منچستریونایتد به لطف اریک تنهاخ، سرمربی هلندی فصل گذشتهاش، توانست در زمین پیشرفت داشته باشد، اما وضعیت افتضاح شیاطین سرخ در خرید و فروش بازیکنان و ضررهای هنگفتی که در این بخش داشتند، آنها را با مشکل روبهرو میکند. در تابستان گذشته منچسترسیتی از نقلوانتقالات بیشتر از منچستریونایتد در دهه گذشته کسب درآمد کرد. سیتی ۱۸۳ میلیون دلار از فروش رحیم استرلینگ، الکساندر زینچنکو و گابریل ژسوس بهدست آورد و با وجود جذب ارلینگ هالند و کالوین فیلیپس، بازهم نزدیک به ۶۰ میلیون دلار سود کرد.
در طرف دیگر، منچستریونایتد فقط ۱۴ میلیون دلار از فروش آندریاس پریرا به فولام به دست آورد، درحالیکه در همان تابستان، آنها ۲۶۶ میلیون دلار خرج کردند که ۱۰۹ میلیون دلارش بهتنهایی برای خرید آنتونی هزینه شد. نکته دردآور ماجرا آنجاست که پریرا فصل را با ۱۰ گل به پایان رساند و یکی از بازیکنان تأثیرگذار فولام بود، اما آنتونی فقط شش گل برای یونایتد در لیگبرتر به ثمر رساند.
یکی از دلایلی که یونایتد پول بیشتری از ارزش واقعی بازیکنان برای خرید آنها میدهد، این است که وقتی آنها روی یک هدف ثابت شوند، تا زمانی که بازیکنشان را به دست نیاورند، دست از کار نمیکشند. پیشنهاد تابستان گذشته برای جذب آنتونی از آژاکس را در نظر بگیرید. باشگاه هلندی نمیخواست وینگر برزیلی را بفروشد و به همین دلیل قیمت نجومی برای او درخواست کرد. یونایتد در ابتدا اعلام کرده بود برای آنتونی بیش از ۵۱ میلیون دلار پرداخت نخواهد کرد. اما آنها درنهایت ۱۰۹ میلیون دلار پرداخت کردند و باشگاه را در پنجره بعدی نقلوانتقالات بدون پول باقی گذاشتند.
یکی از مواردی که سیتی را از یونایتد در مذاکرات متمایز میکند، توانایی آنها به کناررفتن از یک معامله است. تابستان گذشته آنها به مارک کوکورلا از برایتون علاقه داشتند، اما زمانی که قیمت او ۴۵ میلیون پوند اعلام شد، ترجیح دادند به جای او سرخیو گومز را از بوروسیا دورتموند با ۱۵ میلیون پوند بخرند. کوکورلا درنهایت با ۵۵ میلیون پوند به چلسی رفت و فصل بدی را هم پشت سر گذاشت.
سیتی همچنین پس از بالابردن قیمت، از معامله برای کالیدو کولیبالی و جورجینیو خودداری کرد و همین کار را با دکلان رایس در تابستان امسال، پس از اینکه وستهم پیشنهاد ۹۰ میلیون پوندی آنها را رد کرد، انجام داد. سیتیزنها بهخوبی میدانند چه زمانی باید قید خرید یک بازیکن را بزنند؛ چیزی که در همشهری سرخپوش آنها دیده نمیشود. همین تابستان یونایتد این فرصت را داشت که قرارداد بهتری را با چلسی برای خرید میسون مونت ببندد. زیرا این بازیکن در آخرین سال قراردادش با چلسی بود و میتوانست بهصورت آزاد و رایگان به جمع شیاطین بپیوندد.
همین موضوع میتوانست باعث شود که یونایتدها دست بالا را در مذاکرات با چلسی داشته باشند، اما زمانی که پیشنهاد اولیه ۴۰ میلیون پوندی آنها رد شد، مدیران شیاطین سرخ بهسرعت پیشنهادی ۵۵ میلیونی به اضافه ۵ میلیون پوند پاداش را به چلسی ارائه کردند که موافقت آبیهای لندن را در پی داشت. این مبلغ هنگفت برای بازیکنی بود که در استمفوردبریج افت کرده و فصل گذشته فقط سه گل به ثمر رسانده بود.
بهجز اشتباه در خرید بازیکنان، منچستریها در کسب درآمد از فروش ستارههایشان هم ناتواناند. همین تابستان داوید دخیا بهصورت رایگان یونایتد را ترک کرد. این دروازهبان تنهابازیکن برجستهای نیست که در سالهای اخیر یونایتد را بهصورت رایگان ترک کرده است. پل پوگبا، خوان ماتا، آندره هررا، نمانیا ماتیچ و جسی لینگارد همگی در پایان قراردادشان و بدون اینکه منچستر بتواند درآمدی از فروش آنها بهدست آورد، اولدترافورد را ترک کردند.
ناتوانی باشگاه در مذاکره درباره برنامههای خروج بازیکنان، روشن میکند که چرا آنها بین سالهای ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۳ بدترین وضعیت را از نظر درآمد در میان شش تیم بزرگ لیگبرتر جزیره دارد. شیاطین سرخ اگر میخواهند که بتوانند با خرید بازیکنان موردنیاز تنهاخ، دوباره به روزهای خوبشان در لیگبرتر بازگردند، باید به مذاکرهکنندههای باهوشتری در خرید و فروش بازیکنان تبدیل شوند.