گل‌هایی که عاقبتشان پژمردگی نیست
انگار اشیا و اجسام و نباتات هم مثل آدمیزاد می‌توانند عاقبت‌به‌خیری داشته باشند و جایی به ادامه زیست و جاودانگی برسند که از ذهن هیچ بنی‌بشری نمی‌گذرد.
مهم نیست پنبه بوده یا الیاف؟ طبیعی بوده یا صنعتی هرچه بوده‌اند، یک گوشه‌ای بوده‌اند از طبیعت و حالا تبدیل شده‌اند به نخ، به الیاف، به رشته‌هایی برای بافته شدن و نقش گرفتن. این نخ‌ها شاید می‌توانستند کت‌و‌شلوار شوند، بنشینند بر تن سیاست‌مداری یا مدیر کلی یا رئیس کارخانه‌ای! یا عبا و قبایی بر تن روحانی یا پتو و شمدی بر جان بیماری یا طفلی، سربازی...، اما هیچ‌کدام از اینها نشدند! این نخ‌ها حالا بافته و تافته‌اند و‌تلنبار شده‌اند روی هم تا نوازشگر کف پا‌هایی باشند از گوشه گوشه دنیا و بستری باشند برای عبادت و اشک.
انگار اشیا و اجسام و نباتات هم مثل آدمیزاد می‌توانند عاقبت‌به‌خیری داشته باشند و جایی به ادامه زیست و جاودانگی برسند که از ذهن هیچ بنی‌بشری نمی‌گذرد.
اینکه چندبار جمع‌و‌پهن می‌شوند و چند بار آفتاب بر آنها طلوع و غروب می‌کند هم حسابش را فقط خود حضرتش دارد. بعد که حسابی پا خوردند و خاک پای زائران بر آنها نشست، تازه نوبت بالانشینی آنهاست، بریده می‌شوند، شسته می‌شوند و قابشان می‌گیرند و می‌شوند زینت طاقچه‌ها و دیوار‌ها و میزها! سرنوشت مقوله عجیبی است. کاش ماهم هر‌قدر پا خوردیم عاقبتمان، چون گل‌های قالی حرم هیچ‌وقت پژمرده نشود.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
