رضا سلیمان نوری
تسخیر سفارت آمریکا یا آن‌گونه که در ادبیات مقاومت مطرح است، لانه جاسوسی آمریکا در تهران توسط دانشجویان پیرو خط امام(ره) از آن حوادثی است که می‌توان ساعت‌ها درباره آن حرف زد و کتاب‌ها نوشت. هر روز از 444روز این دوران، خود داستانی مفصل دارد و هرکدام از عناصر انسانی مرتبط با این رویداد، می‌توانند الهام‌بخش نویسندگان مختلف شوند. رویدادهایی که برخی از آن‌ها بسیار مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفت و برخی که دارای اهمیت بسیار بیشتری بود، نه‌تنها از توجه رسانه‌های جهانی بلکه از نگاه رسانه‌های داخلی هم دور مانده و کمتر بدان‌ها توجه شده است. یکی از این ماجراهای کمترشناخته‌شده، واقعه 27آبان1359 است. واقعه‌ای که بازگوکننده بسیاری از دیدگاه‌های بنیان‌گذار انقلاب اسلامی و بالطبع، دانشجویان خط امام(ره) است. این واقعه براساس دستوری از امام‌خمینی(ره) که شب قبل از آن خطاب به حجت‌الاسلام‌والمسلمین موسوی‌خوئینی‌ها به‌عنوان رابط ایشان با دانشجویان تسخیرکننده لانه جاسوسی و البته خود دانشجویان صادر شد، رخ داد. در این دستور، بنیان‌گذار انقلاب اسلامی ضمن توطئه و جاسوسی خواندن «سفارت آمریکا» و غیرعاقلانه نامیدن تهدیدهای نظامی و اقتصادی آمریکا تصریح کردند: «ملت ایران به‌پا خاسته که نگذارد این لانههای جاسوسی در ایران به عمل ننگین خود ادامه دهند و تا استرداد محمدرضا پهلوی، برای محاکمه و استرداد آنچه به یغما برده است، این لانه جاسوسی و آن جاسوسان حرفهای به حال خود باقی خواهند ماند، لکن برای آنکه اسلام برای زن‌ها حقوق ویژه‌ای قائل است و سیاه‌پوستان که عمری را تحت فشار و ظلم آمریکا به سر بردهاند، و شاید به‌طور الزام به ایران آمده باشند، نسبت‌به آنان درصورتی‌که جاسوسی آن‌ها ثابت نشده باشد، تخفیف دهید. دانشجویان عزیز، سیاه‌پوستان و زنانی که جاسوسی آنان معلوم نیست، به وزارت امورخارجه تحویل دهید که فورا آن‌ها را از ایران خارج نمایند. ملت شریف ایران، اجازه آزادی بقیه را نمی‌دهد، لذا دیگران در بازداشت هستند تا دولت آمریکا به خواست ملت عمل کند. والسلام‌علیکم».
بدین‌گونه بود که روز 27آبان1359 یعنی درست دو هفته پس از تسخیر لانه جاسوسی آمریکا، 13گروگان زن یا سیاه‌پوست را دانشجویان پیرو خط امام، آزاد کردند و دراختیار وزارت خارجه قرار دادند تا به وطن خود بازگردند. به این حرکت کاملا اسلامی و بشردوستانه امام‌خمینی، رئیس‌جمهور دموکرات وقت آمریکا و هم‌پیمانانش آن‌گونه که باید و شاید، توجه نشان ندادند و هیچ واکنش مثبتی در این‌باره انجام ندادند، ولی سیاه‌پوستان آمریکا به‌شدت از آن تقدیر کردند، تاجایی‌که نه‌تنها ناقوس حدود 4هزار کلیسای آمریکا که دارای کشیش‌های سیاه‌پوست یا رنگین‌پوست بود در گرامیداشت آن به صدا درآمد، بلکه سیلی از نامه‌های تشکرآمیز مردم آمریکا نیز به‌سوی دفاتر سیاسی ایران در اروپا و سازمان ملل سرازیر شد. سرکنسولگری جمهوری اسلامی ایران در سانفرانسیسکو در همین باره طی نامه‌ای به وزارت امورخارجه نوشته است: «از زمانی که امام‌خمینی اعلام نمودند که ازمیان گروگان‌ها زنان و سیاه‌پوستان را آزاد نمایند، روزانه ده‌ها نامه و تلگراف از سمت سیاه‌پوستان به این نمایندگی ارسال می‌شود که در آن، از توجه خاص آیت‌ا...خمینی به مردم محروم سیاه‌پوست آمریکایی تشکر کرده و پشتیبانی خود را از مردم و اهداف آن‌ها اعلام نموده‌اند. همچنین آمریکایی‌های سفیدپوست با ارسال نامه، پشتیبانی خود را اعلام کرده‌اند».