درباره آیت الله محمدتقی بهجت، عارفی که نمونه مجسمی از زهد و عرفان و علم بود | تجسم تقوا و پارسایی

شهرآرانیوز؛ هرگاه خبر می‌رسید محراب مسجدی، میزبان آیت الله محمدتقی بهجت است، سیل مشتاقان بود که به سوی مسجد سرازیر می‌شد و هربار عده بسیاری از فرط ضیق مکان از راه آمده، بازمی گشتند. اشک‌های او، حین اقامه نماز، شهره خاص و عام بود. آدم‌ها از دور و نزدیک مشتاقانه به زیارت عارفی می‌آمدند که به تأیید بزرگان و علما، خبر از عالم غیب داشت. عمری پارسایی و شب زنده داری، مسیر بندگی اش را به جرگه انگشت شمار عالمانی برده بود که به تبع خضوع و عبادت و دنیاگریزی، بیش از آنکه دیده به خورشید دنیا گشوده باشند، بینا به آفتاب حقیقت بودند.

محمدتقی بهجت، مسیر تحصیل خود را از مکتب خانه‌ای در زادگاه زیبایش فومن آغاز کرد. تحصیلات مقدماتی را در مکتب خانه ملاحسین کوکبی پشت سرگذاشت و به موازات آن از متون ادب فارسی همچون بوستان و گلستان سعدی و کلیله و دمنه بهره برد. اواخر سیزده سالگی بود که با همت پدر، رهسپار کربلا شد و در سال اول سکونت، به تحصیل ادبیات عرب و فقه و اصول اشتغال پیدا کرد. سال دوم اقامت در عراق، با دستان جعفر حائری فومنی معمم شد و دو سال بعد در حوزه علمیه نجف، سطح عالی را در محضر استادانی همچون آیت الله خویی و آیت الله شاهرودی به پایان برد.

برای درس خارج فقه پای منبر ضیاءالدین عراقی و میرزای نایینی و محمدکاظم شیرازی نشست و با ملاقات سیدعلی قاضی، گم شده خویش را در عالم اخلاق و عرفان پیدا کرد. سیدعلی قاضی نیز در میان شاگردان خود، ضمیر روشن محمدتقی را دریافته بود و لقب «فاضل گیلانی» نخستین بار از سوی ایشان به آیت ا... بهجت اطلاق شد.

حاصل مرارت‌های تربیتی و ریاضت‌های عرفانی در چنین عالِمی، کسب درجه اجتهاد در بیست وهشت سالگی بود. اجتهادی که در مسیر رسیدن به آن، گاه از فرط تحصیل به بستر بیماری و کسالت می‌افتاد. هفده سال در مدرسه سید نجف درس خواند، اما کسی در طول این سال‌ها او را نشناخت.

سکوت مدام و گزیده گویی، شاخص‌ترین ویژگی محصلی بود که وقتی از مدرسه خارج می‌شد، عبا به سر می‌کشید تا به کسی مشغول نشود. اما پس از هفده سال اقامت در عراق، به توصیه پزشکان برای بهبود شرایط جسمانی به ایران برگشت، در زادگاهش ازدواج کرد و پس از آن عازم شهر قم شد. خبر رحلت سیدعلی قاضی که رسید، پای رفتن به نجف سست شد و اقامت ایشان در شهر قم تا هنگام وفات به طول انجامید. در طی این سال ها، عمده زمان خود را به تدریس و عبادت مشغول بود.

به سبب شهرت گریزی، کلاس‌های درس را اغلب در حجره مدارس یا منزل شخصی اش برگزار می‌کرد و این اواخر به درخواست مکرر شاگردان، در مسجد فاطمیه گذرخان، جایی حوالی خانه اش از منبر تدریس بالا می‌رفت. سرانجام در ۲۷ اردیبهشت سال ۱۳۸۸، مردی که سال‌ها روز خود را با زیارت حضرت معصومه (س) آغاز کرده بود، برای همیشه در حرم امن آن حضرت آرام گرفت و در سن نودوسه سالگی به ملاقات معبود شتافت.