بیش از ۱۰ هزار زائر از خراسان رضوی عازم سرزمین وحی می‌شوند| آغاز اعزام کاروان‌های حج از ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴ «محفل بزرگ ارادت» در شب میلاد امام رضا(ع) با حضور شاعران ملی در مشهد برگزار می‌شود تبعیت از امامزادگان یعنی از اهل بیت شدن| برای اینکه از خاندان پیامبر (ص) باشیم؛ راه آن تبعیت است ت‍ولیت آستان قدس رضوی مطرح کرد؛ لزوم توجه به مسائل روز و نیاز‌های جامعه در پژوهش‌های حوزوی حرم مطهر رضوی در شب شهادت امام صادق‌(ع) غرق در عزا و ماتم شد آیت‌الله علم‌الهدی: مقاومت، امتداد سیره سیاسی امام صادق(ع) است عضویت عراقچی و قاآنی در بنیاد حفظ آثار دفاع مقدس و مقاومت «مشهد، عزادار صدیق امام صادق(ع)» | اجتماع بزرگ صادقیون در مشهدالرضا(ع) برگزار شد (۴ اردیبهشت ۱۴۰۴) + فیلم نقش امام صادق(ع) در احیای امامت و عاشورا | از سنگ‌چین مزار امام علی(ع) تا مرثیه‌سرایی بر کربلا تنهاترین استاد به غیر گوشه بامت مباد جای قرارم ایستاده، چون سرو | سپهبد شهید سید محمد‌ولی قرنی، اولین رئیس ستاد مشترک ارتش جمهوری اسلامی ایران صادق آل‌محمد، پیشوای اهل سلوک امام صادق (ع) پرچم‌دار جهاد تبیین | مروری بر دستاورد‌های ششمین خورشید ولایت تولیت آستان قدس رضوی: هنر ابزاری برای انتقال مفاهیم دینی و انسانی است زمان آزمون استخدامی فرزندان شهدا و جانبازان اعلام شد ۵۰ هزار بسته نبات متبرک از حرم رضوی به سراسر کشور ارسال شد ویژه‌برنامه‌های حرم امام‌رضا(ع) به‌مناسبت سالروز شهادت امام‌جعفرصادق(ع) اعلام شد سامانه‌ اطلس محافل و تشکل‌های قرآنی، مرجع جامع دسترسی به محافل قرآنی پویش «سهم من از کرامت» در وبسایت آپارات در ایام دهه کرامت برگزار می‌شود + جزئیات
سرخط خبرها

رو به آفتاب، سلام!

  • کد خبر: ۹۶۳۲۳
  • ۲۹ دی ۱۴۰۰ - ۱۱:۱۷
رو به آفتاب، سلام!
غلامرضا بنی اسدی - روزنامه نگار

همیشه با خود می‌گویم شهر‌هایی که «حرم» ندارند، چه می‌کنند؟ آدرس مشخصی که به هم می‌دهند، چیست؟ اگر کسی گم شد، سرخط آشنایی و پیدایی او کجاست؟ به کجا که برسد، خود را پیدا می‌کند؟ به این‌ها که فکر می‌کنم، می‌گویم خوش به حال مشهد که حرم دارد!

خوش به حال مشهدی‌ها که کانون نوری چنین دارند که در شب هم راه را نشانشان می‌دهد! خوش به حال همه کسانی که در این فضا، تنفس می‌کنند! یک «خوش به حال» اساسی را هم باید برای کسانی کنار گذاشت که قرب جغرافیایی را به قربت معرفتی تبدیل می‌کنند و همان طور که در «شهر»، خود را با «حرم» تعریف می‌کنند، در «شرع» و معرفت هم به نسبتی روشن با «امام» می‌رسند.

اینان خود به قبله نمایی تبدیل می‌شوند که راه دیگران را به سوی سعادت هموار می‌کند. خود دستی می‌شوند برای گرفتن دست دیگران و عجب «خوش به حالی» باید گفت به آنانی که به این حال خوش می‌رسند. این می‌تواند همان نعمت تام وتمام الهی باشد که روزی بندگان می‌شود تا آنان را به برترین جایگاه ایمانی برساند.

ما را هم از همان اول به این آموزه درس داده اند که هر نعمتی را شکری باید. وقتی برای «هر نفسی که فرو می‌رود»، دو شکر باید کرد به ازای «ممد حیات» و «مفرح ذات» بودن، به ازای هر جلوه از عشق هم حتما چند «شکر» باید به جا آورد.

اگر نفس‌ها انسان را حیاتی چندده ساله می‌بخشد، عشق، انسان را به جاودانگی می‌رساند. آنچه باید در یاد داشت، این است که شکر همه نعمت ها، تنها سجده و پیشانی بر زمین ساییدن نیست. این اولین تصویر از قدردانی است، در مرحله بعد و درکنار این جلوه نخستین، شکر هر نعمت باید از جنس نعمت باشد، در غیر این صورت گاه راه به کفران نعمت خواهد برد. اینکه می‌گوییم شکر نعمت باید از جنس نعمت باشد، برای تکثیر نعمت است.

دست به آسمان بردن و سر بر زمین ساییدن به تنهایی اگر چه تصویری احترام برانگیز میان خلق و خالق است، مردمان دیگر را بهره‌ای که باید نمی‌رساند، لذا باید به سمتی برویم که دیگران را هم بر سفره نعمتی که خدا می‌دهد، جایی و جایگاهی باشد.

بر این اساس است که می‌گوییم آن را که مال افزون است، شکرانه از جنس انفاق و «شکرانه بازوی توانا، بگرفتن دست ناتوان است»، به این است که مشتاقان زیارت حضرت شمس الشموس (ع) را به میهمانی بخواند و به میزبانی شان، شکر نعمت همسایگی با خورشید را ادا کند.

ما مشهدی‌ها هرکداممان می‌توانیم خانه خود را خانه ارباب بدانیم و -لااقل- خویشاوندانمان را که در جای دیگری زندگی می‌کنند، هرازگاهی میزبان باشیم تا آنان هم بتوانند حلاوت زیستن در بهشت را تجربه کنند.

آنان را به حرم ببریم تا «مرکز» را بشناسند و دربرابر هر وسوسه و رفتاری که «گریز از مرکز» را نتیجه می‌دهد، بایستند. بیایند و مشهدی شوند و به شهود برسند تا هیچ چیز نتواند آنان را از درک شهد و شهود و شهادت بازبدارد.

من -به نوعی- معتقدم که ما دربرابر مشهدی بودن خویش مسئولیم. تکلیف داریم که نه فقط راوی جغرافیای حرم که سفیر معرفتی امام رضا (ع) هم باشیم. یعنی باید خود را چنان پرورش دهیم که در منهج رضوی، حق گام نهادن داشته باشیم و در هندسه این مکتب، جایی و نقشی برای ما تعریف شده باشد.

شکر نعمت یعنی اینکه با زیستن به سبک امام، خود را در شمار امت تعریف کنیم. نسبت امام و امت همان است که در نماز می‌بینیم؛ هرچه امام انجام می‌دهد، ماموم هم تکرار می‌کند. شکوه نمازجماعت هم در همان تکرار، تکثیر می‌شود. این هم درسی است برای همه گستره زندگی تا رضوی باشد.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->