فوتبال ملی و باشگاهی به امیری بدهکار است؛ خداحافظی با شکوه برای آقای صبور

وحید امیری در فوتبال ایران فقط به‌خاطر پاس‌گل‌ها و دوندگی‌های بی‌پایانش محبوب نیست؛ اخلاق، آرامش و تواضع اوست که از او چهره‌ای منحصر‌به‌فرد ساخته.

نویسنده احسان سرفرازی

مصدومیت ناگهانی وحید امیری در تمرین فولاد خوزستان، شوک بزرگی به اردوی این تیم و فوتبال ایران وارد کرد. وینگر باتجربه‌ای که همیشه نماد تعهد، فروتنی و غیرت بوده، حالا دوران درمان خود را آغاز می‌کند؛ اما فراتر از هر MRI و گزارش پزشکی، احساسی از غم و احترام در دل هم‌تیمی‌ها و هواداران موج می‌زند.

وحید امیری برای فوتبال ایران فقط یک نام نیست؛ او نمادی از تعهد و عشق به پیراهن است. بازیکنی که دیر به فوتبال حرفه‌ای رسید، اما درخشان‌ترین مسیر ممکن را پیمود. از خرم‌آباد تا تیم ملی، از جام جهانی تا جام ملت‌ها، از لیگ قهرمانان تا لژیونرشدن.

او همان بازیکنی است که در جام جهانی روسیه با لایی تماشایی‌اش به جرارد پیکه، میلیون‌ها ایرانی را به وجد آورد. همان مردی که در هر پستی بازی کرد، بدون غرور و بدون ادعا؛ از وینگر گرفته تا دفاع چپ، هرجا تیم به او نیاز داشت، جنگید.

وحید امیری در فوتبال ایران فقط به‌خاطر پاس‌گل‌ها و دوندگی‌های بی‌پایانش محبوب نیست؛ اخلاق، آرامش و تواضع اوست که از او چهره‌ای منحصر‌به‌فرد ساخته. حتی در فولاد، در مدت کوتاهی توانست با همین رفتار و صداقت، احترام کامل هم‌تیمی‌هایش را به‌ دست آورد.

امروز همه دعا می‌کنند این مصدومیت آخرین برگ از دفتر فوتبال او نباشد. شاید پنج ماه دیگر ۳۸ساله شود، اما شور و انرژی‌اش هنوز همان است. فوتبال ایران باید برای وداع با او آماده شود، اما نه وداعی غمگین؛ بلکه خداحافظی‌ای باشکوه، در قامت مردی که برای فوتبال این سرزمین هرگز کم نگذاشت.

فوتبال ایران از او خاطراتی دارد که هرگز فراموش نخواهد شد؛ از لایی به پیکه تا وفاداری‌اش به پرسپولیس، از تلاش‌هایش در تیم ملی تا تلاش‌هایش برای برگرداندن بیرو به پرسپولیس. خداحافظی چنین‌مردی باید باشکوه باشد و پر از غرور؛ نباید در سکوت برود. او باید به عنوان سمبل وفاداری و ادب در فوتبال ما بااحترام بدرقه شود.