برای خروج فوتبال مشهد از بحران باید تحرک داشت
گپ و گفتی با غلامرضا سالاری، پیش‌کسوت پیامی فوتبال مشهد
مرتضی اخوان - یک پیامی تمام‌عیار، از توپ‌زدن‌هایش در کوچه و خیابان با پیامی‌ها تا وقتی فوتبال حرفه‌ای را بوسید و کنار گذاشت. پدرش مخالف سرسخت فوتبال بازی کردن او بود و وقتی یک بار ۱۰ روز در اردوی تیم جوانان منتخب خراسان بود و به خانه برگشت، پدرش او را عتاب کرده و گفته بود: «برگرد برو همان‌جا که بودی!» غلامرضا سالاری پیش‌کسوت این هفته «سه‌شنبه‌ها با پیشکسوتان فوتبال» است که فوتبالش را با پیام آغاز کرد و با پیراهن این تیم هم با آن خداحافظی کرد.
به وقت تولد
ششم اردیبهشت ۱۳۴۰ در محله وحدت مشهد به دنیا آمدم. ۶ برادر هستیم که در میان آن‌ها فقط من به سمت فوتبال و ورزش حرفه‌ای رفتم. پدرم با فوتبال بازی کردن من مخالف بود. با این همه، فوتبال را از همان آموزشگاه‌ها شروع کردم و رفته‌رفته مسیر حرفه‌ای را در پیش گرفتم.
تعداد فرزندان
۲ دختر دارم که هیچ‌کدام اهل ورزش نیستند.
فعالیت‌ها و افتخارات فوتبالی
دوران راهنمایی در تیم رضائیه و با بروبچه‌های آن محله بازی می‌کردم، اما اولین جایی که فوتبال را جدی بازی کردم تیم سلطان بود، تیمی که بعد‌ها به پیام تغییر نام داد. تا پایان دوران فوتبالم نزدیک به ۱۵ سال در تیم پیام مشهد بودم و خودم را یک پیامی می‌دانم. با پیام بار‌ها در لیگ استان افتخارآفرینی کرده‌ایم. در مسابقات کشوری هم همیشه یقه تیم‌های بزرگ را می‌گرفتیم.
دوران مربیگری
فوتبال را که کنار گذاشتم، چند صباحی دستیار حاج مهدی قیاسی، قاسم زردکانلو و هاشم رهباردار در پیام بودم، اما دیدم نمی‌توانم مربیگری را ادامه بدهم. بازیکنان نسل بعد از ما که آمده بودند طوری رفتار می‌کردند که دیدم نمی‌توانم در این فضا و جو مسموم کار کنم. این شد که عطای مربیگری را به لقایش بخشیدم.
شغل در کنار فوتبال
در شرکت ناسیونال کار می‌کردم که بعد‌ها به نام شرکت رینگ‌سازی تغییر نام داد و بازنشسته هستم.
خودرو و منزل
یک دستگاه خودرو ریو و یک منزل در منطقه قاسم‌آباد مشهد دارم.
آخرین فعالیت ورزشی
بعد از دوران مربیگری، دیگر فعالیت حرفه‌ای نکردم. البته الان هنوز با بروبچه‌های پیامی سالن می‌رویم و فوتسال بازی می‌کنیم.
تلخ‌ترین و شیرین‌ترین اتفاق فوتبالی
تلخ‌ترین برای فوتبال مشهد از بین رفتن نام ابومسلم و پیام است، تیم‌هایی که نبودشان برای ما که عمرمان را در این تیم‌ها گذراندیم ناراحت‌کننده است. شیرین‌ترین اتفاق هم آسیایی شدن شهرخودرو بود که فوتبال‌دوستان مشهدی را کمی امیدوار کرد. حالا این روند شهرخودرو تا کی ادامه می‌یابد و موجب شادی مردم می‌شود خدا می‌داند!
حال و روز امروز فوتبال مشهد
خوب نیست. احساس می‌کنم خیلی به آن بها نمی‌دهند. ما جوانان زیادی داریم که می‌توانند به عنوان فوتبالیست‌های مطرح بدرخشند، اما کسی به آن‌ها بها نمی‌دهد. چرا شهرخودرو باید این‌قدر کم بازیکن بومی داشته باشد؟ باید خودمان برای خروج فوتبال از این رکود تحرک داشته باشیم وگرنه وضع فوتبال مشهد بدتر از این هم می‌شود.
گله فوتبالی
گله شخصی ندارم. بیشتر گله‌ام به خاطر ورزش استان و پیشکسوتان دیگر است. امروز در هیچ رشته ورزشی‌ای به پیشکسوتان بها داده نمی‌شود. این درست نیست. خودمان باید به خودمان احترام بگذاریم و قدر پیش‌کسوتانمان را بدانیم. احساس می‌کنم میان مسئولان استان آن همدلی لازم نیست. اینکه همدلی نیست و به ورزش اهمیت نمی‌دهند، خودش، ما را گله‌مند می‌کند.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
