علی محمد مودب

در سال‌های اخیر با برجسته شدن مفاهیم مادی تربیت موفقیت را  هدف گرفته است و  طبیعتا موفقیت هم معنایی مادی دارد.

ما نیاز به یک نهضت شعرخوانی داریم. این همه فخرفروشی ما به حافظ و مولوی و فردوسی بدون اثر عینی این بزرگان و یادگارهایشان در زندگی ما چیزی جز ریاکاری است؟

شاعران، سخن یعنی اصل وجودشان را از انبیا‌ می‌گیرند، وجود خودشان را در محضر وحی می‌سازند و به واسطه شرع، نامدار می‌شوند و آن گاه شعرشان را در سایه سخن انبیا که همان سخن خداست، می‌سازند و این شعر، وجود آن هاست.

اربعین نوعی تذکر برای عهدی است که در محرم با امام حسین (ع) بسته ایم. حالا چهل روز گذشته است و بیشتر این چهل روز هم ما درگیر مراسم و مناسک مربوط به محرم بوده ایم.

نوشتن مستضعفین یک ایده ناتمام است و گویا قرار است همیشه نصفه نیمه و ناتمام بماند.

هر جایی کسی کار فرهنگی می‌کند، باید بداند دو شرط مهم، دو بال کار فرهنگی هستند.

خاطره انگیزی و خاطره سازی محرم بُعد مهمی از نوع برخورد سنتی ما ایرانیان با محرم است.

در فرهنگ و هنر ما در سده اخیر بیش از آنکه مولد و سازنده معنا باشیم، مصرف کننده بوده ایم و این مصرف، ما را به مرور تغییر داده است.

شبکه‌های اجتماعی مهم‌ترین مشکلی که ایجاد کرده اند، ازدحام و تزاحم حرف هاست. حرفی وجود ندارد و همه مشغول حرف زدن هستند.

هفته گذشته در حاشیه رونمایی ویرایش سوم «انسان شناسی یاریگری» به خبرنگار تلویزیون گفتم که مرتضی فرهادی شاعری است که به یاری دانش و دانشمندان ما آمده است تا ذات و هستی شاعرانه تمدن ایرانی را از زیر آوار تحلیل‌ها و تعبیر‌های مدرن دربیاورد و دانش ما را زنده کند.

اگر یک یگان عمل کننده فرهنگی با همان کلمات حوزه راهبری فرهنگ که از حوزه جنگ سخت به عاریت گرفته شده، در صدد عمل در حوزه جنگ نرم باشد، پیشاپیش شکست خود را تضمین کرده است.

به نظر می‌رسد که جریان‌های اندیشه و هنر و رسانه ما در برخورد با پدیده کرونا، کاری درخور نکرده اند. دست کم در ادبیات به جز چند شعر شوخی طور درباره ماسک زدن، چیز دندان گیری نوشته نشده است.

ادبیات امروز در آینده تمدنی ما مهم‌ترین یادگاری و میراث ما برای مردمان آینده خواهد بود و از احساس ها، باورها، قصه‌ها و غصه‌های ما برای نسل‌های نیامده سخن خواهد گفت.

زن پیش از این کارکرد‌های فرهنگی و الهام بخشی خود را در نقش مادری و همسری انجام می‌داد، اما حالا نیاز روحی او به مرکز توجه بودن، او را به میانه میدان تجارت و صنعت انداخت و از وظایف سنتی و تاریخی اش غافل کرد.

فردوسی کمر همت به جمع آوری قصه‌ها و اسطوره‌ها و باور‌های قوم ایرانی بست و با حکمت خود دست به گزینشگری از  فرهنگ اسلامی و عربی زد و  ارزش‌ها و باور‌ها و یافته‌های تازه اش از  زندگانی اسوه‌های آیین مقدس اسلام را با هوشمندی و پختگی در میان صحنه آرایی‌ها و حرکات آدم‌ها و موجودات اسطوره‌های ایرانی آمیخت و پدیده تازه‌ای به دست داد که توانست ذهنیت قوم ایرانی را برای میزبانی و پذیرایی از بخش مهمی از شاخصه‌های هویتی پیشنهاد شده در اسلام، سازگار کند.

پیش از هر گفت وگویی ابتدا باید فضا در اختیار آدم‌ها قرار داد. خیلی از چیز‌هایی که ما فکر می‌کنیم گره‌های ذهنی و مشکلات فکری هستند، نیازی به حرف ندارند و فقط با بازشدن فضا حل می‌شوند.

دیشب دخترم برایم یکی از شعر‌های کتاب درسی شان را می‌خواند که متوجه نکته‌ای شدم.

معنای رمضان با روزه نسبت وثیقی دارد و روزه گرفتن به صورت مستحبی در ایام دیگر باعث می‌شود ما بتوانیم بخشی از این قصه را در طول سال با خود حفظ کنیم.

هر روز تازه‌ای نوروز است و نوروز روز روزهاست. نخستین چیزی که در آغاز هر سال باید با خودمان مرور کنیم، این است که ما کیستیم و چه کرده‌ایم و به قول معروف کجای کاریم؟

با آدمی که با صنایع دیجیتال و موشک‌های قاره‌پیما روبه‌رو شده است، نمی‌توان با همان نشانه‌هایی مفاهمه و مکالمه کرد که نیاکان او در قرن‌های گذشته با هم سخن می‌گفته اند.