جوان ۲۴ساله روسی در حرم امام‌رضا(ع) مسلمان شد اهدای پرچم متبرک حرم حضرت علی (ع) به آستان قدس رضوی ثبت بالاترین آمار اعزام زائران حج ۱۴۰۴ در فرودگاه مشهد معاون قرآن و عترت وزیر فرهنگ: نیازمند تحول در حوزه فعالیت‌های قرآنی هستیم | مؤسسات قرآنی موازی‌کاری نکنند بازگشت کاروان حجاج ایثارگر در ۲۳ خرداد۱۴۰۴ | تدابیر لازم برای رفاه حال جانبازان از ابتدا تا پایان سفر نقش محوری هوش مصنوعی و پهپاد‌ها در مدیریت و ایجاد امنیت حج ۱۴۰۴ شرکت آبفای خراسان جنوبی آماده تأمین آب برای زائران اربعین ۱۴۰۴ باشد از خطابه غدیر تا جهاد تبیین | نقش الگویی غدیر برای ساخت جامعه‌ای متعهد و اخلاق‌محور سازمان حج ایران جایزه لبیتم عربستان را دریافت کرد ۳ هزار موکب ایرانی برای اربعین ۱۴۰۴ تدارک دیده شده است | نظارت ویژه بر تغذیه و اسکان زائران اطعام بیش از ۲۵۰۰ نفر از نیازمندان حاشیه شهر مشهد در عید غدیر ۱۴۰۴ تغییر در محل سخنرانی شب اول محرم در حرم مطهر امام حسین(ع) برای سهولت زیارت زائران بررسی ریشه‌ها و راه‌های درمان حسادت براساس احادیث و روایات مساجد، پای کار حمایت از هنرمندان صنایع‌دستی دهه ولایت با طنین غدیر در صد‌ها مسجد مشهد و خراسان | از حرکت کاروان غدیر تا آزادسازی بیش از ۵۵۰ زندانی جرائم غیرعمد پای سفره امام | میزبانی حرم امام‌رضا (ع) از ۱۳ هزار نفر از اقشار آسیب‌پذیر در دهه ولایت ۱۴۰۴ جزئیات برگزاری «مهمونی ۱۰ کیلومتری غدیر ۱۴۰۴» در تهران + محل برگزاری هفتمین نمایشگاه پوشاک ایرانی‌اسلامی برگزار می‌شود
سرخط خبرها

«طلاجای» ظرفیت‌های طلایی مشهدالرضا (ع)

  • کد خبر: ۹۶۸۸۲
  • ۰۴ بهمن ۱۴۰۰ - ۱۴:۱۰
«طلاجای» ظرفیت‌های طلایی مشهدالرضا (ع)
حسین کمیلی - فعال فرهنگی و فعال حوزه بین‌الملل
حسین کمیلی
نویسنده حسین کمیلی

در قلب شبه‌قاره، در منطقه باوانگر ایالت گجرات هندوستان، روستایی به نام «طلاجای» وجود دارد که قلب مردمانش برای مشهدالرضا (ع) می‌تپد. آن‌ها از سر ارادت‌ورزی‌شان به امام رضا (ع)، مکان کوچکی را شبیه مرقد حضرتش ساخته‌اند. به یاد دارم که چطور در زمان بیرون‌آمدن از آن مکان، عقب‌عقب راه می‌رفتند تا پشتشان به ضریح نمادین نباشد و نه فقط در محوطه دور ضریح، که از پله‌های ورودی «امام‌باره» نیز باید کفش‌ها را درمی‌آوردند و بعد اجازه ورود داشتند.

پنجره‌های ضریح نمادین، پر بود از پارچه‌هایی که افراد دلشان را به آن گره زده بودند و از همان‌جا برای حاجت‌هایشان با «امام ضامن» نجوا می‌کردند. نمک سفره امام هشتم (ع) را که به یک نفر دادم، گفت من ۱۶ سال پیش یک بسته گرفته‌ام و هنوز دارم و گاهی که مریض داریم، ذره‌ای از آن را در غذا می‌ریزیم. هزاران نمونه از این نمونه‌های عرض ارادت به امام رضا (ع) را در هندوستان و پاکستان و بنگلادش و... می‌توان یافت.

البته حسرت برای سفر به مشهد یا زندگی در مشهد، شهری که ما و شما در آن زندگی می‌کنیم، بسیار گسترده‌تر و جهانی است. یکی از طلبه‌های آفریقایی جامعةالمصطفی در مشهد می‌گفت: ما وقتی به شهر و روستایمان برمی‌گردیم، مردم لباس‌هایمان را به نیت تبرک می‌گیرند و تن بیمارانشان می‌کنند.

این سرمایه‌ای است که بعید می‌دانم بیشتر ما، یعنی ساکنان این نقطه طلایی زمین، درک درستی از آن داشته باشیم. آن‌قدر باید از این خاطرات و ماجرا‌ها برای ما بگویند تا شاید اگر یادآور‌های شهری نیز همراهی کنند، باور کنیم که این شهر، یک شهر عادی نیست، یک شهر جهانی است. نه‌فقط چشم‌ها، که دل میلیون‌ها نفر از سراسر جهان رو به این شهر است.

شهری است به وسعت قلوب دلدادگان اهل‌بیت (ع) از شیعه و سنی. همین سرمایه معنوی باعث شده است که از دیرباز، رنگین‌کمان اقوام و ملل و مذاهب مختلف در این شهر جای بگیرند و اکنون نیز این تنوع تا حدودی دیده می‌شود. اما متأسفانه سیاست‌های توسعه و اداره این شهر طلا، به‌نحوی پیش رفته است که هرروز در مناطق بیشتری از این شهر احساس گم‌گشتگی می‌کنیم و نمی‌فهمیم که در کجاییم، در کدام شهر، با چه مزیت‌هایی و با چه ویژگی‌هایی؟! و تا زمانی‌که ندانیم کجاییم، بدیهی است که حواسمان به رفتارمان نخواهد بود.

مشهدی‌ها اگر با دریچه‌ای که گفته شد به شهرشان نگاه کنند، زمانی باید نگران بشوند که احساس کنند آن ظرفیت عظیم جهانی در این شهر احساس غریبگی بیشتری می‌کند و فرصت بروز و ظهور کمتری دارد و دیگر خودش را در این شهر نمی‌یابد.

حسینیه نجفی‌ها زمانی محور برخی رویداد‌های آیینی این شهر بود. تبلیغات مناسبتی در منطقه کوچکی نزدیک به حرم مطهر، در بسیاری از ایام سال، به پارچه‌نوشته‌های خیره‌کننده با امضای «الخطاط حاکم» خطاط زبردست عراقی متعلق به همان حسینیه نجفی‌ها، آراسته می‌شد و همین بود که معنا و جلوه دیگری از هویت جهانی مشهد را نمایان می‌کرد. خواندن رسم‌الخط ثلث و متن‌های عربی هم برای ما مشهدی‌ها چیز غریبی نبود. ببینید این تعامل و کنارهم قرارگرفتن‌ها چگونه جایشان را در بستر زیست شهری مشهد باز کرده بودند و معنای جهان‌شهر را بازتولید و تقویت می‌کردند و مقایسه کنید با وضعیت کنونی که کمتر اثری از این هویت مانده است.

استادی می‌گفت ما در افغانستان «هرات» را کفش‌کن حضرت رضا (ع) می‌دانیم. یعنی برای زیارت که عزم می‌کنی و به هرات که می‌رسی، دیگر باید خودت را در صحن و سرای حضرتش ببینی!
زیست هزاران هزار افغانستانی در این شهر، چه بروز و ظهور و نمودی داشته و در کجا تبدیل به ظرفیت و ارزش افزوده شده است؟ این بی‌هویتی ماست که حتی در منطقه محل تجمع افغانستانی‌ها در شلوغ‌بازار گلشهر هم اجازه نداده‌ایم اثری از نماد‌های معرفی‌کننده فرهنگ و آیین ایشان وجود داشته باشد. مدیریت‌شهری ما وقتی هویت جهانی مشهد را نبیند، بدیهی است که برای آن فرصتی هم فراهم نمی‌کند.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->