محبوبه عظیمزاده | شهرآرانیوز - سالهای سال هم که بگذرد، جای او و خاطرههایی که برایمان خلق کرده است، در ذهنمان امنوامان باقی میماند. خاطرههایی که لابهلای روزمرگیهایمان، هرازگاهی خودش را به رخ میکشد، حتی با پخش یک ویدئوکلیپ کوتاه در اینستاگرام از ورجهوورجههای کلاهقرمزی و مهربانیهای بیحساب پسرخاله. اصلا مگر میتوانیم فراموش کنیم کلاهقرمزی را که توی اتوبوس، صدایش را میانداخت توی سرش و میخواند: «آقای رارنده! یالا بزن تو دنده/ برو بهسمت تهرون، میخوام برم تلویزیون؟». یا خانه مادربزرگی که هزارتا قصه و شادی و غصه داشت و شعرش هنوز که هنوز است، ورد زبان خیلیهاست؟ یا محبت فراموشنشدنی پسرخاله را که دائم دنبال این بود تا نان و نفتی به دست کسی بدهد؟
شاید هم حمید جبلی را نه با عروسکگردانی و صداپیشگیاش، بلکه با همین عکس غمانگیزش در مراسم تشییع دنیافنیزاده، عروسکگردان کلاهقرمزی، به خاطر بیاوریم که با چهره اندوهگینش، ایستاده بود و کلاهقرمزی را در آغوش گرفته بود. هرچه هست، حمید جبلی حالا روی یکی از قلههای مرتفع نوستالژیهایمان ایستاده است، کنار ایرجطهماسب و فاطمه معتمدآریا و خیلیهای دیگر. «کلاهقرمزی» هم جزو همان برنامههای محبوب تلویزیون بود که سالهای آخر پخش از صداوسیما، حسابی درگیر حاشیههایی شد.
یک روز میگفتند پخش میشود و روزی دیگر تکذیب میکردند تااینکه همان موقع، خود حمید جبلی که بیشتر از این روزها در اینستاگرامش فعال بود، با انتشار پستی از این گفت که: «وقتی بودجههای رسانه ملی به برنامههایی که مردم چندان به آنها علاقهای ندارند تعلق میگیرد، مسلم است که برای برنامههایی همچون کلاهقرمزی، بودجهای باقی نمیماند.... هنوز دستمزد برنامههای سه سال قبل هم پرداخت نشده، اما گروه کلاهقرمزی آمدند بار دیگر برای خاطر مردمانشان. اما حالا دیگر ادامه دادن، غیرممکن است.»
با تمام این اوصاف، کلاهقرمزی به عادت هرساله، عیدهای نوروز روی آنتن شبکه میرفت و عروسکهایی که یکی پس از دیگری به این مجموعه اضافه میشدند، به خاطرات خوب نسل جدید و نسل قدیم پیوستند و خندههای فراوانی را روی لب مردم نشاندند؛ مردمی که با توئیتها و نظرهایشان، همیشه نشان دادهاند که تماشای کلاهقرمزی حسابی به مذاقشان خوش میآمده است: «کلاهقرمزی جزو معدود برنامههایی بود که ادامه پیدا کرد و هی بهش عروسک اضافه کردن، اما این شلوغپلوغبازیها، از کیفیت کارشون کم نکرد.» یا «خدا سایه حمید جبلی و ایرج طهماسب رو تا ابد بالای سر کلاهقرمزی و دوستاش نگه داره.»
این روزها دوباره صحبت از حمید جبلی است؛ نه بهدلیل کلاهقرمزی یا عروسکگردانی و صداپیشگی و بازیگریاش، بلکه بهخاطر یک فیلم قدیمی که ۲۲ سال از ساخت آن میگذرد. فیلمی با عنوان «پسر مریم» که اواخر دهه ۷۰ یعنی سال ۱۳۷۷ ساخته شد و اولین تجربه حمید جبلی در مقام یک کارگردان را رقم زد. این فیلم که نویسندگی آن هم برعهده خود جبلی بوده و تهیهکنندگیاش را فرشته طائرپور برعهده داشته است، حالا قرار است بعد از ۲۲ سال در جشنواره بینالمللی فیلمهای اسلامی توکیو به نمایش دربیاید. جشنوارهای که در روزهای پایانی فوریه و روزهای آغازین مارس ۲۰۲۱ برگزار میشود.
فیلمی که درواقع روایتی از همزیستی بین مسلمانان و مسیحیان است و این روزها که خیلیها در فضای مجازی، مشغول تبریک و تهنیت بهمناسبت ولادت حضرت مسیح (ع) هستند، خبرش منتشر شده است. پسر مریم تاکنون از صداوسیما مجوز پخش نگرفته، اما دهه ۸۰ در بسیاری از جشنوارههای خارج از کشور، در اروپا و آمریکا و آسیا، به نمایش درآمده است.