دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی: تقویت فرهنگ عمومی راهی برای افزایش هم‌بستگی اجتماعی است فرهنگ عمومی، زیربنای سلامت جامعه است درگذشت «کوئینسی جونز» تهیه‌کننده آثار مایکل جکسون در ۹۱ سالگی تسهیلات تبصره ۱۸ وزارت فرهنگ به چه کسانی تعلق می‌گیرد؟ اکران سیار «آسمان غرب» میلیاردی شد «سعیداسلام‌زاده» مدیر روابط عمومی معاونت هنری شد دلیل تعطیلی برنامه «شیوه» شبکه چهار چه بود؟ نگاهی به مجموعه‌داستان «نیمۀ تاریک ماه» هوشنگ گلشیری نگاهی به ذات سیال «فرهنگ عمومی» و آیین‌نامه‌های بدون ضمانت اجرایی صفحه نخست روزنامه‌های کشور - دوشنبه ۱۴ آبان ۱۴۰۳ «دزدان دریایی کارائیب» جدید بدون حضور جانی دپ پیام رئیس انجمن بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان منتشر شد انتشار نسخه مجازی آلبوم عاشقانه «نوازشگر» چرا «سفره ایرانی» کیانوش عیاری پس از ۲۰ سال هنوز اکران نشده است؟ حکایت آبی که صدراعظم نخورد درباره عکاسی تئاتر که پس از ۷ سال به جشنواره رضوان اضافه شد معرفی چند کتاب برای علاقه ­مندان به یادگیری وزن شعر | آراستن طبع موزون
سرخط خبرها

در ستایش اخلاق و نکوهش بداخلاقی‌ها

  • کد خبر: ۸۵۹۴۶
  • ۰۹ آبان ۱۴۰۰ - ۱۱:۳۹
در ستایش اخلاق و نکوهش بداخلاقی‌ها
غلامرضا بنی‌اسدی - روزنامه‌نگار

اخلاق نیاز اولیه زیست مؤمنانه است؛ نیازی راهبردی که هیچ جایگزینی ندارد. مثل هوا می‌ماند که دریغ لحظه‌ای از آن هم انسان را بر آستان مرگ می‌نشاند. علم و دانش نیز از ضروریات حیات است، اما آن را نمی‌توان در کفه دیگر ترازویی قرار داد که در کفه نخست آن اخلاق گذاشته باشند.

در نسبت‌سنجی علم و اخلاق با زندگی، اولی را به نان می‌توان مثل زد که در نبود آن چند روزی می‌توان تاب آورد، اما اخلاق اکسیژنی است که در نبود آن تاب آوری معنا ندارد. مبعوث شده بزرگوار به اتمام مکارم اخلاق نیز وقتی در برابر چیستی دین قرار می‌گیرد، به اخلاق تصریح می‌فرماید. یعنی ایمان حتما باید به جان مایه اخلاق حیات بیابد، وگرنه مناسک به تنهایی کسی را به مقصد نخواهد رساند.

جامعه دینی را نیز به اخلاق می‌توان عیارسنجی کرد و رفتار فردی متدینان را نیز به همین سنجه می‌توان نمره گذاری کرد. با چنین بارم بندی، اما معلوم نیست چه تعداد از ما کارنامه قبولی بگیریم و جامعه ما چنددرصد به جامعه دینی نزدیک شود.

وقتی برخی قلم داران که خودشان را نخبگان جامعه می‌خوانند، از قلم و کلامشان نه نخبگی که نخبه کشی برمی خیزد، چه می‌توان گفت با توده‌هایی که دعوی فرهیختگی هم ندارند و قیدی چنین هم قرار نیست رفتارشان را نظم ببخشد؟

این روز‌ها که برخی قلم را با فلاخن و کلمه را با سنگ اشتباه می‌گیرند و باز به اشتباهی بزرگ تر، حریم مرجعیت را هدف می‌گیرند، چه می‌توان گفت؟ نمی‌خواهم به همان شیوه خودحق پنداری که آنان دارند قلم بزنم، خدا نیاورد روزی را که این قلم هم به بلیه‌ای چنین مبتلا شود، اما می‌ترسم از عاقبت زاویه‌ای که امروز خیلی باریک و به چشم نیامدنی ایجاد می‌شود، اما فردا‌ها به فراخی‌ای می‌انجامد که هرگز پر نمی‌شود.

همین اول راه باید هشدار داد و هوشیار کرد. باید انذار داد و به پرهیزگاری خواند، وگرنه معلوم نیست در آینده کار به کجا خواهد رسید. اول فکر کنیم، کلمات را قبل از اینکه به قلم بیاید، سبک سنگین کنیم و بعد بر کاغذ آوریم، وگرنه هم امروز و هم فردای قیامت شرمنده کاغذ و قلم و کلمات خواهیم شد؛ حتی اگر کسی هم از ما نپرسد که چرا چنین کردید.

وقتی می‌خواهیم درباره کسی بنویسیم، اول به درستی مطالعه کنیم، رزومه اش را بخوانیم، بزرگی اش را در نظر آوریم و بعد قلم برداریم یا انگشت بر صفحه کیبورد بفشاریم که اگر نه این باشد، باید خودمان را برای فشار قبر هم آماده کنیم.

باری؛ مؤمنانه و انسانی ببینیم، با همین نگاه بنویسیم و بدانیم که جامعه به پاکیزه نویسی و طهارت تمام ساحتی نیاز دارد. کسی که می‌خواهد در شمار مؤمنان و باورمندان انقلاب و ملتزمان به سلوک رهبری صاحب نام شود، باید به منشی زیست کند که حضرت ایشان زندگی می‌کنند.

وقتی حضرت ایشان برای مرجعیت شأنی چنان بلند قائل اند که اختلاف مشرب سیاسی هم آن را خدشه دار نمی‌کند، چگونه است که برخی به‌ادعای انقلابیگری به ساحت مرجعیت انقلابی اسائه ادب می‌کنند؟ تأمل کنیم!

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->