نگاهی به فیلم «مصلحت» حسین دارابی | فیلمی جسور از یک کارگردان فیلم‌اولی

بیژن یزدی |شهرآرانیوز - در لغت‌نامه دهخدا کلمه مصلحت اینگونه معنی شده است: «صواب، شایستگی، صلاح و صلاح کار»، اما در جشنواره امسال «مصلحت» نام فیلمی پرهیجان است که نام اولیه‌اش «مصلحت نظام» بوده است. از همین نام می‌توان به حساسیت موضوع فیلم پی برد. اولین تجربه بلند حسین دارابی در مقام کارگردان به فیلم‌درآوردن فیلم‌نامه‌ای از رضا زهتابچیان است که دو سال پیش با فیلم «دیدن این فیلم جرم است» به جشنواره فیلم فجر آمده بود. مصلحت را باید مثل «دیدن این ...» فیلمی جسور بدانیم و ادامه همان فضا و دغدغه‌ها که موضوع عدالت و اهمیت رعایت آن در جامعه را موضوع روایتش قرار داده است؛ سوژه‌ای که در سال‌های اخیر در سینمای ایران موردتوجه فیلم‌سازان دیگری هم قرار گرفته است.

آقازادگی و آقازاده‌ها موضوع دیگری است که دارابی، کارگردان جوان سینمای ایران، به آن از وجهی دیگر نگاه کرده است؛ وجهی که خطرناک است و همین خطرپذیری کارگردان به مذاق مخاطب خوش می‌آید. هرچند که داستان این فیلم به سال‌های اول انقلاب در دهه پنجاه باز می‌گردد، اما موضوع فیلم باعث می‌شود مخاطب در طول فیلم با آن احساس نزدیکی کند و تا پایان چشم از پرده نقره‌ای برندارند. زهتابچیان در فیلم‌نامه «مصلحت» همان فضای دیدن این فیلم جرم است را دنبال کرده، البته در ساختار قصه‌ای دیگر که به نظر می‌رسد حالا نویسنده‌ای با تجربه‌تر آن را نوشته است.

مصلحت نگاه متفاوتی به ساختار دستگاه قضا در سال‌های اول انقلاب دارد، نگاهی که می‌توان آن را به بخش‌های دیگر جامعه هم تعمیم داد. در این فیلم ما با آقازاده‌ای متفاوت از آنچه که این روزها با آن مواجه هستیم روبه‌روییم. مهدی مشکاتیان جوانی است که بیشتر از آنکه به جایگاه حاج‌آقا مشکاتیان پدرش به‌عنوان یکی از مقامات عالی دستگاه قضای آن‌روزها فکر کند، به فکر ایدئولوژی و ارزش‌های فکری خود به عنوان یک جوان انقلابی پیرو خط امام است. بازی خوب فرهاد قائمیان در نقش حاج‌آقا مشکاتیان و ساختار سیاسی قصه هم به کشش داستان کمک کرده‌ است. حسین دارابی با فیلم مصلحت توقع مخاطبان جشنواره فجر را بالا برده و باید منتظر بود تا این کارگردان جوان در سال‌های آینده با چه فیلم‌هایی برای شکار سیمرغ به جشنواره فجر می‌آید.