آیا نوجوانان باید در فعالیت های سیاسی مشارکت داشته باشند؟

به گزارش شهرآرانیوز، رشد تکلیف پذیری و انگیزه‌ی جامعه پذیری سیاسیِ بنیادین، نخستین بار در نوجوانی بروز می‌یابد مساله‌ای که اگر به موقع و صحیح برایش تبیین نشود انگیزه مشارکت در امور سیاسی و اجتماعی را کمرنگ می‌کند، اما در واقع یک نوجوان تا چه اندازه می‌تواند در امور سیاسی و اجتماعی جامعه خویش مشارکت داشته باشد؟

نوجوان و انگیزه مشارکت در فعالیت‌های سیاسی

امیر حسین، اولین سالی است که می‌تواند در انتخابات شرکت کند. او بسیار مشتاق شرکت در این نقش سیاسی و اجتماعی جدید است و وقت زیادی را صرف فعالیت‌های سیاسی می‌کند. به نظر می‌رسد که فقط مساله علاقمندی وی به فعالیت‌های سیاسی نیست بلکه حضور پررنگ او در بحث‌ها و فعالیت‌های سیاسی به خاطر این مساله است که او نگران است نکند در نظر سایر دوستانش بچه جلوه کند.

والدینش هم از احساس مسئولیت او در قبال سرنوشت سیاسی کشورش بسیار خوشحالند، اما از طرف دیگر نگران فعالیت‌های افراطی او هستند و از طرف دیگر نگرانند که او انتخابی نادرست داشته باشد خصوصا که انتخاب وی با والدینش بسیار متفاوت است و همین مساله باعث شده که گاه و بیگاه میان وی و پدرش بحث‌های سیاسی جدی در خانه صورت گیرد.

البته نظر امیر حسین و مادرش نیز با هم متفاوت است، اما مادر معتقد است باید به کاوه کمک کرد تا به خودش اعتماد داشته باشد و نباید در برابر انتخاب وی واکنش شدید و مخالفت نشان داد، اما پدر معتقد است که امیر حسین هنوز آن قدر بینش سیاسی نیافته که بتواند خودش مستقلانه دست به چنین انتخاب مهمی بزند. همین مساله تنش و جنجال را در خانه آن‌ها زیاد کرده و گاه این مساله برای سایر اعضای خانواده کلافه کننده می‌شود.

نیاز به استقلال و برتری جویی نوجوانان

دکتر الهه رادمنش، روانشناس حوزه کودک ونوجوان در خصوص نقش نوجوانان در مشارکت امور سیاسی و اجتماعی می‌گوید: نیاز به مهم بودن، نیاز به استقلال و برتری جویی از جمله عللی است که نوجوانان را به سمت و سوی مسائل سیاسی و اجتماعی جامعه خویش فرا می‌خواند.

وی ادامه می‌دهد: اما از آن جا که سیاست و ارزش‌های سیاسی اساسا موضوعی بغرنج است و سیاست عموما میدان تاخت و تاز نیرو‌های متضاد اجتماعی اقتصادی است، گاه گروهی دیگر از نوجوانان و جوانان فکر می‌کنند که باید خود را از این عالم دور نگه دارند.

این روانشناس حوزه کودک و نوجوان می‌گوید: انسان رشدیافته برخورد فعالانه را بر واکنش منفعلانه ترجیح می‌دهد و در پی قدرتی است که بتواند حق را بر ناحق پیروز کند. به این جهت نوجوانان و جوانان باید یاد بگیرند که قدرت به خودی خود چیز بدی نیست آنچه بد و ضد ارزش است قدرتی است که در خدمت بی عدالتی و جور و جهل باشد.

رادمنش می‌گوید: متأسفانه نگرش درست سیاسی در مفهومی که ذکر شد به نوجوانان و جوانان، آموخته نمی‌شود آنان معمولاً یاد می‌گیرندکه طرفدار و پشتیبان افراد و گروه‌ها و ایدئولوژی‌های خاصی باشند و نمی‌آموزند که هر مسأله را به طور جداگانه و در تمامیت ارتباط آن با مسائل دیگر به تجزیه و تحلیل خلاقانه بکشانند و واقعیت آن را کشف کنند.

وی با بیان اینکه مسأله فقر اندیشه سیاسی در میان نوجوانان و جوانان بسیار مشهود است اظهار می‌کند: درک این نکته توسط اولیا بسیار مهم است لذا هر گاه در یک خانواده مسایل و بحث‌های سیاسی بسیار جنبه داغ و هیجانی داشته باشد و تعصبات خشک همواره در خانه و در میان اهل خانواده کدورت و تنش ایجاد کند، طبیعتا این سبک رفتاری باعث می‌گردد که چنین خانواده‌ای در آینده با افراطی‌گری‌ها و لجاجت‌هایی توام با بی منطقی مواجه گردد.
‌در این بین معلمان در آموزش و پرورش می‌توانند در اندیشه سیاسی نوجوان نقش مهمی داشته باشد مساله‌ای که متاسفانه از آن غفلت می‌شود و در مدارس فقط شاهد تعلیم کتاب‌های درسی هستیم و نه پرورش نوجوانان؛ که باید به آن توجه ویژه داشت.