فرهاد مجیدی مترصد فرصتی بود تا تغییراتی جزیی را در تیمش ایجاد کند. این هدف از دو جنبه مهم بود. در فاز اول این تغییر میتوانست فرهاد را از زیر سایه استراماچونی بیرون بیاورد و در فاز دوم تحولی در تاکتیک استقلال ایجاد کند تا شاید تیمش از یکنواختی خارج شود که همین طور هم شد.
اولین جرقههای تغییر در شیوه بازی استقلال در بازی با تراکتور زده شد. مجیدی در نیمه دوم آن بازی تیمش را با دو دفاع میانی و دو دفاع کناری راهی میدان کرد. این تغییر تاکتیکی منجر به ایجاد موقعیتهای تازه برای مهاجمان هم شد و بازیکنان استقلال که انگار به لحاظ ذهنی آمادگی بیشتری با بازی در این شیوه داشتند، خیلی زود خواستههای مجیدی را در میدان بازی پیاده کردند تا فرهاد در بازی با صنعت نفت آبادان هم از آن روش بهره بگیرد.
گرچه غیبت یزدانی که یکی از ارکان اصلی دفاع ۳ نفره استقلال محسوب میشد در تغییر روش بازی مدافعان نیز اثر گذار بود، اما به واقع باید این تحول را ناشی از تفکرات پنهان مجیدی برای عبور از احاطه تیمش به تفکرات استراماچونی دانست. مجیدی گرچه در ماههای آغازین حضورش در استقلال کوشید همان سبک استراماچونی را دنبال کند، اما خصوصیات اخلاقی او به گونهای نیست که خود را محصور به تفکرات دیگران کند و طی زمان تلاش میکند آنچه خود میپندارد رادرست یا غلط در میدان بازی پیاده کند که شاید این خصیصه در نهایت به سودش باشد وشاید هم در دراز مدت از آن لطمه ببیند که اکنون مجیدی درحال بهره گرفتن از تغییر بازی است.
به واسطه آنچه در بازی با صنعت نفت آبادان برجا ماند باید انتظار داشت که استقلال با همان سیاق بازی با صنعت مقابل نساجی قرار بگیرد و روش بازیاش را عوض نکند. به این ترتیب دانشگر و چشمی در قلب دفاع قرار میگیرند و ورویا غفوری و زکی پور در دفاع کناری. آنچه مجیدی را برای بازی با این روش بیشتر ترغیب میکند نمایش ایدهالی است که مدافعانش در بازی با صنعت نفت آبادان به اجراء گذاشتند به شکلی که به گواه آمار میلاد زکی پور که در آن بازی دفاع چپ تیمش بود یکی از بهترین بازیهای خود را در ماههای اخیر به اجراء گذاشت و محمد دانشگر نیز توانست گل اول تیمش را پایه گذاری کند.
حضور آرش داجلیری نیز برای استقلال مفید بود به این دلیل که استقلال حالا میتواند روی یک عنصر جوان و آینده دار برای بازیهای آتی نیز حساب باز کند. البته در این پست وریا غفوری همچنان دست نیافتنی مینماید، اما سلسله تصمیمهایی که مجیدی برای پستهای دفاعی تیمش اتخاذ کرد برای استقلال درنهایت مطلوب بود و منجر به پایه گذاری بردی شیرین شد...
آری، باید بخش اعظمی از دلایل پیروزی استقلال مقابل صنعت نفت آبادان را در همین سیستم دفاعی استقلال جستجو کرد. جایی که اگر بی نقص عمل کند و اشتباهها را به حداقل برساند، دست مهاجمان را باز خواهد گذاشت تا با فراغ بال به سمت دروازه حریفان یورش ببرند. درواقع نباید تنها به عملکرد درخشان سید حسین حسینی اشاره کرد. گرچه دروازه بان استقلال روزی به یادماندی را با آن واکنشهای سریع در کتاب خاطرات دروازهبانی اش در استقلال به ثبت رساند، اما سهم دیگر بازیکنان دفاعی نیز در کسب پیروزی در آبادان کم نبود و باید مجیدی را به خاطر انتخابهایش ستود و انتظار داشت همین روش دفاعی که حالا به خوبی در استقلال جواب داده، در بازیهای اتی نیز به کار گرفته شود.