نگاهی به اهمیت مهربانی به بهانه انتشار تصویری از یک سرباز و کار نیک او

سید محمدرضا هاشمی | شهرآرانیوز؛ این خیلی خوب است که هر روز عکس‌های بیشتری از مهربانی شهروندان در برخورد با یکدیگر در فضای مجازی می‌بینیم. یک روز پلیسی که به راننده تاکسی کمک می‌کند، روز دیگر پلیسی که به بچه‌های کار، مهربانی می‌کند، روز بعدتر پلیسی که از کار خسته به سمت خانه می‌رفته، نشسته گوشه خیابان و به کودکی در نوشتن دیکته کمک کرده است.

برای تماشای عکس‌ها در سایز بزرگتر بر روی آنها کلیک کنید:

سایت خبری فرهیختگان با انتشار یک گزارش تصویری از یک سرباز راهور و کودک کار، نوشته است که «بالاتر از ونک این سرباز نیروی راهور هنگام بازگشت از کارش، وقتی دید که این کودک در نوشتن دیکته مشکل دارد، کنارش نشست و شروع به دیکته گفتن به او کرد.» این یعنی پلیس، یاور و غمخوار مردم، همانی که به آدم احساس امنیت و آرامش می‌دهد و این درست‌ترین تصویری است که یک جامعه می‌تواند از پلیس خود به حافظه بسپارد.

اینکه پلیس بدون در نظر گرفتن جایگاه اجتماعی خود یار و غمخوار مردم باشد، ارزش و اهمیت زیادی دارد و به طور قطع در همکاری شهروندان با آن‌ها نقش مهمی ایفا می‌کند. مهم نیست که رنگ لباس پلیس سفید باشد یا سبز، یا سردوش او یک ستاره باشد یا چند ستاره، مهم این است که پلیس خود را از مردم و برای مردم می‌بیند. آیا غیر از این است که خداوند مهربان در قرآن کریم وعده داده است که چند برابر کار نیکی که انجام می‌دهیم به ما پاداش می‌دهد؟

در آیه ۱۶۰ سوره انعام آمده است: «هر کس کار نیکی بجا آورد، ده برابر آن پاداش دارد.» یا امام رضا (ع) که امام مهربانی است، می‌فرماید: «مهربانی با مردم نیمی از خرد است.» در واقع کمک و مهربانی با دیگران یکی از مهم‌ترین دستورات دین اسلام است. اینکه ما در زندگی، دغدغه کمک به دیگران را داشته باشیم و همواره برای کمک به هم نوعان خود دغدغه‌مند باشیم، لذت زندگی را برای ما و برای آن‌هایی که در کنار ما زندگی می‌کنند، دو چندان می‌کند و جامعه‌ای که با این نگاه زندگی کند، به طور قطع جامعه‌ای پویا و ارزشمند است.

افزون بر اینکه در آیات، روایت‌ها و آموزه‌های دینی ما، بر کمک به دیگران و اهمیت آن تأکید شده است. در ادبیات فارسی هم کمک به دیگران و مهربانی به هم نوعان اهمیت زیادی دارد و ادیبان و شاعران زبان فارسی همیشه برای ترویج این فرهنگ تلاش کرده اند، به عنوان مثال سعدی می‌گوید: «تو نیکویی کن و در دجله انداز/ که ایزد در بیابانت دهد باز.»