مهدی توتونچی، دستیار سرمربی تیم ملی امید کیست؟ + سوابق بازگشت علی کریمی به لیست خرید استقلال بیرانوند زیر آوار غرور قایدی و آزمون در بین برترین‌های فصل در امارات کار محبی و سپاهان بیخ پیدا کرد بادامکی: رئیس هیئت فوتبال خراسان رضوی دغدغه ورزش ندارد زمان آغاز محرومیت بیرانوند مشخص شد برنامه زنوزی برای جانشین بیرانوند از «عشق» تا شکایت | ماجرای تکراری خرید‌های استقلال و پرسپولیس پخش زنده بازی والیبال نوجوانان ایران و فرانسه (۱۱ مرداد ۱۴۰۴) + تماشای آنلاین دورسون به تمرینات پرسپولیس بازگشت پخش زنده بازی والیبال برزیل و لهستان در نیمه نهایی لیگ ملت‌ها (۱۱ مرداد ۱۴۰۴) + تماشای آنلاین سون در آستانه جدایی از تاتنهام آل کثیر با استقلال فسخ نمی‌کند ویدیوی جنجالی بیرانوند درباره محرومیتش عارف غلامی در یک‌قدمی استقلال جزئیات محرومیت بیرانوند اعلام شد صعود ایتالیا به فینال لیگ ملت‌های والیبال ۲۰۲۵ تاریخ و ساعت بازی والیبال ایران و فرانسه در قهرمانی نوجوانان جهان | فرصت طلایی برای انتقام حمله مهاجم بارسلونا به قلمروی لواندوفسکی
سرخط خبرها

نمایشنامه‌ای برای اندوه ایرانی‌ها در چمپیونزلیگ | قهرمانی اروپا در ناصیه ما نیست

  • کد خبر: ۳۳۶۲۵۰
  • ۱۲ خرداد ۱۴۰۴ - ۱۲:۵۹
نمایشنامه‌ای برای اندوه ایرانی‌ها در چمپیونزلیگ | قهرمانی اروپا در ناصیه ما نیست
مهدی طارمی در مونیخ همانند علی دایی، نظاره‌گر ازدست‌رفتن جام لیگ قهرمانان بود. گویی سهم ما ایرانی‌ها از جام لیگ قهرمانان، فقط تماشاست، نه لمس آن.

مهدی طارمی شاید در فینال لیگ قهرمانان اروپا فقط نشسته بود، اما این تماشا، نظاره‌ای ساده نبود؛ او شاهد یکی از تاریخی‌ترین سقوط‌های فوتبال اروپا بود: تحقیر کامل اینترمیلان، تیمی که نه‌فقط پنج گل خورد، که پنج‌بار غرور خود را بلعید. طارمی در آلیانتس آره‌نا نشسته بود، در همان ورزشگاهی که علی دایی هم روزی در آن بازی کرده بود، و حالا، مثل دایی، تنها نظاره‌گر بود. گویی برای ما ایرانی‌ها، قهرمانی در لیگ قهرمانان فقط سهم تماشا است، نه لمس.

آنجا، در قلب باواریا، عدالت به مادری مهربان می‌مانست که سر زا مرده بود. نور، روی صورت زار و خسته سیمونه اینزاگی می‌تابید، و ما را دیوانه کرد تا باور کنیم که فرمانده از پا افتاده است؛ مردی که پاییز، پیش از موعد، بر گونه‌هایش نشست و دیگر یارای بهم زدن شکوه پاریس را نداشت. در چنین نمایشی، تا آخرین سوت ایستوان کواکس، داور سخت‌گیر رومانیایی، طارمی با وجود آمادگی کامل، در غل و زنجیر نیمکت ماند. نه مجالی برای درخشش یافت، نه فرصتی برای نقاشی امپرسیونیستی در خط آتش افعی‌های سیاه‌پوش.

اینتر، بی‌خطر و بی‌انگیزه، زهر شکست را جرعه‌جرعه نوشید. فیلیپو، نقش اول این فاجعه، برابر لوییس انریکه زانو زد، دراز به دراز خوابید و میلان را در کسوفی تلخ فرو برد. طارمی و مارکو آرناتوویچ، دو مهاجم زهردار، از این تراژدی فقط تماشاگر بودند؛ پسر بوشهر حتی فرصت نکرد نقشی هرچند کوتاه در این سناریوی پرهزینه بازی کند.

اما فوتبال همین است؛ پازلی که سال‌ها بعد، با قطعه‌ای دیگر کامل می‌شود. اگر دایی فینال را از دور دید، طارمی آن را از کنار لمس کرد؛ و شاید همین لمسِ تلخ، روزی آغاز درخشش بزرگ‌تری باشد. پسر کم‌حرف زمین‌های خاکی بوشهر که دروازه خیالی‌اش را به تنه‌ی عرعر بسته بود، حالا یک تمام‌کننده ۳۲ ساله است و جام جهانی ۲۰۲۶ را پیش روی خود دارد. او می‌تواند دوباره برخیزد، بی‌آن‌که زیرلفظی به تقدیر بدهد، و فصل‌های تازه‌ای از موفقیت را بنویسد.

آن وقت دیگر، بوسیدن مدال نقره لیگ اروپا و نشستن روی نیمکت فینال چمپیونزلیگ، نقطه پایان نخواهد بود. آن وقت، درخت عرعر در زمین‌های خاکی جنوب، دوباره صدای دوست قدیمی‌اش را خواهد شنید: مهدی، پسر بوشهر، هنوز بازی ادامه دارد...

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->