چرا «ملاقات خصوصی» یکی از فیلم‌های محبوب مردم در جشنواره چهلم است؟

محمد عنبرسوز | شهرآرانیوز - مهم‌ترین فیلم روز سوم جشنواره فیلم فجر مشهد «ملاقات خصوصی»، ساخته امید شمس، بود که با استقبال بسیار خوب مخاطبان نیز همراه شد. این فیلم پرستاره، از کیفیت درخوری هم برخوردار بود و توانست حال و هوایی که مردم و منتقدان از جشنواره فیلم فجر انتظار دارند را به سالن‌های سینما بیاورد. «ملاقات خصوصی» اثر سرحال و بحث‌برانگیزی است که برای نقد‌های مفصل درباره آن باید تا زمان اکرانش منتظر ماند. با این حال، فیلم اول امید شمس، اثری جذاب و دیدنی است که برخی دلایل اهمیتش را در ادامه مرور خواهیم کرد.

روایت داستان «ملاقات خصوصی» شبیه یک صعود کامل به سمت قله است. از اثری حرف می‌زنیم که با مقدمه‌ای به غایت طولانی (به سبک فیلم‌های مهم اصغر فرهادی) آغاز شده و ضمن پرداخت مفصل شخصیت‌ها، جوری کار را ادامه می‌دهد که تا نیمه‌های راه، مخاطب احساس می‌کند با یک عاشقانه زرد طرف است. اما درست در زمانی که برخی مخاطبان به ترک کردن سالن فکر می‌کنند، پرده دوم فیلم با صلابت و ضرباهنگی بالا آغاز می‌شود.

در این پرده از فیلم، بیننده با یک موقعیت پیچیده اخلاقی روبه‌رو می‌شود که تحت شرایط تلخ اقتصادی و اجتماعی شکل گرفته است. پرده سوم و پایانی فیلم نیز سلیقه و انتخاب فیلم‌سازی است که تلاش می‌کند در اوج تلخی و غصه، امید به انسانیت و اخلاق‌گرایی را نیز در اثرش زنده نگه دارد. هرچند که شاید ترجیح بسیاری از طرف‌داران جدی سینمای ایران بر این باشد که پایان‌بندی «ملاقات خصوصی» یا به نحو دیگری رقم بخورد یا دست‌کم سه، چهار سکانس زودتر از راه برسد.

«ملاقات خصوصی» را نمی‌توانیم یک اثر تکراری و بدون جذابیت برای مخاطبان بدانیم، اما این فیلم هم نسخه تازه‌ای از فیلم‌های خاصی است که در یک دهه اخیر مد شده‌اند و از نمونه‌های مهم این قبیل آثار می‌توانیم به «شنای پروانه»، «ابد و یک روز» و حتی «مغز‌های کوچک زنگ‌زده» اشاره کنیم. از آثاری حرف می‌زنیم که در نهایت تلخی، به آسیب‌های اجتماعی در مناطق فقیرنشین می‌پردازند و نمایش برهنه معضلات اجتماعی، اقتصادی، خانوادگی و...، در کنار عصبیت و پرخاشگری بیش از حد، در آن‌ها پررنگ است.

کارگردانی چشمگیر از نقاط قوت مهم «ملاقات خصوصی» است. این اثر که بهمن ارک، یکی از دو کارگردان فیلم تحسین شده «پوست»، را به عنوان مشاور در کنار خود داشته، با قاب‌هایی تأثیرگذار و زیبا کارش را پیش می‌برد و اجازه نمی‌دهد که چشم مخاطب از تماشای انبوه پلان‌های غم‌انگیز خسته شود. با این جذابیت‌های بصری، مخاطبان جدی‌تر سینمای ایران می‌توانند، با ارجاع به شیوه فیلم‌برداری «ملاقات خصوصی»، پایان‌بندی فیلم را حدس بزنند. دوربین این فیلم، به نحوی روشن، یکی از شخصیت‌ها را مورد حمایت قرار داده و این شیوه هدایت دوربین، ممکن است فرجام کار را لو بدهد.