شعر افشین علا خطاب به رژیم صهیونی | عاقبت بیت‌المقدس را رها خواهیم کرد فریبرز عرب‌نیا: ترجیح می‌دهم در کنار مردم کشور عزیزم باشم + فیلم سریال محرمی «جایی برای همه» روی آنتن شبکه دو + زمان پخش آمار فروش سینماها در روزهای جنگ بین اسرائیل و ایران اکران سیار فیلم‌های کودکانه در مشهد کارگردان فیلم بعدی «جیمز باند» مشخص شد «کاتیا فولمر» ایران‌شناس آلمانی درگذشت فصل پایانی سریال «اسکویید گیم» در راه است تکرار سریال «مختارنامه» از شبکه آی‌فیلم (محرم ۱۴۰۴) + زمان پخش قدردانی سخنگوی پلیس از اصحاب قلم در دوران جنگ رژیم صهیونیستی علیه ایران | عزیزان رسانه، گل کاشتید، دستانتان را می‌بوسم برنامه‌های حمایتی وزارت فرهنگ و ارشاد برای جبران خسارات گروه‌های موسیقی و نمایشی اجرای باشکوه ارکستر سمفونیک تهران در میدان آزادی حسام خلیل‌نژاد، بازیگر سینما و تلویزیون: اگر امروز هنری هست، میراث شهیدان است فیلم‌های آخر هفته تلویزیون (۵ و ۶ تیر ۱۴۰۴) + شبکه و زمان پخش سیمای محرم ۱۴۰۴ | معرفی برنامه‌های ویژه تلویزیون همراه با زمان پخش چرا توزیع سریال «شکارگاه» به تعویق افتاد؟ فرصت تماشای فیلم با قیمت نیم‌بها تا کی ادامه دارد؟ شعر‌هایی به‌مثابه موشک | شاعران مشهدی در کنار مدافعان وطن ایستادند
سرخط خبرها

برای دیوار‌های مستحکم زندگی

  • کد خبر: ۲۰۸۰۹۲
  • ۰۴ بهمن ۱۴۰۲ - ۱۳:۵۵
برای دیوار‌های مستحکم زندگی
اصولا دیوار‌های محکم و استوار نسبت و قرابتی محکم با پدران دارند.

درختان کهن سال، پنجره‌های چوبی یا آهنی رو به خیابان، کوچه‌های باریک بن بست و دیوار‌های قدیمی شاهد‌های منصف و خوبی هستند، زیرا با صبوری زیاد گذر زمان را لمس کرده اند و خم به ابرو نیاورده اند. دل که بدهی، رفیق که بشوی، زبان باز می‌کنند و تو را شریک رازهایشان می‌کنند. یکی از آن‌ها این دیوار قدیمی محله ماست که درست نمی‌دانم از چند نسل پیش اینجا در شکوه و سکوت ایستاده است. هربار که از کنارش عبور می‌کنم و حالش را می‌پرسم، مثل آن شهرفرنگی‌های قدیمی یک دریچه به روی خاطرات قدیمی ام باز می‌کند. درست مثل یک فیلم سینمایی.

امشب که پارسا را قلمدوش خودم نشانده بودم و از مقابلش عبور می‌کردم بازهم دست مرا گرفت و با خودش برد به سال‌های دور. برف می‌آمد باورنکردنی، سنگین، جوری که انگار بار پنبه صد‌ها کامیون چپ شده باشد. مدرسه تعطیل شد، منِ ریز جثه با آن کفش‌های کتانی پارچه‌ای تا زیر زانو پاهایم توی سفیدی برف فرو می‌رفت. خیسی و سرما خیلی زود از لای بافته‌های پوسته کفش، پاهایم را گزیدند.

یکی صدایم می‌زد! تصور کردم صدای باد و «قریج!» صدای برف زیر پایم است، اما دوباره صدایم زد. خودش بود! باورم نمی‌شد! از لای پرده رقصان بلور‌های برف ایستاده بود جلو در مدرسه و نگاهم می‌کرد، لبخندش با منحنی سبیلش زیباترین شکل هندسی نامنظم بود. آمد سمتم و بلندم کرد و گذاشت روی دوشش، قدم بلند شده بود، بلندتر از این دیوار. نمی‌دانم چندبار! اما این دیوار پدرم را زیاد دیده است.

گاهی با من، گاهی تنها. دیوار دیده بود که مردی چطور با یک کودک سوزان در تب پنج کیلومتر را تا درمانگاه دویده بود. دیوار دیده بود که مردی یک دوچرخه کوچک قرمز را روی یک شانه اش گرفته بود و سوی خانه اش می‌رفت. دیوار دیده بود برق چشمان خسته مردی که انتهای شب یا سر صبح توی گرما و سرما از شیفت دوازده ساعته اش برمی گشت سمت یک جفت چشمان کوچک منتظر.

دیوار دیده بود مردی ساک به دوش با لباس خاکی عازم جنگ بود. دیوار پدران و کودکان زیادی را تا امروز باهم یا تنها دیده است. دیوار گاهی سنگ صبور و رازدار آن‌ها بوده است هنگام اشک و لبخندهایشان. این دیوار و اصولا دیوار‌های محکم و استوار نسبت و قرابتی محکم با پدران دارند.
عکس: مرتضی امین الرعایی

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->