حالا ۷ سال از آن پاییز اندوهگین می‌گذرد، پاییزی که دکتر کاظم معتمدنژاد به ناگاه جهانمان را ترک کرد و ما را با اندوه و حسرتی همیشگی تنها گذاشت. اندوه و حسرتی نه فقط برای روزنامه نگاران و دانش آموختگان علوم ارتباطات، که برای ایران، ایرانی که همه هدف و غایت آرزوی استاد، سربلندی و پیشرفتش بود.

کاظم معتمدنژاد کسی بود که اولین کتاب دانشگاهی درست روزنامه نگاری و اولین کتاب روش تحقیق روزنامه نگاری را نوشت. دمعتمدنژاد بار‌ها پیشنهاد سردبیری نشریات مختلف را رد کرده بود و پیش‌تر گفته بود تا وقتی انتشار نشریه به کسب مجوز نیاز داشته باشد هرگز چنین پیشنهاد‌هایی را قبول نمی‌کند.

دکتر کاظم معتمدنژاد را پدر علم ارتباطات و روزنامه نگاری نامیده اند. گرچه از این نوع صفات چندان استفاده نمی‌کنم، ولی درباره ایشان گمان می‌کنم که برازندگی کامل دارد.

الان آسان است که امثال مرا صدا بزنید و بخواهید درباره استاد کاظم معتمد نژاد (۱۳۱۳-۱۳۹۲) برایتان بگوییم و بنویسیم، اما ما هم تمام می‌شویم و ....

اگر در اوایل دهه ۱۳۶۰ یک نفر به ساختمان تاریخی «دانشکده علوم اجتماعی» دانشگاه علامه طباطبایی سر می‌زد و اتاقی را در طبقه سوم می‌دید که در آن، معدود استادان ارتباطات دور یک میز نشسته‌اند، اصلا نمی‌توانست تصور کند که یک دهه پیش از آن، همین استادان چهره‌های درخشان «دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی» سابق بوده‌اند و برو و بیایی داشته‌اند.