هرچند بعضی از پشه‌ها برای ما خطرناک هستند، همه آن‌ها این‌طور نیستند. طبق گفته پژوهشگران حتی پشه‌هایی که خطرناک هستند اغلب از خون انسان تغذیه نمی‌کنند و عسل، شیره گیاهی و شهد گل را ترجیح می‌دهند.
به گزارش شهرآرانیوز، تقریبا نیمی از انسان‌هایی که در ۵۰ هزار سال گذشته زیسته‌اند، در اثر نیش حشره‌ای کشنده و توانایی آن برای انتقال یک بیماری خاص کشته شده‌اند: «مالاریا». اغلب مردم فکر می‌کنند در طول تاریخ بشر، جنگ‌ها و درگیری‌ها حدود یک میلیارد انسان را کشته است؛ اما در واقع در مقایسه با تعداد انسان‌هایی که به‌وسیله پشه‌ها کشته شده‌اند، مقدار زیادی نیست. پشه‌ها دلیل اصلی شیوع مالاریا هستند. این پشه‌ها از انگلی به وجود آمده‌اند که تنها در سال ۲۰۲۰، حدود ۶۲۷ هزار نفر را به کام مرگ کشاند؛ همچنین پشه‌ها باعث ایجاد ویروس‌هایی مثل زیکا، نیل غربی و دِنگی می‌شوند.
براساس مطالعه‌ای که سال ۲۰۲۰ در نشریه مقالات آکادمی ملی علوم ایالات متحده آمریکا منتشر شد، پشه آنوفل گامبیا که در روستا‌های آفریقا یافت می‌شود، کشنده‌ترین موجود روی زمین است، بنابراین با توجه به اینکه می‌دانیم پشه موجودی بسیار مرگبار است، آیا باید همه آن‌ها را بکشیم؟ و اگر قرار باشد چنین واکنش شدیدی داشته باشیم، عواقبش چه خواهد بود؟ قبل از اینکه حشره‌کش را بردارید، بهتر است این را بدانید که هرچند بعضی از پشه‌ها برای ما خطرناک هستند، همه آن‌ها این‌طور نیستند. طبق گفته پژوهشگران حتی پشه‌هایی که خطرناک هستند اغلب از خون انسان تغذیه نمی‌کنند و عسل، شیره گیاهی و شهد گل را ترجیح می‌دهند.
استیون سینکینز، استاد میکروب‌شناسی و پزشکی گرمسیری از مرکز تحقیقات ویروس در دانشگاه گلاسگو اسکاتلند می‌گوید: «حدود ۳۵۰۰ گونه پشه در دنیا وجود دارد؛ اما فقط ۱۰۰ نوع از آن‌ها به‌طور غریزی نیش می‌زنند و باعث انتقال بیماری می‌شوند.» به‌عنوان مثال، پشه تب زرد اکنون گونه‌ای فراگیر محسوب می‌شود؛ اما همیشه این‌گونه نبود. طبق گزارش برنامه جهانی پشه که سازمانی غیرانتفاعی مستقر در استرالیا است، این گونه از پشه نخستین‌بار در آفریقا و در جریان تجارت برده در قرن‌های ۱۵ تا ۱۹، سپس در تجارت با آسیا در قرن‌های ۱۸ و ۱۹ و در نهایت طی جابه‌جایی نیرو‌ها در جنگ جهانی دوم؛ مشاهده شد و پس از آن در جهان گسترش یافت.
از دیگر گونه‌های خطرناک پشه می‌توان به پشه‌های آنوفل و کولکس اشاره کرد که ناقل بیماری‌های مالاریا، تب دنگی، نیل غربی، تب زرد، زیکا، چیکونگونیا و فیلاریازیس لنفاوی هستند. آخرین بیماری ذکرشده که اغلب «پیل‌پا» نامیده می‌شود، تورم‌های لنفاوی دردناکی را در پاها، بازو‌ها و اندام تناسلی به وجود می‌آورد. با این حال، دانشمندان معتقدند نابودی مطلق پشه‌ها از صد‌ها هزار مرگ سالیانه بر اثر مالاریا جلوگیری می‌کند. آن‌ها می‌گویند اگر چنین موقعیتی برای خودش پیش بیاید، «بدون شک» تصمیم درست این است که همه پشه‌ها را بکشد.
انجمن مبارزه با گونه‌های مهاجم هاوایی این‌گونه می‌گوید: «رویاپردازی درباره دنیای بدون پشه، لذت‌بخش است. هاوایی تا سال ۱۸۲۶ از این نعمت برخوردار بود تا اینکه یک کشتی خارجی پشه کولکس را به این مجمع‌الجزایر وارد کرد.» در نهایت برای کشور‌هایی که پشه‌ها در آن‌ها زندگی و رشد می‌کنند (یعنی هرجای دنیا به‌جز جنوبگان و ایسلند) نبود پشه‌ها می‌تواند باعث ایجاد شکاف در اکوسیستم شود، هرچند نمی‌توان میزانش را مشخص کرد. بسیاری از گونه‌های پشه‌ها جزو زنجیره اصلی غذای محیط‌زیست هستند و برای انسان‌ها خطری ندارند. در واقع به‌طور مؤثر، گروهی موفق محسوب می‌شوند.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
