یادداشتی درباره نمایشگاه «دربندکردن رنگین‌کمان» در نگارخانه رادین

امیرمنصوررحیمیان | شهرآرانیوز - در بیشتر مواقع، رفتن غم‌انگیز و دلگیر است. رفتن یک رفیق، یک نفر که خیلی دوستش داریم، بسته شدن یک مکان بخصوص و یا حتی رفتن خود آدم به جبر به جایی بعید، سخت و ملال‌آور است. برای همین هم تبعید، به عنوان یک مجازات اختراع شده است. به هرحال رفتن فعلی است که به تعداد زیاد، در شعر شاعر‌ها و نوشته نویسنده‌ها، آمده است.

 

یک‌طور‌هایی انگار الهام‌بخش آن‌ها بوده و با توسل به همین کلمه، در سوگ آدم‌ها و موقعیت‌های از دست شده تابه‌حال منظومه‌ها و کتاب‌های زیادی نوشته‌اند. ولی به جایش آمدن و مخصوصا بازآمدن، اگر نگویم همیشه، ولی در بیشتر موارد، شیرین و دل‌چسب است. می‌خواهم از دوباره آمدن یک مکان مخصوص برایتان بگویم. جایی که نه فقط رفته بود که با خودش خاطره جمعی، فوجی از آدم‌ها را هم برده بود. جایی که کم‌وبیش همه اهالی هنر و قلم می‌شناسند. جایی که بعد از آن همه جنجالی که در اطرافش درست شد، سرپا باقی ماند و کج‌دارومریز به حیاتش ادامه داد. جایی که اوایل امسال، رمقش را مرض کرونا تحلیل برد و درهایش را بست. جایی که اسمش روی هر ساختمانی بیاید «نگارخانه رادین» می‌شود!