دلایل جاری شدن سیل های اخیر اروپا چه بود؟

مریم شیعه زاده | شهرآرانیوز؛ این روز‌ها که گوشمان از اخبار طوفان‌های سهمگین، سیل‌های مخرب، رانش زمین، بارش‌های شدید، خشک سالی و... پر است، بد نیست تا کمی درباره دلایل ایجادکننده بحران‌ها و بلایای طبیعی سخن بگوییم. اگرچه این بلا‌ها طبیعی خوانده می‌شوند و در نگاه بسیاری همواره وجود داشته و خواهند داشت، اما در سال‌های اخیر رشد درخور توجه این قبیل رخدادها، زنگ هشداری برای واکاوی علل و پیامد‌ها آن هاست. سیل اخیر آلمان و بلژیک به خوبی نشان داد که تغییرات اقلیمی تا چه اندازه می‌توانند بر زندگی انسان تأثیرگذار باشند.

در سال‌های گذشته موضوع گاز‌های گلخانه‌ای به یکی از بحث‌های مهم زیست محیطی جهان تبدیل شد، اما با گذشت سال‌ها همچنان عملکرد کشور‌های صاحب صنایع در این حوزه ناامیدکننده است. امضای معاهده پاریس در سال ۲۰۱۵ توسط برخی کشورها، کورسوی امیدی برای کاهش تولید CO۲ در جهان بود که با خروج آمریکا در سال‌های اخیر و نادیده گرفتن شیوه نامه‌ها توسط دیگر کشورها، کم رنگ‌تر از چیزی که گمان می‌کردیم، دنبال می‌شود.

دانشمندان اروپایی در روز‌های اخیر و براساس مطالعاتشان اعلام کرده اند که تا پایان سده جاری شمار طوفان‌های سیل آسا به ۱۴ برابر خواهد رسید. رقمی که به خوبی عمق بحران پیش رو را نشان می‌دهد. نه تنها اروپا، که وجود چنین بحران‌هایی در دیگر مناطق جهان به زودی موجی از تأثیرات ویرانگر بر کره زمین و زندگی انسان‌ها را به دنبال دارد. ازدست رفتن جان آدم ها، خسارت به صنایع و کارخانه ها، ازبین رفتن سرپناه انسان ها، نابودشدن محصولات کشاورزی و قحطی، وخیم شدن بهداشت عمومی و شیوع بیماری، ازبین رفتن دام ها، خارج شدن فاضلاب و... گوشه‌ای از عوارض بارش‌های سیل آسا هستند. گرمایش زمین و تبخیر بیش ازحد آب‌ها که ۷۰ درصد کره زمین را تشکیل می‌دهند، سبب بروز این بحران‌ها خواهند شد.

در تحقیقی که به تازگی درباره مناطق سیل زده کارائیب صورت گرفت، مشخص شد پس از هر سیل ویرانگر در این منطقه، برای رونق دوباره اقتصاد و رشد آن، دست کم ۶ سال زمان لازم است. فائو نیز در گزارش‌های اخیر خود به صورت مداوم بر موضوع تغییرات جوی و بحران‌های صنعت کشاورزی تأکید می‌کند و حتی در گزارشی بیان کرد که فقط در دهه گذشته ۲۰ درصد از جنگل‌ها و زیستگاه‌های طبیعی از بین رفته اند و این موضوع در بلندمدت تنفس زمین و گونه‌های جانوری را به خطر می‌اندازد. در چنین اوضاعی دولت‌ها نیازمند برنامه ریزی‌های جدی‌تر برای کاهش تولید گاز‌های گلخانه‌ای و مقابله با چنین بحران‌هایی هستند.