درس انسانیت پیش از فنون کشتی

مرتضی اخوان | شهرآرانیوز؛ می‌گویند قبل از اینکه روی دایره طلایی درس فنون کشتی را بدهد، بیشتر درس انسانیت می‌داد. این جمله مشترک همه کسانی است که به‌نوعی با مربی اخلاق کشتی مشهد سر و‌کار داشتند؛ چه آن‌ها که او را از دور دیده و چه آن‌ها که گوش به‌فرمانش جنگجویان میدان کشتی شده بودند. روز گذشته چهارمین سالروز درگذشت مردی بود که نه‌تن‌ها کشتی خراسان، بلکه کشتی کشور به او مدیون است.

 

سیدجعفر موسوی، معلم اخلاق و پرورش دهنده کشتی‌گیران نامی، چون برادران خادم، مجید خدایی، امیر توکلیان، ناصر زینل‌نیا و... بود. او چهاردهم آذر‌۱۳۹۵ در سن شصت‌سالگی دار فانی را وداع گفت و اکنون بعد از گذشت چند سال از کوچ ابدی به دیار باقی، هنوز یاد‌و‌خاطره‌اش در ذهن دوستداران کشتی زنده است.

 

موسوی در دوران حیات مربی بازنشسته آموزش‌و‌پرورش ناحیه‌۳ بود. او در کارنامه کاری خود هدایت تیم‌های مختلف کشتی دانش‌آموزی استان و کشور و همچنین مربیگری و سرپرستی تیم ملی کشتی نوجوانان ایران را برعهده داشت. در ادامه ۳ روایت معتبر از مردی را می‌خوانید که به اذعان تمام کسانی که او را می‌شناختند، یک معلم اخلاق به‌تمام‌معنا بود.

«او پیش از آنکه فنون کشتی را به شاگردانش یاد بدهد، به آن‌ها درس انسانیت و معرفت می‌داد. همیشه می‌گفت اول انسان بودن، بعد کشتی‌گیر‌بودن. سیدجعفر موسوی عقیده فکری‌اش را به شاگردانش هم یاد داده بود و آن‌ها را همین‌طور تربیت می‌کرد. این اعتقاد او باعث شده بود شاگردانش هم برای رسیدن به پیروزی هیچ‌وقت سراغ دوپینگ و مسائل غیرانسانی نروند.

 

 

آن‌ها را طوری بار آورده بود که بزرگ‌تر و کوچک‌تری را در کشتی رعایت کنند. امیر توکلیان، برادران خادم، مرتضی و مصطفی علیزاده و بسیاری دیگر در مکتب سید‌جعفر، مشق کشتی کردند و امروز علاوه بر فنون کشتی در اخلاق هم حرف اول را می‌زنند. شاید شاگردان او افتخارات زیادی را در عرصه‌های ملی و بین‌المللی به دست آوردند، اما بر کسی پوشیده نیست که آنچه برایش مهم‌تر بود و امروز هم بیشتر به چشم می‌آید، رعایت اصول جوانمردی بود.

 

سید‌جعفر موسوی هم خودش انسان وارسته‌ای بود و هم شاگردان نمونه‌ای در اخلاق را تربیت کرده بود. معتقدم کار او در بُعد فنی بسیار ارزشمند و ستودنی بود، برای من پاکدامنی‌اش از مربیگری او پررنگ‌تر است. مربیان ما امروز باید از سید‌جعفر موسوی این درس را فرا‌بگیرند که قبل از آموزش فنون کشتی به شاگردانشان درس اخلاق و معرفت بدهند. این بزرگ‌ترین میراثی است که این مرد برای ورزش مشهد از خود به جا گذاشته است.»

«سیدجعفر موسوی تنها یک مربی نبود. او برای همه ما حکم پدری و به گردن خیلی از کشتی‌گیران و نام‌‎آوران دایره طلایی خراسان حق داشت. تنها در چهارچوب کشتی کار نمی‌کرد، به درس‌خواندن، لباس‌پوشیدن، آرایش موی سر، برخورد با خانواده و مسائلی از‌این‌دست بچه‌ها خیلی اهمیت می‌داد و روی این نکات حساسیت خاصی داشت. می‌توانم بگویم سیدجعفر دنبال صفر تا صد کار شاگردانش بود. این نبود که فقط روی تشک و مسائل فنی بچه‌ها کار کند.

 

شاید بتوانم بگویم سید بیشتر از روی تشک، بیرون تشک را می‌دید. خداوند را شاکرم که چنین استادی داشتم. در کل سیدجعفر خودش را وقف کشتی کرده بود. یادم نمی‌رود چهارده‌ساله بودم که توی سالن ژیمناستیک مشغول تمرین بودم. آن‌موقع سیدجعفر هم شاگردانش را برای تمرین به سالن ژیمناستیک می‌آورد. او معلم ورزش من هم بود. بعد از ژیمناستیک با رفقا کشتی می‌گرفتیم که سیدجعفر من را دید و گفت از فردا‌شب باید بیایی سر تمرینات کشتی! به او گفتم به کشتی علاقه ندارم. گفت اگر نیایی نمره ورزشت را صفر می‌دهم. این‌شکلی شد که وارد کشتی شدم.»

«استاد مرحوم موسوی واقعا معلم بود. او ذاتا معلم اخلاق بود و ما از او تنها درس کشتی یاد نگرفتیم، بلکه درس زندگی و اخلاق گرفتیم. انسان ساده‌زیستی بود که به‌دنبال منافع و سوءاستفاده از جایگاهش نبود. خیلی روی درس شاگردانش تأکید داشت. بیشتر شاگردان سیدجعفر موسوی تحصیل‌کرده هستند و کشتی‌گیران موفقی هم شدند. همیشه در کنار مرور مسائل کشتی، به فکر مسائل زندگی و تحصیل بچه‌ها بود و هیچ‌وقت شاگردانش را به حال خود رها نمی‌کرد.

 

یکی‌دو سال قبل از فوتش، همین چند سال پیش که من می‌خواستم در تهران یک باشگاه بزنم، یک روز برای خرید به یک مغازه رفته بودم. نیم‌ساعتی کار خریدم طول کشید و همین که بیرون آمدم، دیدم استاد جلو در ایستاده است و من را نگاه می‌کند! گفتم استاد شما اینجا چه‌کار می‌کنید؟ گفت الان نیم‌ساعت است دارم تو را نگاه می‌کنم. می‌خواستم ببینم با مردم چطور رفتار می‌کنی؟! حیف شد که مرحوم موسوی خیلی زود از میان ما رفت. کاش مربیان ما یاد بگیرند اول معلم اخلاق باشند و بعد مربی کشتی.»