مجید مرتضایی فهرست نهایی بازیکنان تیم ملی فوتسال افغانستان برای مقدماتی جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۶ را اعلام کرد قیمت امروز پول افغانی (سه‌شنبه ۲۵ شهریور ۱۴۰۴) طالبان دسترسی مردم به خدمات اینترنت فیبرنوری را در استان بلخ افغانستان قطع کردند مدیرکل اتباع خراسان رضوی: بازگشت اتباع افغانستانی فقط از طریق اردوگاه‌ها امکان پذیر است معاون امنیتی استانداری خراسان رضوی: میزان ورود دوباره اتباع غیرمجاز به کشور تقریباً صفر است وزیر صمت در رأس یک هیئت عالی‌رتبه اقتصادی به کابل رفت (۲۴ شهریور ۱۴۰۴) وزارت آموزش پرورش طالبان: ۲۶۸ دانش‌آموز در زلزله شرق افغانستان جان باخته‌اند وزیر خارجه طالبان در گفت‌وگو با مقام قطری: حمله به دوحه نقض آشکار قوانین، عرف‌ها و ارزش‌های بین‌المللی بود قیمت امروز پول افغانی (یکشنبه ۲۳ شهریور ۱۴۰۴) دیدار وزیر خارجه طالبان با هیئت آمریکایی در کابل قیمت امروز پول افغانی (شنبه، ۲۲ شهریور ۱۴۰۴) برگزاری نمایشگاه هنرمندان افغانستانی در کابل، به‌مناسبت سالروز میلاد پیامبر اسلام(ص) اعتراض متهمان به جنایت جنگی در افغانستان به محدودیت‌های حضور در جلسات تحقیقاتی مدیرکل آسیای جنوبی وزارت امور خارجه: هدف کشور‌های حاضر در نشست گروه ۴ کمک به افغانستان برای عبور از چالش‌هاست جلوگیری از خروج غیرقانونی ۲۸ نفر از مرز هرات (۲۱ شهریور ۱۴۰۴) ایران چهارمین محموله کمک‌های خود را برای زلزله زدگان افغانستان فرستاد قیمت امروز پول افغانی (پنجشنبه، ۲۰ شهریور ۱۴۰۴) طالبان حمله رژیم صهیونیستی به جلسه رهبران حماس در قطر را محکوم کرد  حریفان تیم ملی فوتسال زیر ۱۷ سال افغانستان در بازی‌های آسیایی مشخص شد قیمت امروز پول افغانی (سه‌شنبه، ۱۸ شهریور ۱۴۰۴) افغان بودن یعنی جنگیدن | بازتاب درخشش ندیم امیری در بازی تیم ملی فوتبال آلمان مقابل ایرلند + فیلم
سرخط خبرها

به بهانه چهلمین روز درگذشت استاد محمدسرور رجایی

  • کد خبر: ۸۰۰۱۹
  • ۱۷ شهريور ۱۴۰۰ - ۱۷:۰۱
به بهانه چهلمین روز درگذشت استاد محمدسرور رجایی
کتابش که تمام شد، اسمش را «از دشت لیلی تا جزیره مجنون» گذاشت. در حقیقت مجنون خود او بود و لیلی، سرزمین غرق خونش. سرزمینی که دردها و رنج‌های آن برایش مهم‌تر از رنج‌های بیشمار خودش بود.

به گزارش شهرآرانیوز؛ امروز چهلمین درگذشت محمدسرور رجایی است. شاعر و نویسنده و پژوهشگر دل‌سوخته ای که افق فکری اش فراتر از مرزهای جغرافیایی میان ایران و افغانستان بود. نوید نوروزی، پژوهشگر تاریخ شفاهی و نگارنده کتاب «ابوعلی کجاست؟» در مطلبی به شخصیت فکری و فرهنگی وی پرداخته است.

 

توی عکس‌های هارد نگاه می‌کردم. پُر از سنگ مزار بود. هر مزار با نوشته‌ها، نوع سنگ و نقش‌هایی که بر آن بود روایت‌هایی را در ذهنم تداعی می‌کرد. شبیه حافظه گوشی خودم بود که پر از سنگ مزار شهدا و جعبه آینه‌ها و فرهنگی بود که مادران شهدا برای نسل‌های آتی به یادگار گذاشته بودند، اما یک تفاوت مهم وجود داشت. تصاویر هارد همه متعلّق به شهدای افغانستان بود. شهدایی که روی مزارشان نوشته بود محل شهادت شلمچه… طلائیه... جزیره مجنون و...

 

من از قدیم، دوستان افغانستانی خوبی داشتم که به خاطرشان سعی کرده بودم اطلاعات بیشتری از این کشور به دست بیاورم و این عکس‌ها جرقه‌ای برای ارتباط بیشتر با عکاس‌شان بود. او را می‌شناختم، محمدسرور رجایی. کتاب «در آغوش قلب ها» یش هم خوانده بودم. خواندنی‏ست و ماجراها دارد.
یکی دومرتبه با هم گپ زده بودم و کار مشترک انجام داده بودیم. کنار میزش نشستم. خیلی زود صحبت‌مان گل کرد. از افغانستان کمی حرف زدیم و من از همکلاسی افغان‌ام گفتم که به سبب مهاجر بودن نتوانست ادامه تحصیل دهد و ناراحتی‌اش بعد از سال‌ها هنوز همراهم است. قبل از اینکه ادامه دهم گفت: «نگو افغانی» در جواب چرای من ادامه داد؛ «افغانستان اقوام زیادی دارد، اما بدخواهانش تلاش کردند هویت این کشور را با یک قوم معرفی کنند و از فرهنگ کهن خود دور کنند. اسم کشور… اسم پول رایج... فعالیت‌های سیاسی و رسانه‌ای همه به آنها کمک می‌کند.»

 

مدت کوتاهی نگدشت که دوباره نزد او رفتم و با رضایت خاطر گفتم: «من دیگر نه تنها افغانی نمی‌گویم، افغانستانی هم نمی‌گویم.»

 

چطور؟

 

از دفعه قبل که صحبت کردیم می‌خواستم افغانستان را به اسمی صدا بزنم که متعلّق به همه ملتش باشد و به اسم جالبی رسیدم: آریانا.

 

لبخند ملیحی بر لبانش نقش بست. پرسیدم: «شنیده بودی؟»

 

امان الله هم همین را انتخاب کرده بود.

 

امان الله کیه؟

 

دوست رزمنده‌ام است. از مبارزان بدون مرز برائت گفته‌ام؟

 

منظورت ایرانی‌هایی هستند که توی کشورهای مختلف مثل بوسنی، لبنان یا...

 

نه! منظورم افغانستانی‌هایی است که به خاطر عشق به امام و انقلاب، به ایران آمدند. شهید و جانباز شدند و اکنون در گمنامی و غربت زندگی می‌کنند. نه در کشور خود جایی دارد و نه مأمنی در اینجا. برخی از آنها ۶ ماه در افغانستان می‌جنگیدند و ۶ ماه در ایران با صدام و رژیم بعث. آن سنگ مزارها هم که دیده بودی مربوط به همین‌هاست. یکی از آنها امان الله امینی‌ست. اولین بار که به خانه‌اش رفتم به خاطر مجروحیت جبهه‌اش روی تخت دراز کشیده بود. در کنار تختش یک نوزاد هم به خواب رفته بود. گفت دخترم است. می‌خواستم نامی روی دخترم بگذارم که مرا به یاد کشورم بیاندازد. نامی که متعلّق به همه مردمم باشد و فرهنگ گذشته‌ام را در دل خود داشته باشد. از هموطنان فرهنگی‌ام از جمله محمدکاظم کاظمی مشورت گرفتم و نامش را «آریانا» گذاشتم.

 

از آن روز هر بار فرصت می‌شد کنارش می‌نشستم و او از مبارزان بدون مرز و خمینیست‌هایی می‌گفت. از مردان گمنام و دور از وطنی که هنوز کورسوی امیدی برای همبستگی ملی و آبادانی کشورشان، در دل‌شان باقی‌ست.

 

قصه هر رزمنده را که برایم تعریف می‌کرد انگار بخشی از وجود خودش را در آن قصه به تصویر می‌کشید. با کنار هم گذاشتن خاطرات آدم‌ها از شهرهای مختلف افغانستان، از شمال، جنوب، غرب و شرق کشور انگار انگار که قطعات سرزمین تکه تکه شده‌ای را کنار هم می‌چید.

 

وقتی کتاب تمام شد، اسمش را «از دشت لیلی تا جزیره مجنون» گذاشت. در حقیقت مجنون خود او بود و لیلی، سرزمین غرق خونش.

 

سرزمینی که دردها و رنج‌های آن برایش مهم‌تر از رنج‌های بیشمار خودش بود. این را باغش (نشریه‌ای برای کودکان افغانستان) و در تمام روزهای زندگی‌اش بارها سروده بود.

 

آلام آریانا نیاز به شمردن ندارد، چرا که هر سینه‌ای که در آن قلبی‌ست با آن آشناست. تنها به نوشته‌ای از محمدسرور اکتفا می‌کنم که چهل روز از فراقش می‌گذرد:

 

«بیش از یک هفته است که دچار درد و التهابم. درد عمیقی از جانب شیوع ویروس منحوس آتش‌ریزِ طالبان در کشورم. هجوم فزاینده عرق‌ریز در مملکت جانم. یک هفته است جان و جهانم در تب و تاب است.»

 

منبع: مهر

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->