بدون در نظر داشتن شرایط سیاسی من خود را یک ایرانی می‌دانم

سید محمد عطائی | شهرآرانیوز؛ یاسین حسین پور ۱۹ ساله است و  ۹ سال است که  طراحی می‌کند و حالا در رشته خود استادی چیره دست است و این هنر را تدریس می‌کند.

یاسین متولد ۱۳۸۰ آخرین فرزند خانواده ۹ نفره است که در حدود ۴۰ سال پیش از منطقه‌ای نزدیک کابل به ایران مهاجرت کرده‌اند.

او درباره خانواده‌اش می‌گوید: «مادر من خانه‌دار و پدرم کارگر است. سابقه فعالیت هنری در خانواده ما به پدربزرگم بر‌می‌گردد که در آن منطقه که بیشتر کشاورز بوده‌اند، کار‌های نجاری، خیاطی و حتی ساختمان سازی انجام می‌داد.»

او طراح سیاه قلم است و درباره علاقه‌اش به این هنر می‌گوید: این مداومت در طراحی به علت اهمیت و اولویت طراحی در هنر‌های تجسمی است. طراحی برای درک فرم، حالت و دید بهتر اطراف بسیار کمک می‌کند. هر چند بیشتر کسانی که می‌خواهند سراغ نقاشی بروند طراحی را تنها پلی برای عبور می‌دانند و اوایل من هم همین‌طور بودم، اما بعد از ورود به دنیای هنر و درک اهمیت طراحی سعی کردم طراحی را خوب بیاموزم و البته علاقه شخصی من هم در دنبال کردن طراحی بی‌تأثیر نبوده است. تا تکمیل مراحل طراحی راه زیادی نمانده است و بعد از آن تلاش می‌کنم مجسمه‌سازی و در کنار آن رنگ روغن را هم ادامه بدهم.

معلم کلاس چهارم من هزینه کلاس نقاشی را داد

وی ادامه داد: وقتی که تقریباً ۶ ساله بودم خیلی به خط‌خطی کردن علاقه‌مند بودم. دوران دبستان این خط‌خطی‌ها تبدیل شد به طراحی‌های ابتدایی. در دوران دبستان یکی از معلم‌ها به نام آقای شفیعی خیلی تشویقم کرد و هنگامی که استعدادم را دید با خانواده ام صحبت کرد، اما به دلیل توانایی مالی نداشتن و شاید نا آگاهی خانواده این موضوع جدی گرفته نشد. سال بعد که من چهارم دبستان بودم خانم زنگنه معلم ما بود. او با دیدن استعداد من حیرت کرد و باز با خانواده من صحبت کرد، اما خانواده من به علت توانایی مالی نداشتن نتوانستند من را در کلاس نقاشی ثبت‌نام کنند.

این هنرمند افغانستانی ادامه داد: یک روز خود ایشان با من صحبت کرد و از علاقه من به فراگیری نقاشی پرسید که جواب من مثبت بود. او من را پیش همسر استاد محمد حسین جعفری که آموزش نقاشی کودکان را برعهده داشتند ثبت‌نام کرد و هزینه‌های کلاس را خودش پرداخت و حتی برای تهیه وسایل مورد نیاز هم به من کمک کرد. بعد از آن به پیشنهاد خواهرم در کلاس استاد جعفری ثبت‌نام کردم آن موقع من ده ساله بودم. همان زمان هم هزینه کلاس‌ها را معلمم پرداخت می‌کرد. بعد از یک سال پیشرفت خیلی خوبی در فراگیری هنر داشتم و استاد جعفری که استعداد من را دید هزینه کلاس‌ها را نگرفت و حتی وسایل مورد نیاز را هم خودش به من می‌داد. در سن سیزده سالگی به طراحی چهره رسیدم. آن زمان برخی آثارم که حدود ۲۰ اثر بود برای عرضه در نمایشگاه کشیدم. مدرسه ما برای شرکت در مسابقه سیاه قلم در منطقه تبادکان من را معرفی کرد که ۳ سال متوالی به کسب مقام اول موفق شدم.

یاسین چند سال پیش با همه استعدادش مجبور می‌شود ترک تحصیل کند، او می‌گوید: در سن پانزده یا شانزده سالگی مجبور به ترک تحصیل شدم و با برادرم کار خیاطی می‌کردیم. این وضعیت یک سال تمام طول کشید و سخت گذشت، مثل زندانی بود که زندانی نبودیم و همین موضوع و بزرگ‌تر شدن فکر من را هم عوض کرد. بعد از آن دوران بود که به سمت هنر برگشتم و این بار البته هدفمندتر.

هنر به من کمک کرد تا درک بهتری از اطرافم داشته باشم

وی ادامه داد: آن موقع دیگر به دنبال درآمد از طریق هنر بودم و در کنار فراگیری و پیشرفت در زمینه هنر، سفارش هم قبول می‌کردم. بعد از آن شروع به آموزش کردم. اوایل هم به لحاظ شرایط سنی که هفده ساله بودم و هم بی‌تجربگی در آموزش خیلی سخت بود، اما بعد مدتی این مشکلات هم مرتفع شد. سپس دوباره به مدرسه برگشتم و در رشته علوم انسانی ثبت‌نام کردم.

این مهاجر افغانستانی افزود: به اعتقاد من از هر کاری می‌توان کسب درآمد کرد، اما مهم‌تر از آن بینشی است که هنر به من داده است، هنر به من کمک کرد تا هر چیزی را بهتر درک کنم و به نوعی زندگی من منطبق با طراحی شده است، اما درباره شغل برنامه من کاملاً متفاوت است و این بر‌می‌گردد به شرایط موجود که در ایران به علت شرایط اقتصادی، مردم بیشتر درگیر برآوردن نیاز‌های روزانه خود هستند و در این شرایط فرض کسب درآمد از هنر سخت است، اما من از هنر و هر روشی که بتوان از آن کسب درآمد کرد، استفاده می‌کنم. الان هم تا حدودی از این راه کسب درآمد می‌کنم چه از طریق سفارش و چه به وسیله آموزش. در حدود ۴ سال پیش توانایی آموزش دادن را داشتم، اما صبر کردم که تمام شرایط را کسب کنم و بعد از آن آموزش را شروع کردم. از سال گذشته شروع به آموزش دادن به هنرجویان کردم.

من خود را بدون در نظر داشتن شرایط سیاسی یک ایرانی می‌دانم

او درباره آرزوهایش می‌گوید: می‌خواهم برای نسل آینده شرایط بهتری ایجاد کنم. چه نسل بعد از خودم و چه جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنم. برای هموطنانم، من خود را بدون در نظر داشتن شرایط سیاسی یک ایرانی می‌دانم. هر چند همه ما یک خانواده‌ایم، چه آفریقایی و چه آسیایی و هر جا. آرزوی من ایجاد شرایط بهتری برای خودم، خانواده و محله است. می‌خواهم هر چیزی که باعث سختی انسان‌هاست کم‌رنگ شود.