آمار‌های اعتیاد در کشور مربوط به دهه ۹۰ است قتل شرور غرب تهران به دست یک مجرم سابقه دار اعترافات تکان دهنده قاتل چاقوکش کارهای مهمی که باید پس از سرقت گوشی انجام دهید قتل پسر همسایه به خاطر یک دختر ربودن زن جوان از خودروی همسرش +جزییات خودکشی متهم به سرقت از صندوق امانات بانک ملی ۱۲ هزار تماس مزاحمتی با آتش‌نشانی مشهد طی یک ماه! دستگیری پسری که مادرش را به خاطر سرزنش دیگران به قتل رساند + عکس موبایل‌قاپ حرفه‌ای در مشهد به دام افتاد (۱۶ تیر ۱۴۰۳) دستگیری ۱۱ سرشاخه یک شرکت هرمی در مشهد ۱۰ فایده گریه کردن | تا چه حد مجازیم که گریه کنیم؟ انجام مشاوره‌ ژنتیک در مرحله‌ پیش‌ از ازدواج، به همه‌ زوجین توصیه می‌شود درباره لطفعلی خان زند از تاج گذاری تا مرگ | یک تراژدی خون بار در چهار پرده یکی از راه‌های سوء استفاده از قانون معافیت سربازی سد شد آیا ضعف در برقراری ارتباط با دیگران سبب جذب همزیستی با حیوانات می­ شود؟ آداب سفر در فصل گرما جزئیات شهریه مدارس؛ شروع از ۱۰ میلیون تومان | شهریه ۲۵ درصد مدارس بالای ۳۰ میلیون تومان ابتلا به کیست مویی در بین مردان شیوع بیشتری دارد  روایت سرزده از اورژانس بیمارستان شهید هاشمی‌نژاد مشهد | رد خون
سرخط خبرها

جانور درنده‌ای به نام خشم

  • کد خبر: ۱۹۵۸۲۳
  • ۳۰ آبان ۱۴۰۲ - ۱۶:۴۱
جانور درنده‌ای به نام خشم
ساعت از سه عصر گذشته بود. خیابان پر از خودرو‌هایی بود که بعد از یک روز کاری خودشان را به منزل می‌رساندند.

پشت فرمان خودرو دست و پایم می‌لرزید. دخترم مدام نگاهم می‌کرد. به سر چهارراه نرسیده بودم خودرو را نگه داشتم و زدم زیر گریه. کلی تلاش کردم تا خودم را جمع و جور کنم تا بیشتر از این دخترم را نترسانم.

هنوز چهره راننده ام وی ام جلو چشم هایم رژه می‌رفت. با دست محکم او را از خودم دور کردم. باورم نمی‌شد روز روشن برای زدن دوسه بوق ممتد چنین اتفاقی را تجربه کرده باشم.

ساعت از سه عصر گذشته بود. خیابان پر از خودرو‌هایی بود که بعد از یک روز کاری خودشان را به منزل می‌رساندند. مقابل تعمیرگاه‌های خیابان شفا مانند همیشه خودرو‌ها دو لاین پارک بودند. خودرو خارجی مقابلم دو بار به سمت خودرو من منحرف شد. به خیال اینکه شاید حواسش پرت صحبت با تلفن همراه باشد دوسه بوق زدم تا هشدار بدهم حواسش به اطرافش باشد.

راننده سرعش را کم کرد. کمی جلوتر مقابل خودرویی که من و دخترم در آن بودیم توقف کرد. همه چیز مثل فیلم‌های سینمایی بود. مرد راننده با عصبانیت پیاده شد در خودرو سمت من را باز کرد. مانده بودم دارد چه کار می‌کند. آن قدر ترسیده بودم که فقط توانستم او را از خودرو بیرون کنم. داد می‌زد و فحاشی می‌کرد که چرا بوق زده ام. من نه از خودم دفاع کردم نه حتی شماره پلاک خودرو را برداشتم. ترسیده بودم. مانند خیلی از آدم‌های بی دفاعی که روزانه به آن‌ها حرف زور گفته می‌شود.

خودم را طور دیگری تصور کردم. به سمت صندوق می‌روم و قفل فرمان را بیرون می‌آورم. به خاطر فحش‌های رکیک مرد راننده دوسه ضربه به سرش می‌زنم و تمام.

با خودم فکر می‌کنم مگر آدم‌ها چطور قاتل می‌شوند؟ دادگاه‌ها پر است از پرونده آدم‌هایی که نتوانسته اند خودشان را کنترل کنند. اگر او با فحاشی آرام نمی‌شد شاید این من بودم که به جای خانه سر از سردخانه در می‌آوردم.

خشم جانور درنده‌ای است که در لحظه‌ای افسارش از دست بیرون می‌رود و تمام. چه زندگی‌ها که به خاطر همین حس لحظه‌ای فنا شده است. چه آدم‌هایی که به خاطر تنها یک دعوای لفظی به سینه قبرستان رفته اند.‌

نمی‌دانم. حالا که فکر می‌کنم می‌بینم شاید حق با راننده مقابل بوده، شاید آن قدر درگیر مشکلات مختلف بوده که کاسه صبرش با دوسه بوق پر شده است. ما چرا این قدر خشن شده ایم؟ چرا به هم رحم نمی‌کنیم؟ چرا وقت رانندگی همه خشممان را روی هم خالی می‌کنیم؟ نکند در خیابان‌ها جنگ راه افتاده است و ما بی خبریم؟!

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->