حمید سبحانی

عکس را، عکاس خانه دربار مظفری از جلو ورودی عمارت بهارستان ثبت کرده است. آدم‌های خیره شده به دوربین جمعی از نمایندگان دوره اول مجلس شورای ملی همراه با مردم عصر قاجار هستند که تازه با پدیده انتخابات روبه رو شده اند.

«شهیدی دیگر افتاد!» این نامی است که دیویدبارنت بر ذیل این عکس گذاشته است.

رابرت فرانک، عکاس مستند و مشهور قرن بیستم می‌گوید: عکاس با جهان اطرافش باید مثل یک شاعر عمل کند.

دیوید بارنت عکاس مجله تایم و یکی از چهره‌های شاخص فتوژورنالیسم در روز‌های اوج‌گیری انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ به مدت ۴۴ روز در ایران حضور داشت و عکس‌های شاخصی را از اتفاقات آن روز‌ها ثبت کرد.

اصولا دیوار‌های محکم و استوار نسبت و قرابتی محکم با پدران دارند.

پیرمرد همانجا روی خاک‌ها یله شده بود، پاهایش را دراز کرده بود و با دست هایش زانوانش را می‌مالید تا بلکه درد پا‌ها ملایم شود. فرزاد همچنان گوشی اش را بالا نگه داشته بود و به این سو و آن سو می‌رفت تا بلکه در نقطه‌ای آنتن بدهد، زیر لب غرولند می‌کرد: آخه این پیکان جاش باید تو موزه باشه نه این جاده ...

مامان هر وقت دلش می‌گرفت می‌رفت حرم امام رضا (ع). هروقت غمگین می‌شد می‌رفت حرم امام رضا (ع). هر وقت بابایی می‌رفت مأموریت پشت بندش هم مامان می‌رفت حرم. آن باری هم که داداش قاسم رفت سربازی بعدش بلافاصله چادرش را برداشت رفت حرم.

میرزا یحیی کارمند اداره ثبت بود. عیالش، بی بی نوریه، هفت سالی از او کوچک تر. به روایت دستخط مندرج در پشت این عکس، به سال ۱۳۴۹ هجری خورشیدی و به واسطه قبولی آقا جلال در دانشگاه مشهد، برای اولین مرتبه به حرم حضرت مشرف شدند و البته چند روزی مهمان آقای نادر رحمتی و همسر او بودند.

ننه فتیر را برای این فتیر می‌گویند که هر ساله سر همان تاریخ در اوایل پاییز فتیر می‌پزد و پخش می‌کند بین همسایه ها.

اربعین نزدیک است و من همچنان آن خاطرات شبانه اول محرم را به یاد می‌آورم. گاهی پیش پدربزرگ می‌روم و از آن خاطرات می‌گویم.