تصادف در مسیر سبزوار- خوشاب یک کشته و ۲ زخمی برجای گذاشت (۲ آذر ۱۴۰۳) کاهش مصرف آب در مشهد، نتیجه اقدامات فرهنگی موثر است مسمومیت ۶ عضو یک خانواده با گاز مونوکسید کربن در نزدیکی مشهد (۲ آذر ۱۴۰۳) ۸ محصول غیرمجاز آرایش چشم اعلام شد برخی جاده‌های خراسان رضوی بارانی و لغزنده است (۲ آذر ۱۴۰۳) آیا میتوان با زن مبتلا به ایدز ازدواج کرد؟ پروازهای ایران‌ایر به فرودگاه استانبول روزانه شد جزییات حادثه سقوط آسانسور یک ساختمان مسکونی در خیابان قائم مشهد واژگونی خودرو در بجستان خراسان رضوی یک کشته برجای گذاشت (۲ آذر ۱۴۰۳) دستگیری ۳۸۶ متهم به سرقت در اجرای طرح اقتدار امنیت اجتماعی در مشهد زمان برگزاری کنکور سراسری ۱۴۰۴ اعلام شد تلاش‌های ماندگار استاد باقرزاده در توسعه دانشگاه فردوسی و رفاه دانشجویان اختصاص ۲.۲ هزار میلیارد تومان برای تکمیل طرح‌های نیمه‌تمام سیستان و بلوچستان آخرین اخبار از تأثیر معدل در کنکور توصیه‌هایی برای محافظت در برابر آلودگی هوا واژگونی خودرو در بولوار وکیل‌آباد مشهد بدون مصدوم و محبوس تنها نشانه پوکی استخوان «شکستگی» است ستاد حقوق بشر به تصویب قطعنامه پیشنهادی کانادا علیه ایران اعتراض کرد اختلافات مالی بین ۳ دوست در تهران منجر به قتل شد شمارش معکوس برای روشن‌شدن تنور نانوایی در محله عمار یاسر مشهد اعترافات مردی که همسرش را با کلنگ در مشهد به قتل رساند + عکس پیش‌بینی هواشناسی مشهد و خراسان رضوی (پنجشنبه، یکم آذر ۱۴۰۳) | تداوم بارش باران در غالب نقاط استان نگرانی وزیر بهداشت از روند نزولی زادوولد در کشور | ثبت کمتر از یک میلیون تولد در سال ۱۴۰۳ بازنشستگان تأمین اجتماعی فعلاً بیمه تکمیلی ندارند! (یکم آذر ۱۴۰۳) | لطفاً بیمار نشوید انجام ۱۵۰۰ عمل جراحی برای مجروحان حادثه لبنان در ایران تأکید معاون وزیر نیرو بر ضرورت اعمال مدیریت مصرف آب در مشهد افزایش مرگ‌ومیر ناشی از «هاری» در ایران کمبود برخی تجهیزات پزشکی در مشهد که حیات بیمار را به خطر می ‎اندازد ظفرقندی: موافق درمان رایگان سالمندان بالای ۶۵ سال نیستم رمزگشایی از صد‌ها پرونده سرقت در روزهای اخیر | دستگیری ۳۴۱ سارق، کلاهبردار و مالخر
سرخط خبرها

به رنگ مادر

  • کد خبر: ۵۶۰۹۲
  • ۲۹ دی ۱۳۹۹ - ۱۱:۱۲
به رنگ مادر
لیلا طالقانی - فعال فرهنگی
شعله زیر اجاق گاز را روشن کرد. سوپ قلم و شلغم را مثل هرروز بار گذاشت. بوی تکراری و ملال‌آور شلغم افسرده‌اش کرده بود. همه این ۲ هفته قرنطینه و کرونایی که خانه‌اش را پراضطراب و غمگین کرده بود سوپ پخته بود و شسته بود و آب‌میوه گرفته بود. لیوان موردعلاقه‌اش را از گنجه برداشت. چای تازه ریخت. عطر زنجبیل و دارچین حالش را جا آورد. از داخل قوطی لاکی یک غنچه گل محمدی انداخت توی چای که عیشش کامل شود و به عطر‌ها و صدا‌ها و سکوت توی آشپزخانه دل خوش کرد.

دستش را زد زیر چانه‌اش و چشم‌ها‌یش را رو به آینه ریز کرد. مثل این مشتی‌ها قیافه گرفت و گفت: «نه، هر طور شده باید یک زندگی سور‌رئال را تجربه کنم.» خنده‌اش گرفت. ادامه داد: «ولش کن! این خوب نیست. دلم می‌خواهد یک نقاش سبک امپرسیونیسم شوم. شاید با دود نقاشی کردم و از رنگ‌های تند استفاده کردم.» تصمیمش را گرفت. حالا که حال مادرش بهتر شده بود باید کاری می‌کرد که به کرونای لعنتی می‌فهماند اینجا چه کسی رئیس است. بلند شد، نه مثل برخاستن عادی و روزمره. چنان حماسی بلند شد انگار می‌خواست با همین ۴ تا قلم‌مو و ۳ تا قوطی رنگ نصفه‌نیمه به جنگ کرونا برود و از میدان به درش کند. نشست روبه‌روی بوم سفید نقاشی و طرح اولیه صورت مادرش را اتود زد. گریه‌اش گرفت. آن چهره صمیمانه و پر از چروک‌های ریز و درشت، آن مهربانی بی‌حد، آن دختر قدیمی خوش‌آب‌و‌رنگ که معلم دهه‌های ۲۰ و ۳۰ بود و دختر‌های زیادی در شهر شاگردش بودند، بعد از بیماری سخت، چه‌قدر تکیده و لاغر شده بود.
 
دلش خواست شأن و نبوغ و ذات انسان را روی بوم نقاشی بکشد. روز‌ها و شب‌های سخت قرنطینه از او آدمی سرسخت و مقتدر ساخته بود. دیگر از آن خودبینی‌های کودکانه و تنگ‌فکری‌های قدیم خبری نبود. نه گله می‌کرد، نه از چیزی دلزده می‌شد. دلش می‌خواست عدول کند از سراسیمگی‌های روحی‌اش، رها شود، زندگی کند، نمیرد. قلم‌مو را به رنگ آغشته کرد. از خودش پرسید برای طرح اولیه و کشیدن دقیق بیماری از چه رنگی باید استفاده کند، رنج را در صورت مادرش چه‌رنگی بکشد یا اضطراب روز‌های پشت در بیمارستان را. باز دلش غنج رفت برای رنگ‌های تند و قرمز. دلش خواست هر طور شده درباره زندگی بکشد، از شأن آدمی و تجربه‌اش برای زیستن و زنده‌ماندن، از چشم‌ها، از فروغ چشم‌ها وقتی امیدوار است و نبضی شادمانه دارد. باید به یگانگی و همدلی با جهان برسد تا سزاوار رهایی باشد و رنگ‌های زرد و سبز خوش بنشینند توی بوم چهارضلعی‌اش. دلش انار خواست با آن رنگ بی‌نهایتش در نشانه‌ای از جان از خون در رگ‌های خودش مادرش و زیستن انسانی. دلش می‌خواست خودش را به زندگی اثبات کند. مثل شعاری تمام‌قد قدرتش را، شهامتش را توی عمق لایه‌های نقاشی بیاورد، توی نور‌ها و درخشش‌ها. پرسپکتیو عاشقی باشد ته ته فضاسازی‌اش. دوباره خنده‌اش گرفت از اینکه با این همه فکر‌های عجیب توی سرش، چه خوب می‌شد اگر شاعری آوانگارد می‌شد و هرروز یک مانیفست خوش‌رنگ‌و‌لعاب بیرون می‌داد.
 
دوباره روی چهره مادرش تمرکز کرد. گریه‌اش گرفت. باید برای تولدش کار را تمام می‌کرد. دلش می‌خواست بیماری این همه جدی نبود. اطمینان داشت به دنیا. بی‌اعتماد نبود. به قطعیت و قاطعیت زیستن امیدوار بود با وجود همه دشواری‌ها. انسان بودن گاهی چه‌قدر سخت می‌شد و چه‌قدر می‌خواست همین کلمه کلیشه‌ای امید را نقاشی کند و نمی‌توانست مفهوم را روی بوم سرد نقاشی بیاورد. کارش سخت بود. باز نشانه‌ای برای خودش جست. به معرفت‌ها و سزاواری‌های آدمی فکر کرد. پرهیزکارانه و عاشق‌وار تصمیمش را گرفت. قاطع و استوار انتخابش را نهایی کرد. رنگ‌های تند و آرامش‌بخش را کشید روی بوم، مثل موسیقی ملایمی در باد، و چشم‌های مادرش را پر از خنده‌های ناب صمیمی کشید و مطلب را تمام کرد. برای روسری‌اش گل‌های بنفش ریز کشید و روی لپ راستش چال کوچکی زد. هی گوشه لبش را بالا و بالاتر برد. سعی کرد ردیف دندان‌ها جوری نقاشی شود که همین‌طور برق بزند از خنده، و امید را هی قشنگ نشان بدهد. ول‌ول کند از ذوق و تمیزی و پاکیزگی. پیراهنی قرمز با دامنی بی‌قرار و پر از چین و موج کشید برای مامان‌خانم بازنشسته‌اش. چه اشکالی دارد؟ «روز تولد نزدیک است و من چه خوشبختم که تو را دارم. امضا، مریم، با سبک رئالیسم جادویی. بوسه پیوست است.»
گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->