مصدومان المپیکی ایران خوشحال از شیوع کرونا!

به گزارش شهرآرانیوز؛ تعویق المپیک برای برخی ورزشکاران به‌واسطه فرصتی که برای بهبودی کامل در اختیارشان گذاشت، خوشایند بود؛ اما این تعویق، سرنوشت برخی دیگر از ورزشکاران را در حد «شوم»‌شدن تغییر داد. در طول تاریخ یک‌صد‌ساله بازی‌های المپیک، جنگ تنها‌عاملی بود که برگزاری منظم این بازی‌ها را از مدار همیشگی خارج کرد. در‌واقع در شرایط عادی و هنگام برقراری صلح، هیچ عاملی منجر به لغو بازی‌های المپیک نشد تا سال گذشته که کرونا این چالش ناخواسته را در‌مورد این بازی‌ها و برای ورزش جهان ایجاد کرد.

 

تصمیم مشترکی که میان مسئولان کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) و مقامات سیاسی و ورزشی ژاپن برای لغو المپیک‌۲۰۲۰ و تعویق یک‌ساله آن گرفته شد، نشان داد که «سلامتی» شرکت‌کنندگان در المپیک اولویت است؛ همان‌طور که این فاکتور در تمام اتفاقات اجتماعی باید ارجحیت داشته باشد.

همین مهم یعنی «سلامتی» بهانه‌ای بود که دستیابی به آن باعث خوشایندی برخی ورزشکاران از تعویق المپیک شد. زمانی که تعویق المپیک قطعی شد، اعزام سهراب مرادی به توکیو هنوز مشخص نشده بود - کما‌اینکه همچنان نامشخص است-، چون به‌خاطر ۲ بار جراحی که یک سال قبل از آن در ناحیه دیسک کمر و کتف دستش داشت، نتوانسته بود از حضور در رقابت‌های گزینشی به حد نصاب لازم برای کسب یکی از ۲ سهمیه مصوب وزنه‌برداری ایران برسد.

 

حسن یزدانی به‌دلیل پارگی مینیسک و جراحی زانو به زمان نیاز داشت تا همان فوق‌ستاره همیشگی کشتی ایران شود و پاسخ‌گوی قطعی امید ایرانی‌ها برای طلایی‌شدن یا دست‌کم کسب مدال در توکیو. حمیده عباسعلی هم که یک روز بعد از المپیکی‌شدنش آسیب دید، هیچ‌چیز به‌اندازه زمان برایش لازم و ضروری نبود تا بتواند ایده‌آل‌ترین شرایط را در میزان آمادگی خود ایجاد کند. لغو المپیک در زمان اولیه فرصت لازم را به مرادی، یزدانی، عباسعلی و امثال این ورزشکاران داد تا از وضعیت نه‌چندان‌مطلوبشان فاصله بگیرند؛ اما در‌عین‌حال تهدیدی جدی ایجاد کرد برای المپین‌های دیگر که امروز گریبان‌گیر یکی‌دو نفر از آن‌ها شده و همچنان در کمین دیگر‌ورزشکاران هم نشسته است.

مزایا و معایب هم‌زمانی که تعویق المپیک می‌توانست برای کشور‌ها و ورزشکارانشان داشته باشد، اجتناب‌ناپذیر بوده و هست. احتمالا خیلی از کشور‌های دیگر مانند ایران، از تعویق المپیک برای بهبود اوضاع المپین‌هایشان استفاده کردند. در‌واقع این‌گونه نبوده که ورزش ایران از موقعیت این جاده برای رساندن تمام‌و‌کمال ستاره‌های مصدومش به توکیو گوی سبقت را از دیگر‌کشور‌ها ربوده باشد.

 

اگر هم فرض را بر این بگذاریم که ایران در‌این‌زمینه پیشرو بوده، باید روی دیگر سکه را نیز در نظر گرفت که گویای وضعیت ورزشکارانی است که هنگام تعویق المپیک مشکلی از حیث اوضاع جسمانی نداشتند؛ اما امروز و در فاصله کمتر از ۵ ماه مانده به زمان جدید بازی‌ها، با معضل آسیب‌دیدگی مواجه هستند. آرمین هادی‌پور نمونه بارز این‌دسته ورزشکاران است؛ یکی از ۲ تکواندوکار المپیکی ایران که آسیب‌دیدگی قدیمی زانو داشت، اما با همان شرایط به تمرینات و مسابقاتش ادامه داد. حالا که المپیک نزدیک‌تر از همیشه است، شرایط پیچیده‌تری برایش رقم خورده؛ چون با پارگی رباط صلیبی مواجه شده است.

 

درمان پارگی رباط صلیبی فقط جراحی است، اما در صورت تن‌دادن هادی‌پور به این کار قطعیتی برای بهبود وضعیت او تا زمان اعزام به توکیو وجود نخواهد داشت، چون فرصت چهارماهه باقی‌مانده تا المپیک برای این بهبودی کافی نیست. اینکه تکواندوی ایران با‌وجود اسم‌و‌رسم و ادعایی که دارد، به‌قدری با ظرفیت نیست که بتواند طبق شرایط المپیک فردی دیگری را در وزن هادی‌پور جایگزین او کند، موضوع مهمی است که پرداختن به آن جای بحث زیادی دارد.

موضوع مهم در اینجا وضعیت آسیب‌دیدگی هادی‌پور است که باید روز‌ها با آن مدارا کند؛ در‌حالی‌که یک سال پیش که بحث تعویق المپیک مطرح شد و حتی در بازه زمانی که قرار بود این رویداد برگزار شود، اوضاع او تا‌این‌حد حاد نبود که حُکم ورزشکار «یک‌پا»‌ی ایران را در توکیو داشته باشد؛ البته در‌صورتی‌که اوضاع از این بدتر نشود و به منع هادی‌پور برای اعزام نینجامد. مجتبی عابدینی نیز دیگر‌ورزشکاری است که در یک‌سال تعویق المپیک با بحران مصدومیت دست‌و‌پنجه نرم کرد و حتی به‌خاطر آن یکی‌دو مرحله اردوی تیم ملی شمشیربازی اسلحه سابر را هم از دست داد. موضوع جراحی از احتمالات در‌نظر‌گرفته‌شده برای بهبود کتف عابدینی هم بود؛ اما خوشبختانه بخت با او یاری کرد و مداوا‌های دیگر برایش آن‌قدر مؤثر شدند که مجبور به پذیرفتن تیغ جراحی نشود.