نگاهی به انگیزه‌های مخالفت برخی چهره‌های سیاسی با حضور نظامیان در انتخابات ۱۴۰۰

به گزارش شهرآرانیوز؛ اگر حضور نظامیان در رقابت‌های انتخاباتی ریاست جمهوری ۱۴۰۰ تا پیش از این، تنها یک گمانه زنی نه‌چندان جدی بود، حال این موضوع جدی‌تر از همیشه محل بحث و گفت‌وگوی چهره‌های سیاسی مختلف است. برخی معتقدند که تنها یک فرد نظامی با توجه‌به شرایط خطیر منطقه می‌تواند مشکلات کشور را برطرف کند.

 

چنان‌که بخش دیگری از آماده‌سازی افکار عمومی برای پذیرش یک رئیس‌جمهور نظامی، پیش‌کشیدن بحث «اقتصاد» است. محسن رفیق‌دوست، اولین وزیر سپاه در دهه ۶۰، در گفت‌وگویی با برنا، با اشاره به مشکلات اقتصادی و اقتصاد مقاومتی، گفته است: «اگر یکی از برادران سپاهی رئیس‌جمهور شود و تابع حرف رهبری باشد و این موانع را بردارد، یک‌ساله مشکلات کشور حل می‌شود. خطاب من به ملت ایران است.» او ادامه می‌دهد: «ما عقیده داریم اگر یک نظامی کاندیدا شود با رهبری زاویه نخواهد داشت و دستورات اجرا می‌شود.»

 

جواد آرین‌منش، از فعالان اصولگرا، در گفتگو با ایسنا با بیان اینکه طبیعتا تعداد کاندیدا‌های نظامی در این دوره از انتخابات بیشتر از گذشته خواهد بود، تصریح کرد: «اولین فردی که برای حضور در انتخابات اعلام موجودیت کرد، سردار دهقان بود و تحرکات انتخاباتی بسیاری از افراد دیگر، نشان می‌دهد که در ۱۴۰۰ تعداد کاندیدا‌های سپاهی و نظامی در مقایسه با ادوار پیشین انتخابات بیشتر خواهد بود.».

اما درمقابل چنین دیدگاه‌هایی، برخی دیگر بنا به دلایل مختلف، مخالف حضور نظامیان در انتخابات ریاست‌جمهوری‌اند؛ مسیح مهاجری و محمد نعیمی‌پور از آن جمله‎اند که در ادامه نگاهی خواهیم انداخت به دیدگاه‌های آنان در این زمینه.

مسیح مهاجری، مدیرمسئول روزنامه جمهوری اسلامی، درباره ورود نظامیان به رقابت انتخاباتی ریاست‌جمهوری با اشاره به سخنان اخیر اسماعیل کوثری و محسن رفیق‌دوست در این روزنامه نوشت: «پدیده عجیبی که این روز‌ها در کشاکش مخالفت و موافقت با ورود نظامیان به عرصه رقابت بر سر تصاحب صندلی ریاست‌جمهوری مشاهده شده، سخنان بعضی از خود نظامیان در توجیه رئیس جمهور شدن نظامیان است. یکی از همین حضرات گفته چطور است که ما نظامی‌ها باید برویم شهید بشویم، ولی حق نداریم رئیس‌جمهور شویم؟ ایشان لابد به این نکته توجه نداشته که شهادت مخصوص نظامیان نبوده و نیست.

 

چندبرابر نظامیانی که شهید شده اند، مردم عادی، چه در جبهه جنگ و چه قبل و بعد از جنگ به شهادت رسیده اند و این یک امر اختصاصی برای نظامیان نبوده و نیست. مهم‌تر اینکه از نظامیان صاحب‌نام و پیش‌کسوت انتظار نبود پای امور مقدسی ازقبیل شهادت در راه خدا را به عرصه رقابت‌های سیاسی باز کنند و آنچه را که وسیله‌ای برای معامله با خداست در بازار سیاست به حراج بگذارند. درست در همین قبیل بزنگاه هاست که می‌توان به عمق نگاه آن امام روشن ضمیر پی برد که نظامیان را از ورود به سیاست منع فرمود.»

همچنین محمد نعیمی پور، فعال سیاسی اصلاح طلب و نماینده مردم تهران در مجلس ششم، در گفتگو با پایگاه خبری و تحلیلی صبح ما، درباره گمانه‌زنی‌های موجود مبنی‌بر حضور نظامیان در انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۰ گفت: «بسیاری از اصولگرایان بر این اعتقادند که اگر قرار است کسی توان حل مشکلات کشور را داشته باشد، این توان تنها در نظامی‌ها وجود دارد؛ بنابراین باید به سمت نظامی‌ها رفت و از طریق آن‌ها آینده کشور را رقم زد. درواقع اصولگرایان به این نتیجه رسیده اند که بدون حضور نظامی‌ها در رأس دولت، حل مشکلات امکان‌پذیر نیست. این امر مفهوم دیگری هم دارد و آن این است که وضعیت آن‌قدر بد است که راه دیگری جز ورود نظامی‌ها به عرصه قدرت برای بهبود اوضاع وجود ندارد. سؤال این است که بعد از ناکامی دولت نظامی به‌دنبال چه گزینه‌ای هستند؟ بنابراین سرنوشت دولت نظامی شکست‌خورده از هم اکنون معلوم است. آیا چنین دولتی مطلوب است؟!».