حامد عسکری

چند وقت پیش که ماه صفر بود یکی شان را توی حرم دیدم به پهنای صورت گریه می‌کرد و صورتش خیس اشک بود، از دور می‌دیدی اش فکر می‌کردی زبانم لال یا پسری زیر طناب دار دارد و یا دختری زیر تیغ جراحی.

هرچه در سینما می‌بینیم دروغ است و قرارداد، ولی این دروغ گاهی چنان امر قدسی و امر معنوی را به جانت می‌نشاند که تو تا قیامت از مرور چشیدنش لذت می‌بری.

مشکل همین است، آقاجان، مشکل همین است همه در برابر قانون برابرند ولی بعضی‌ها برابرترند، قانون، قانون است ولی می‌تواند غلط باشد.

من با خود عهد کرده ام که هر کس مرتکب این گونه امور شود یا به یکی از دوستانم و رهروانم خشم کند و به او آسیب رساند از خدا بخواهم که او را به سخت‌ترین کیفر دنیوی مجازات کند و در آخرت نیز این گونه افراد از زیانکاران خواهند بود.

این محرم و صفر هم تمام شد، از پس فردا پیراهن مشکی ام را در می‌آورم و می‌گذارم در گنجه بیرق‌ها و پرچم‌ها و می‌رود تا فاطمیه و همه خواسته‌ای که امروز ازتان دارم همین است که اگر طول عمری از شما می‌خواهم برای زیارت است و گریه بسیار.

آرزویم این است مالک این قلب باشد و پیش از هر داده و مرحمتی ظرفیتش را بدهد.

هنوز عرق میدان مسابقه بر تنشان بود، هنوز کلماتشان بریده بریده و نفس نفس زنان همراه هرم هوای سالن از ریه‌ها خارج می‌شد، هنوز چهارتا سلفی و عکس داغاداغ با مدالشان نگرفته بودند، سفت و محکم گفتند تقدیم می‌کنیم به امام رضا (ع).

یک ذهن بیماری دارم که خودم را در شغل‌های مختلف متصور می‌شوم بعد با همان شغل خودم را پرت می‌کنم گوشه گوشه تاریخ، در جایگاه‌های مختلف و در زمان‌های متفاوت و بعد هی خیال می‌کنم هی فکر می‌کنم هی کیفور می‌شوم و هی حال می‌دهد.

صبح‌ها که از خواب بیدار می‌شوم اولین چیزی که سراغم می‌آید همین است، اربعین عازمم؟