سینمای اجتماعی

فیلم سینمایی «پیرپسر» ساخته اکتای براهنی که در روز‌های پرتنش جنگ اسرائیل علیه ایران روی پرده سینما‌ها بود و اکنون نیز به عنوان نماینده سینمای اجتماعی در ردیف پرفروش‌ترین فیلم‌ها قرار گرفته، این روز‌ها با حواشی زیادی رو‌به‌رو شده است.

در برخی صحنه ها، فیلم تلاش می‌کند تا با ایجاد فضای معمایی، مخاطب را درگیر کند، اما انسجام نداشتن در پیشبرد داستان، این تلاش‌ها را خنثی می‌کند و به جای خلق هیجان، باعث نوعی سردرگمی در تماشاگر می‌شود.

بدترین بخش «دست تنها» ارائه یک اجرای تخت و تصنعی از مجید مظفری است؛ بازیگری با سابقه درخشان که به نظر می‌رسد سال هاست که از روز‌های اوجش فاصله گرفته است.

سینمای اجتماعی ایران، همواره تلاش کرده تا بستری برای پرداختن به مسائل و چالش‌های روز جامعه باشد.

این فصل از سریال زخم کاری، پایان خون و جنون با آغاز ماجرا‌های تازه و بازگشت مالک، سیما و سمیرا با چاشنی مجازات است.

آنچه می‌خوانید مقاومت دربرابر تمام پیش‌فرض‌هایی است که این سال‌ها پیرامون سینمای فرهادی شکل گرفته و به شکل توده‌ای پیشینی به تجربه تماشای فیلم‌های او حمله می‌کند؛ پس قرار است در ادامه بیش از آنکه گزاره‌هایی سلبی و ایجابی درباره «قهرمان» بخوانید، صرفا با پرسش‌هایی بدون پاسخ مواجه شوید درباره چگونگی سفر «قهرمان» و سینمای کارگردانش.