رسیدن علمدار کربلا، امام حسین(ع) خیمه و علم برادر خود را خواباند، مراسم عَلَم‌کِشی برگزار شد. به این صورت که با خواباندن عَلَم مردم به دور آن حلقه زدند و شعر «این علم از کیست که بی صاحب است، این علم از ماه بنی‌هاشم است» را خواندند و سینه‌زنی کردند.
امسال ششمین سالی است که مراسم خیمه سوزان نیز با حضور بیش از 5 هزار نفر در محوطه‌ای نزدیک به مسجد جوادالائمه(ع) برگزار شد. هیئت ابوالفضلی برای برگزاری این مراسم، قبل از آغاز ماه محرم تدارکات لازم را دیده بود. یکی از اقداماتی که هر سال انجام می‌شود رفتن چند نفر از اعضا به طبس برای آوردن نخل است. حدود 10 نخل با کامیون آورده و تعدادی اسب نیز کرایه شد.
بعد از تهیه تدارکات لازم مانند کرایه اسب، نخل و ... مطابق روایاتی که از واقعه عاشورا وجود دارد، خیمه‌های حضرت عباس(ع)، امام حسین(ع)، تل زینبیه و ... در میدان شبیه‌خوانی جانمایی شد و فضا برای تعزیه‌خوانی روز عاشورا آماده شد. بعد‌ازظهر عاشورا، اعضای هیئت که از قبل برای اجرای تعزیه تمرین کرده‌اند، لباس سبز بنی‌هاشم و لباس یزیدیان را بر تن کردند و آماده اجرا شدند.
دور تا دور این فضا روی خاکی که مانند سکو درست شده بود، مردم نشستند و بر مصیبتی که به آقا اباعبدا... گذشت، گریه کردند. تعزیه‌خوان نیز مطابق روایات واقعه عاشورا را بازخوانی کرد. ابتدا موافق‌خوانان با کاروان امام در حالی‌که علم سبز در دستان علمدار و امام و دیگر همراهان است، وارد میدان شدند و تعزیه‌خوان با صدایی رسا گفت: «هر که دارد هوس کرب‌و‌بلا بسم‌ا...، هر که دارد سر سودایی ما بسم‌ا...» و هر یک از بازیگران تعزیه در محل یا خیمه قرار گرفتند.
لحظاتی بعد گروه مخالف یعنی شمر و ابن‌‌سعد و ابن‌زیاد در حالی‌ که لباس‌های قرمز و پرزرق و برق داشتند با خشونت و تندی و تاخت وارد میدان شدند و در محلی که برایشان در نظر گرفته شده است، ایستادند و سپس با نواختن طبل، تعزیه آغاز شد.
 در پایان تعزیه قبل از غروب آفتاب، بر اساس روایاتی که وجود دارد، خیمه سوزان برگزار شد و خیمه‌هایی که به نشانه خیمه‌های بازماندگان کربلا در نظر گرفته شده بود، به آتش کشیده شد. هنگام آتش زدن این خیمه‌ها فریاد «وا حسین» و «وا زینب» مردم بلند شد و همه همنوا با نوحه‌خوانان و به یاد ناله اسرای کربلا به عزاداری و سوگواری پرداختند و در ادامه اسارت حضرت زینب(س) و کودکان به تصویر درآمد.