دیدار سرپرست سفارت ایران در کابل با مقامات ارشد طالبان ایران دومین محموله کمک‌های امدادی را به افغانستان تحویل داد | بیکدلی: در کنار مردم افغانستان هستیم شیعیان کابل به زلزله زدگان هم‌وطن خود در کنر خون اهدا کردند داستان ازدحام اتباع افغان در خیابان ولیعصر تهران چه بود؟ محموله ۱۰۰ تنی کمک‌های ایران، به مناطق زلزله‌زده افغانستان رسید قیمت امروز پول افغانی (شنبه پانزدهم شهریورماه ۱۴۰۴) دادگاه طالبان عکاسی از زنان در عملیات‌های امداد به زلزله‌زدگان را ممنوع کرد زمین‌لرزه‌ای به بزرگی ۵/۲ ریشتر کنر در افغانستان را تکان داد (۱۴ شهریور ۱۴۰۴) تاریخ و ساعت بازی تیم‌های ملی فوتبال افغانستان و هند در کافا ۲۰۲۵ توضیحات سخنگوی دولت درباره تاثیر خروج اتباع روی قیمت‌ها + فیلم معاون وزیر راه: بندر چابهار به شبکه ریلی سراسری متصل خواهد شد | افغانستان به آب‌های آزاد می‌رسد وزیر خارجه آلمان: انتقال پناهجویان افغانستانی تا پایان ۲۰۲۵ تکمیل می‌شود زلزله بخش‌های جنوب شرقی افغانستان را لرزاند (۱۱ شهریور ۱۴۰۴) بقائی: موضوع آب یکی از دستورکار‌های ثابت مذاکراتی وزارت امور خارجه با طرف‌ افغانستانی است رئیس مرکز امور اتباع وزارت کشور: تا پایان سال باید ۸۰۰ هزار نفر دیگر از اتباع غیرمجاز از کشور خارج شوند شمار قربانیان زلزله افغانستان از مرز ۱۴۰۰ نفر گذشت (۱۱ شهریور ۱۴۰۴) معاون وزیر دادگستری با سرپرست سفارت افغانستان در تهران دیدار کرد قیمت امروز پول افغانی (سه‌شنبه یازدهم شهریورماه ۱۴۰۴) نتیجه بازی تیم‌های ملی فوتبال افغانستان و تاجیکستان در کافا ۲۰۲۵ ۸۰۰ کشته و ۲۸۰۰ زخمی در زلزله افغانستان | نگاهی به پیام‌های مقامات کشور‌های همسایه و آمادگی‌ها برای کمک جمعیت هلال احمر ایران برای امدادرسانی به زلزله‌زدگان کشور افغانستان اعلام آمادگی کرد
سرخط خبرها

تاریخی که همیشه تکرار می‌شود

  • کد خبر: ۸۰۳۲۹
  • ۲۰ شهريور ۱۴۰۰ - ۱۷:۴۷
تاریخی که همیشه تکرار می‌شود
امیرمنصور رحیمیان- کارتونیست

بشر، فرزند لحظه‌هاست و حافظه بلندمدتش به‌شدت ضعیف است. آن‌قدر ضعیف که تقریبا با نداشتن آن، هیچ توفیری نمی‌کند. اگر تاریخ نبود و به هر ترتیبی ثبت نمی‌شد، آدم‌ها فکر می‌کردند دوره‌ای که آن‌ها در آن زندگی می‌کنند، اولین و آخرین دوره بشر است.

 

این را الابختکی نمی‌گویم. برای اثبات این نکته کافی است نگاهی به اتفاقاتی که در دنیا می‌افتد، بکنید. بشر امروز با اینکه داستان گذشتگان را کم‌وبیش می‌داند و برایش ثابت شده است که عمرش مثل عمر نیاکانش، کوتاه است و دوره‌اش دیری نمی‌پاید، تمام تلاشش را می‌کند و از همه توانش استفاده می‌کند تا قدرت و ثروت و منابع زمین را در همین عمر کوتاه خودش به تصرف درآورد و تمام کند. فکر کردن به نسل‌های آینده، تعارفی بیش نیست. خاصیت بشر این است که از داستان‌های گذشتگان درس نمی‌گیرد. نسل‌های آینده هم اگر بیایند، همین کار‌ها را به نحو دیگری انجام می‌دهند، ولی فلسفه وجودی تاریخ، فقط تعریف کردن داستان‌های گذشتگان و افسانه‌سرایی درباره آن‌ها نیست.

 

برای این نگاشته شده است که باعث تکرار یک اشتباه نشود و انسان از بین صد‌ها راه اشتباه، راه‌های صحیح را تمیز بدهد، اما بیشتر آدم‌ها تا سرشان به سنگ نخورد، متوجه اتفاقی نمی‌شوند. این قاعده نه‌فقط برای اتفاقات روزمره که برای وقایع کلان هم صادق است.

 

اصرار بشر به تجربه کردن همه اشتباهات در عمر کوتاه خود، باعث به‌وجود آمدن نوعی از زیست در جهان شده است که شاهد آن هستیم. اشتباهاتی که برای جبران آن‌ها لازم است عمر نسل‌هایی از بشر صرف درست کردن آن‌ها بشود.

 

جالب اینکه سلسله‌اتفاقات باز تکرار می‌شوند و دوباره همان خطا‌ها از آدم‌های جدید سرمی‌زند. به‌نظرم اینکه تاریخ خاصیت تکرارشوندگی دارد، صحیح‌ترین سخنی است که آدم‌ها گفته‌اند. فرماندهان و حکام آمریکایی زندگی نسل‌های زیادی از آدم‌ها را صرف ثابت کردن نظر خودشان کرده‌اند. جنگ‌هایی به راه انداخته‌اند برای به‌دست آوردن چیز‌هایی که قبل از آن‌ها بقیه هم به‌دنبال همان چیز‌ها بوده‌اند و هرگز به اهدافشان نرسیده‌اند.

 

اثر «پاتریک چاپات» با یادآوری عکس آخرین سرباز آمریکایی در افغانستان، به همین نکته اشاره می‌کند.

 

عکسی که با دوربین دید در شب گرفته و جهانی شد. سربازی که به‌سوی دری می‌آید که رویش نوشته است خروج و با خودش فکر می‌کند که «۲۰ سال تمام به این در {لعنتی} خیره بودم.» ۲۰ سالی که با حمله به برج‌های دوقلوی تجارت جهانی از سال ۲۰۰۱ آغاز شد.

 

امروز یازدهم سپتامبر ۲۰۲۱، بیستمین سالگرد این واقعه است؛ زمانی که همه معادلات جهانی با فروریختن برج‌ها درهم ریخت. با اینکه کشتار مردم بی‌دفاع در همه‌جای جهان، کاری وحشیانه و غیرانسانی است، بهترین زمان برای دیدن نتایج مواجهه با آن و تصمیم‌های رئیس‌جمهور‌های پیشین آمریکاست. تصمیم‌هایی که از روی خشم و سردرگمی و نگاه نکردن به تاریخ، گرفته شده بود و حاصلش چیزی جز هزینه‌های سنگین جانی و مالی برای مردم خودشان و نابودی مستقیم حداقل دو کشور در خاورمیانه (عراق و افغانستان) نبود. چاپات در این اثر، آخرین سرباز را مثل شوالیه پیروز نکشیده است، بلکه تصویری شکست‌خورده و خسته از او نقش کرده است. او درحالی‌که سلاحش را دنبال خودش می‌کشد، به‌سمت تصویر می‌آید و در همان حال در فکرش به زمین و زمان فحش می‌دهد. شخصیت او انگار سربازی است که مدت زیادی را در جنگ‌ها و دور از خانه بوده است.

 

او با این اثر از عمر تلف‌شده و زندگی سوخته آدم‌ها حرف می‌زند. تاریکی پشت‌سرش و تهی بودن این سمت در، تمثیلی از بی‌حاصلی این جنگ است. جنگی که تاریکی را برای مردم افغانستان و بیهودگی را برای نظامیان آمریکایی به ارمغان آورده است. سربازانی که سرنوشتشان شبیه سربازان نبرد ویتنام است. اتفاقی که هیچ‌گاه از آن درس نگرفتند.

 

 

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->