یادی از شادروان امیرحسین فردی، نویسنده‌ای که دغدغه‌اش ادبیات انقلاب بود

به گزارش شهرآرانیوز - جایزه ادبی کتاب سال شهید غنی‌پور اگرچه به نام یک شهید آراسته است، یادآور یک نام دیگر نیز هست. مرحوم امیرحسین فردی (۱۳۲۸ - ۱۳۹۲) داستان‌نویس و روزنامه‌نگار و فعال فرهنگی که پنجم اردیبهشت سالروز درگذشت اوست. در اهمیت بنیادگذاری جایزه یادشده به دست فردی همین بس که با وجود نام جایزه و محل برگزاری آن (مسجد جوادالائمه (ع) در یکی از محلات پایینِ شهر تهران) که می‌تواند برخی شائبه‌های عقیدتی را درباره‌اش ایجاد کند، این اتفاق ادبی در میان طیف‌های متفاوتی از اهالی ادبیاتْ خوشنام است.

 

کافی است به حساسیت‌های برخی نویسندگان به جوایز دولتی دقت کرد تا اعتبار پایگاه مردمی جایزه شهید غنی‌پور بیشتر روشن شود. بااین‌حال، مرحوم فردی با انگیزه‌های انقلابی و به‌عنوان یک فعال فرهنگی متعهد به آرمان‌های انقلاب اسلامی این اتفاق را رقم زد. شاید بتوان گفت که او با اعتقاد به لزوم کار فرهنگی برای مقابله با آنچه نویسندگان متعهد انقلابْ ضدارزش می‌دانند، اقداماتی از این قبیل صورت داد. این نویسنده که پس از فوت بر اثر عارضه تنفسی بیش از پیش شناخته شد، در کارنامه خود سابقه سردبیری و مدیر مسئولی مجله معروف «کیهان بچه‌ها» و مدیریت مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری را عهده‌دار بوده است.

 

او در سال ۵۷ در شور و شوق پیروزی، با نگارش داستانی کوتاه رسما نویسندگی را آغاز می‌کند، البته جایی گفته است که نخستین تجربه‌های نوشتنش هنگامی رقم خورد که در دبیرستان شاگرد اکبر رادی –نمایشنامه‌نویس معروف- بوده است که از طریق رادی با نوشته‌های جلال آل‌احمد و غلامحسین ساعدی آشنا می‌شود. از او حدود ۳۰ عنوان کتاب به چاپ رسیده که از شناخته‌شده‌ترین آن‌ها رمان «اسماعیل» است. این رمان درباره جوانی خوش‌قدوبالاست که در پی شناخت خود به مبارزی علیه رژیم پهلوی تبدیل می‌شود. خود فردی در بیان علت نگارش این اثر، به کم‌توجهی به ادبیات انقلاب اسلامی اشاره کرده و «اسماعیل» را زاییده دغدغه‌اش درباره این ادبیات دانسته است. از دیگر آثار او می‌توان «سیاه چمن»، «کوچک جنگلی»، «تختی افسانه نبود»، «گرگ‌سالی» و «وقتی پلک‌ها سنگین می‌شوند» را نام برد.