هر زنی که به عزای همسر رزمنده اش می‌نشیند انگار یک بار سراپای راضیه سیاه پوش می‌شود. راضی به رضای دل اوست، اما از تصور نبودنش، ترس عین بختک می‌افتد نفسش را می‌گیرد.