توسعه مهربانی را از خانه آغاز کنیم

جامعه باید به مهربانی و گذشت عادت کند. این کیمیایی است که خانه به خانه باید دنبالش گشت و البته خانه به خانه و نفر به نفر هم توزیع کرد. وضع مهربانی می‌تواند اوضاع را تغییر دهد به سمت خوبی. این عارضه‌ای که از مردم و جامعه یقه گرفته است با ذات فرد و جامعه سالم و فرهنگی، خویشاوندی ندارد. ما به فرهنگ و دین، خشونت ستیز و عصبانیت گریز هستیم.

اینکه خبر‌ها از آمار بالای انواع خشونت‌ها حکایت می‌کند نشان همان عارضه‌ای است که باید شناخت و بسانِ یک بیماری مهلک، برای درمانش همت کرد. این بایستگی زمانی در ما عزم و اراده ایجاد خواهد کرد که اضلاع خشونت و انواع آن را بشناسیم. در همین هندسه است صحبت‌های غلامرضا خادمی، مدرس دانشگاه و زبان شناس که می‌گوید: «خشونت کلامی، رفتاری مخاطره آمیز ناشی از سوءاستفاده عامدانه از قدرت است. رفتار‌هایی مانند سربه سرگذاشتن، دست انداختن و تهدیدکردن که معمولا یک یا چند نفر انجام می‌دهند که جایگاه بالاتری دارند و در مقابل کسی انجام می‌دهند که معمولا در جایگاه پایین تری قرار دارد.

وی در ادامه، خشونت کلامی را نوعی قلدری دانست که خشونت فیزیکی در آن نیست، اما ممکن است به خشونت فیزیکی منجر شود.» کم هم نینجامیده است آن به این. اتفاقا بیشتر خشونت‌های فیزیکی از بستر خشونت کلامی برخاسته است که آن هم در نگاه تمسخر ریشه دارد. از قدیم تا امروز، ماجرا‌ها خوانده ایم در این زمینه که بسیار به خون نشسته است. به ویژه میان کسانی که نمی‌خواهند در برابر هم «کم» بیاورند لذا «بسیار» خشن و خونین می‌شود تهاجمی که جای تعامل را می‌گیرد.

ادامه مطلب را هم این استاد چنین تبیین می‌کند: «در خشونت کلامی، استفاده خشونت آمیز از کلام یا زبان بدن، باعث آسیب روانی می‌شود که آن را از خشونت فیزیکی متمایز می‌کند. بسیاری از قلدری‌ها یا روش‌های ارعاب، با تعرض کلامی و اجتماعی و فیزیکی همراه هستند.» این هم فقط حکایتی نیست که در کوچه و خیابان اتفاق بیفتد. گاه کلمه به کلمه این قصه پر غصه در خانه و پشت دیواری اتفاق می‌افتد که باید دوستی و احترام در آن حاکم باشد.

اتفاقا اگر قصد اصلاح این رفتار و زدودن آن از دامن جامعه را داریم اول باید از خود و از خانه شروع کنیم. سنت دین و دستور الهی «وَأَنْذِرْ عَشِیرَتَکَ الْأَقْرَبِینَ» به رسول خدا همین را به ما می‌گوید. از خود شروع کنیم. کاهش خشونت در جامعه نیازمند افزایش مهربانی در خانه است. خانه‌های پر از مهر و خانواده‌های مهربان هستند که جامعه مهربان می‌سازند.