محمد طلوعی: ناشر‌ها برای منفعت‌طلبی کتاب خارجی چاپ می‌کنند

امیری | شهرآرانیوز، نویسنده رمان «قربانی باد موافق»می‌گوید به‌نظرش یک نویسنده ایرانی نباید خودش را با نوبلیست مقایسه کند و بگوید داستان‌هایش به‌قدر کافی دیده نمی‌شود. وقتی مقایسه بین یک نوبلیست و ادبیات جهان است، انتظار نمی‌رود نویسنده ایرانی برنده شود.

محمد طلوعی می‌گوید انتشاراتی‌ها برای این بیشتر به انتشار آثار ترجمه تمایل دارند که به‌طورکلی انتشار آثار ترجمه ارزان‌تر است و بسیاری از قراردادهایی که با یک نویسنده ایرانی برای انتشار کتابش باید بسته شود، برای انتشار کار خارجی بسته نمی‌شود و فقط پولی به مترجم می‌دهند که معلوم نیست درصدی است یا چطوری است!

او ادامه می‌دهد: ناشرها برای منفعت‌طلبی و سود بیشتر ترجیح می‌دهند کتاب خارجی ترجمه کنند، این هم به‌نظرم طبیعی است. هر کسب‌وکاری به سود میل می‌کند و ناشران ایرانی هم سعی می‌کنند بیشتر سود کنند.

نویسنده مجموعه داستان «هفت‌گنبد» معتقد است برای اینکه کتاب فارسی منتشر شود، باید برایش تبلیغات کنند تا مردم ترغیب شوند آن کتاب را بخرند. اما کتاب خارجی تبلیغات آسان‌تری دارد، کس دیگری آن را ساخته و تولید کرده است و انتشارات فقط آن را توزیع می‌کند. پس هر طور حساب کنید، در کتاب خارجی سود بیشتری است.

معلوم است که آثار خارجی کیفیت بهتری دارند!

طلوعی منکر کیفیت خوب محتوای آثار ترجمه نیست و می‌گوید: معلوم است که در آثار خارجی کیفیت بهتر است. هزار نویسنده اسپانیایی می‌نویسند، ولی یک کتاب جایزه سروانتس را می‌برد، بعد ما آن کتاب را چاپ می‌کنیم. هزار فرانسوی می‌نویسند و یکی‌شان گنکور را می‌برد، هزاران نویسنده می‌نویسند، یکی نوبل می‌برد. بنابراین معلوم است در این رقابت نابرابر که برای نویسنده ایرانی نه جایی وجود دارد تبلیغ کند، نه جایی هست که او را به چهره فرهنگی تبدیل کند، نه تلویزیون او را قبول دارد و نه ناشر حاضر است برایش خرج کند، نویسنده ایرانی می‌بازد و این چرخه سودآوری است برای ناشرها.

خواننده ایرانی به نویسنده ایرانی بی‌اعتماد شده است

نویسنده رمان «رئال‌مادرید»، اعتماد را از مسائل مهم در بین نویسنده‌ها و تأثیرگذار در این روند می‌داند: در دوره‌ای که آن‌وقت هم درباره‌اش زنهار داده بودم، نویسنده‌های ایرانی راه افتاده بودند و از کتاب‌های رفقایشان تعریف می‌کردند، درنتیجه خواننده ایرانی به نویسنده ایرانی هم بی‌اعتماد شد. الان نه‌تنها خواننده کتاب او را نمی‌خواند، که اگر من نویسنده کتاب دیگری را هم توصیه کنم، نمی‌خواند.

بنابراین ما فرصت طلایی تعریف‌کردن از یکدیگر را هم از دست داده‌ایم. الان در دوره‌ای به سر می‌بریم که خواننده به ما اعتماد ندارد. الان هم من به‌عنوان توصیه‌گر راه‌حلی ندارم، چون همه کارهایی که می‌شد انجام داد، به‌وقتش همه نویسنده‌ها غلط انجام دادند.