سالها پیش در عصر یکی از پادشاهانی که چه فرق میکند، در جنگلی در نواحی آفریقایی، حیوانات گوناگونی زندگی میکردند. بعضی از این حیوانات قویتر بودند و حیوانات دیگر را میخوردند و بعضی از این حیوانات ضعیفتر بودند و از سوی حیوانات دیگر خورده میشدند و به طور کلی در کنار یکدیگر زندگی خوب و خوش و حیوانیای داشتند. روزی از روزها شیر که تقریبا سلطان جنگل بود و بر حسن اجرای قانون جنگل نظارت داشت، وقتی مشغول سرکشی از جنگل و نظارت بر حسن اجرای قانون جنگل بود، ماده آهویی را دید که در گوشهای از جنگل به طور خرامان مشغول چریدن است.
ماده آهو در نوع خود بسیار زیبا و دلربا بود و از آنجا که شیر برعکس ظاهر خشن و یال و کوپال بسیار و پوزیشن شغلی اش دلی سرشار از محبت داشت، فی الفور دل باخته ماده آهو شد. از آن پس هرجا ماده آهو میرفت، شیر نیز به طور مخفیانه به دنبالش میرفت و از او مراقبت میکرد تا حیوانات دیگر به او آسیبی نرسانند. کم کم درندگان دیگر متوجه رابطه عاطفی یک طرفه شیر و آهو شدند و طی جلسهای که با حضور شیر برگزار شد، به نصیحت وی پرداختند. ببر گفت: «ای شیر، این چه وضعی است، آبرو برای گربه سانان بزرگ نگذاشته ای. آخه آهو؟» پلنگ گفت: «آقای شیر، این وضع قابل تحمل نیست. شما باید خانم آهو را بخوری، نه اینکه ازش مراقبت کنی.» تمساح گفت: «ای سطان جنگل، اگر نمیخوری اقلا بده ما بخوریم.»
شیر پس از شنیدن اظهارات درندگان خشمگین شد و گفت: «بروید گم شوید. شما عشق را نمیفهمید.» و زیر میز زد و جلسه را ترک کرد تا نزد آهو برود. هنوز به محل چرای آهو نرسیده بود که ناگهان ماده شیری را دید که در نوع خود بسیار زیبا و دلربا بود و از آنجا که شیر برعکس ظاهر خشن و یال و کوپال بسیار و پوزیشن شغلی اش دلی سرشار از محبت داشت، فی الفور دل باخته او شد. وی پس از آنکه به خود مسلط شد، نزدیک ماده شیر رفت و گفت: «عذر میخواهم بانو، شما کی هستید؟»
ماده شیر گفت: «ماده شیر.» شیر گفت: «از شما سؤالی دارم. من با توجه به اینکه دل باخته ماده آهویی هستم، میتوانم دل باخته شما هم باشم؟»
ماده شیر گفت: «کدام ماده آهو؟ همان که خوردمش؟» شیر گفت: «عه، خوردی اش؟» ماده شیر گفت: «بلی.» شیر گفت: «خوب بود؟» ماده شیر گفت: «عالی. نرم و لذیذ و خوش گوشت.» شیر گفت: «نوش جونت. باز هم اگه خواستی هست.» و سالها به خوبی و خوشی و در رفاه کامل با یکدیگر زندگی و بر حسن اجرای قانون جنگل نظارت کردند.