علی محمد مودب

در سال‌های اخیر با برجسته شدن مفاهیم مادی تربیت موفقیت را  هدف گرفته است و  طبیعتا موفقیت هم معنایی مادی دارد.

ما نیاز به یک نهضت شعرخوانی داریم. این همه فخرفروشی ما به حافظ و مولوی و فردوسی بدون اثر عینی این بزرگان و یادگارهایشان در زندگی ما چیزی جز ریاکاری است؟

شاعران، سخن یعنی اصل وجودشان را از انبیا‌ می‌گیرند، وجود خودشان را در محضر وحی می‌سازند و به واسطه شرع، نامدار می‌شوند و آن گاه شعرشان را در سایه سخن انبیا که همان سخن خداست، می‌سازند و این شعر، وجود آن هاست.

اربعین نوعی تذکر برای عهدی است که در محرم با امام حسین (ع) بسته ایم. حالا چهل روز گذشته است و بیشتر این چهل روز هم ما درگیر مراسم و مناسک مربوط به محرم بوده ایم.

نوشتن مستضعفین یک ایده ناتمام است و گویا قرار است همیشه نصفه نیمه و ناتمام بماند.

هر جایی کسی کار فرهنگی می‌کند، باید بداند دو شرط مهم، دو بال کار فرهنگی هستند.

خاطره انگیزی و خاطره سازی محرم بُعد مهمی از نوع برخورد سنتی ما ایرانیان با محرم است.

در فرهنگ و هنر ما در سده اخیر بیش از آنکه مولد و سازنده معنا باشیم، مصرف کننده بوده ایم و این مصرف، ما را به مرور تغییر داده است.

شبکه‌های اجتماعی مهم‌ترین مشکلی که ایجاد کرده اند، ازدحام و تزاحم حرف هاست. حرفی وجود ندارد و همه مشغول حرف زدن هستند.

هفته گذشته در حاشیه رونمایی ویرایش سوم «انسان شناسی یاریگری» به خبرنگار تلویزیون گفتم که مرتضی فرهادی شاعری است که به یاری دانش و دانشمندان ما آمده است تا ذات و هستی شاعرانه تمدن ایرانی را از زیر آوار تحلیل‌ها و تعبیر‌های مدرن دربیاورد و دانش ما را زنده کند.