دیوار کوتاه ورزش

اول/ با گذشتن از موج چهارم کرونا، مشهد وارد مرحله جدیدی از محدودیت‌های کرونایی شده و از رنگ قرمز به نارنجی در آمده است. رخدادی که موجب شده است بعد از ۳ هفته، مشاغل رده دوم از کابوس تعطیلی خارج شوند و بازار جان تازه‌ای بگیرد. دراین‌میان، اما تنها رسته‌ای که همچنان گرفتار محدودیت‌های کروناست، ورزش است. اقدام عجیب انتقال ورزش از گروه شغلی ۲ به ۳ درعمل حکم به رکود ورزش در کشور داده و فعالان این عرصه را به مرز نابودی کامل رسانده است. یک‌سال‌ونیم بعد از شیوع ویروس کرونا، اماکن ورزشی همچنان در تنگنا قرار دارند و این معضل خسارات جبران‌ناپذیری به اهالی ورزش زده و افراد بسیاری را بیکار و خانه‌نشین کرده است. در مشهد نزدیک به ۷۰۰ باشگاه بدن‌سازی و چندین مجموعه آبی در آستانه ورشکستگی کامل قرار گرفته‌اند و این‌همه درحالی است که امیدی هم به بهبود وضعیت در آینده‌ای نزدیک نیست.

دوم/ قرارگرفتن ورزش در گروه شغلی ۳ درعمل بدین معناست که تا زمان زردشدن شهر نباید امیدی به بازگشت ورزش داشت! ورزشی که به‌نظر دیوارش از همه کوتاه‌تر است، چون بسیاری از رسته‌های شغلی با وجود داشتن وضعیت خاص، درعمل فعالیت می‌کنند، اما تمرکز نظارتی دستگاه‌های مسئول فقط روی ورزش است. درحالی‌که برنامه‌های همگانی زیادی با وجود نارنجی و قرمزبودن مشهد برگزار شده، بسیاری از مراکزی که در اصل محل ازدحام مردم هستند، باز هستند و زور ستاد مقابله با کرونا فقط به ورزش رسیده است. کافی است به شهر سر بزنید، خواهید دید همه‌جا باز است، غیر از فضا‌های ورزشی که به‌ظاهر ویروس کرونا در آنجا دیده می‌شود، نه در بازار، قطارشهری، کوچه و خیابان!

سوم/ صنعت نیمه‌جان ورزش درحال نابودی کامل است و این انگار برای کسی مهم نیست. هزاران نفر در ماه‌های گذشته شغلشان را از دست داده‌اند یا در معرض بیکاری هستند بدون اینکه کمترین حمایتی از آن‌ها شود. در همه جهان سمت‌وسوی سیاست مسئولان به طرف بازکردن در‌های اماکن ورزشی بر روی مردم است، زیرا ثابت شده است ورزش نقش مهمی در سلامتی مردم و مقابله با همین بیماری کرونا دارد، اما در ایران و مشهد گویی این عزم وجود ندارد. انجام فعالیت‌های ورزشی با رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی اصلا کار سختی نیست و به‌گمان ما برخلاف چیزی که گفته می‌شود، به نظارت آن‌چنانی هم نیاز ندارد. مثل همه مشاغل دیگر می‌شود در‌های باشگاه‌ها و اماکن ورزشی را با تأکید بر رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی گشود و به اهالی ورزش در صیانت از این اصل اعتماد کرد. وقتی چرخ بیشتر مشاغل با تأکید بر رعایت شیوه‌نامه‌ها می‌چرخد، چرا تصور می‌شود فعالان حوزه ورزش نمی‌توانند این‌گونه عمل کنند؟!

چهارم/ مسلم است که سلامت مردم از هر چیزی مهم‌تر است و سخت‌گیری‌های ستاد کرونا به سود جامعه است. بااین‌همه، نکته ماجرا مظلوم‌واقع‌شدن ورزش است که شامل بیشترین سخت‌گیری‌ها شده، درحالی‌که وضعیت در سایر بخش‌های جامعه به‌مراتب بدتر از محیط‌های ورزشی است. همین‌طور که مسئولان الزامات اقتصادی مشاغل مختلف را درک کرده و برای آن‌ها راهکار‌های مختلفی داده‌اند، از انصاف به دور است فعالان ورزش که تعدادشان هم کم نیست، این‌گونه قربانی نگاه تبعیض‌آمیز شوند و تیغ ستاد کرونا فقط روی گردن آن‌ها بنشیند.