سالی که نکوست از بهارش پیداست!
نجمه موسوی کاهانی
دبیر شهرآرامحله منطقه ۹
از ابتدای سال که باران‌های بی‌سابقه، سیل‌های ناخوانده را به کشورمان آورد و مردم ایرانمان را غرق در غم ساخت، می‌دانستیم که سال سختی در پیش است. سالی که نه فرصت مأیوس شدن داریم و نه زمانی برای پیدا کردن مقصر که اتفاقات زمین و زمان را به گردن او بیندازیم. شش ماهه اول سال را در تکاپوی بررسی و واکاوی اخبار سیل و
از دست رفتگان آن بودیم و سعی می‌کردیم خطا‌های انسانی را در بروز شدت این حوادث بیابیم، اما غافل از اینکه ۶ ماه دوم هر لحظه‌اش باید در انتظار حادثه‌ای سنگین‌تر و غمی عمیق‌تر باشیم. با گرانی بنزین در آبان ماه، دور دوم این تلخی‌ها رقم خورد و بدون آنکه طبق معمول فرصتی برای تحلیل حوادث داشته باشیم سیل بلوچستان و رفتن حاج قاسم و سقوط هواپیما همه ما را شوکه کرد. آن‌قدر مبهوت حوادث رگباری بودیم که از فاجعه زیست محیطی‌ای که در تالاب میانکاله رخ داد و ۱۵ هزار پرنده با یک خطای انسانی دیگر از دست رفتند غافل شدیم.
غفلت ما در بسیاری از موارد مشهود است و حتی برخی از مردم در اتفاقات بزرگی مانند انتخابات بی‌اعتنا از کنار مسائل رد می‌شوند. برخی از مردم آن‌قدر درگیر روزمرگی شده‌اند که با هیچ سناریویی نه موافقت می‌کنند و نه مخالفت. فقط امور روزمره‌شان که بگذرد خدا را شکر می‌کنند و به خیر و شر جامعه کاری ندارند. آن قشری هم که پولشان از پارو بالا می‌رود، بر این باورند که اصلا مشکلات به آن‌ها مربوط نمی‌شود. آقازاده‌هایی که نه سیل خانه‌شان را از جا می‌کند و نه گرانی بنزین مانع دور دور کردنشان می‌شود. نه به فجایع زیست محیطی کاری دارند و نه حاج قاسم‌ها را می‌شناسند. آن‌ها هم به خیالشان غرق در خیر روزگارند و با شر آن کاری ندارند.
اما کرونای اسفندماه بی‌اعتناترین و خنثی‌ترین افراد جامعه را هم درگیر خود کرد. این ویروس با کسی شوخی ندارد. مانند سیل نیست که خانه خود را محکم کنید و همسایه را آب برد که برد. یا هواپیمایی سقوط کند و بگویید «ما که خارج نمی‌ریم.» یا تشییع‌کنندگانی که مظلومانه جان دهند و بگویید «می‌خواستند نروند» و هزاران موردی که ما کلاهمان را سفت بچسبیم و فقط در ظاهر افسوس بخوریم به حال مال‌باختگان و جان‌باختگان. بعد هم در یک حرکت انسان‌دوستانه مبلغی را با سروصدای رسانه‌ای به این افراد کمک کنیم تا هم وجدانمان را آسوده کنیم و هم به مردم بفهمانیم ما چقدر خوبیم!
ویروس کرونا شوخی ندارد. اگر همسایه‌تان برای تهیه پول خرید نان مجبور باشد بیرون از خانه بماند شما هم در خطرید! اگر زباله‌گرد‌ها را تأمین نکنید کاختان مأمن امنی برای حفاظت از این ویروس نخواهد بود. خلاصه کلام اگر آدم نباشید و دیگر اعضا را درنیابید، قراری برایتان نخواهد ماند. این ویروس آمده است تا انسانیت از یاد رفته را به ما یادآوری کند. تا بگوید ابرقدرت‌ها هم مانند صحرانشینان نیاز به ریه دارند تا تنفس کنند. من فکر می‌کنم تا زمانی‌که شاگردان خوبی نباشیم و بچه همسایه را مانند فرزند خودمان تأمین نکنیم محکومیم به حبس و قرنطینه.
از دست رفتگان آن بودیم و سعی می‌کردیم خطا‌های انسانی را در بروز شدت این حوادث بیابیم، اما غافل از اینکه ۶ ماه دوم هر لحظه‌اش باید در انتظار حادثه‌ای سنگین‌تر و غمی عمیق‌تر باشیم. با گرانی بنزین در آبان ماه، دور دوم این تلخی‌ها رقم خورد و بدون آنکه طبق معمول فرصتی برای تحلیل حوادث داشته باشیم سیل بلوچستان و رفتن حاج قاسم و سقوط هواپیما همه ما را شوکه کرد. آن‌قدر مبهوت حوادث رگباری بودیم که از فاجعه زیست محیطی‌ای که در تالاب میانکاله رخ داد و ۱۵ هزار پرنده با یک خطای انسانی دیگر از دست رفتند غافل شدیم.
غفلت ما در بسیاری از موارد مشهود است و حتی برخی از مردم در اتفاقات بزرگی مانند انتخابات بی‌اعتنا از کنار مسائل رد می‌شوند. برخی از مردم آن‌قدر درگیر روزمرگی شده‌اند که با هیچ سناریویی نه موافقت می‌کنند و نه مخالفت. فقط امور روزمره‌شان که بگذرد خدا را شکر می‌کنند و به خیر و شر جامعه کاری ندارند. آن قشری هم که پولشان از پارو بالا می‌رود، بر این باورند که اصلا مشکلات به آن‌ها مربوط نمی‌شود. آقازاده‌هایی که نه سیل خانه‌شان را از جا می‌کند و نه گرانی بنزین مانع دور دور کردنشان می‌شود. نه به فجایع زیست محیطی کاری دارند و نه حاج قاسم‌ها را می‌شناسند. آن‌ها هم به خیالشان غرق در خیر روزگارند و با شر آن کاری ندارند.
اما کرونای اسفندماه بی‌اعتناترین و خنثی‌ترین افراد جامعه را هم درگیر خود کرد. این ویروس با کسی شوخی ندارد. مانند سیل نیست که خانه خود را محکم کنید و همسایه را آب برد که برد. یا هواپیمایی سقوط کند و بگویید «ما که خارج نمی‌ریم.» یا تشییع‌کنندگانی که مظلومانه جان دهند و بگویید «می‌خواستند نروند» و هزاران موردی که ما کلاهمان را سفت بچسبیم و فقط در ظاهر افسوس بخوریم به حال مال‌باختگان و جان‌باختگان. بعد هم در یک حرکت انسان‌دوستانه مبلغی را با سروصدای رسانه‌ای به این افراد کمک کنیم تا هم وجدانمان را آسوده کنیم و هم به مردم بفهمانیم ما چقدر خوبیم!
ویروس کرونا شوخی ندارد. اگر همسایه‌تان برای تهیه پول خرید نان مجبور باشد بیرون از خانه بماند شما هم در خطرید! اگر زباله‌گرد‌ها را تأمین نکنید کاختان مأمن امنی برای حفاظت از این ویروس نخواهد بود. خلاصه کلام اگر آدم نباشید و دیگر اعضا را درنیابید، قراری برایتان نخواهد ماند. این ویروس آمده است تا انسانیت از یاد رفته را به ما یادآوری کند. تا بگوید ابرقدرت‌ها هم مانند صحرانشینان نیاز به ریه دارند تا تنفس کنند. من فکر می‌کنم تا زمانی‌که شاگردان خوبی نباشیم و بچه همسایه را مانند فرزند خودمان تأمین نکنیم محکومیم به حبس و قرنطینه.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
