سفر به کربلا با قطار از امروز آغاز شد (۹ مهرماه) حرکت معنوی «سفیران امام‌رضا(ع)» | اعزام هیئات مذهبی مشهد به شهر مقدس قم + فیلم اختتامیه بیستمین جشنواره قرآن و عترت دانشگاه جامع علمی‌کاربردی در مشهد برگزار شد استاندار خراسان رضوی: دفاع مقدس موجب شکل‌گیری فرهنگ ایثار، شهادت و خدمت بی‌منت شد طرح «آفتاب مهربانی» با تأکید تولیت آستان قدس رضوی کلید خورد سیاست امام رضا (ع)؛ الگویی برای شناخت دشمن و خنثی‌سازی توطئه‌ها جشنواره‌ها، محلی برای تنفس فرهنگی و هنری هستند آمادگی ۴۲۰۰ مسجد برای برگزاری مسابقات قرآن بسیج راه‌اندازی اردوگاه فرهنگی‌رزمی در مشهد در راستای کنگره بزرگداشت ۱۸ هزار شهید خراسان رضوی یک لغزش کوچک؛ روایت شیخ رجبعلی خیاط از نابودی برکات زیارت نحوه خواندن نماز امام حسن عسکری (ع) معرفی قدمگاه امام حسن عسکری (ع) در سطح ملی تجلی احترام و محبت امام عسکری(ع) به امام‌رضا(ع) در منابع تاریخی یک حکمت از سیره امام عسکری (ع) ولادت امام حسن عسکری (ع)؛ امیدی در دل تاریکی مراسم نخستین سالگرد شهادت شهید سید حسن نصرالله در مشهد برگزار شد + فیلم (۸ مهر ۱۴۰۴) نماینده سابق مقام معظم رهبری در سوریه: جامعه باید با شهدا زندگی کند + فیلم یادواره شهدا فرصتی برای جلوگیری از تحریف تاریخ انقلاب است مراسم اختتامیه یادواره شهدای گوهرشاد، حرم مطهر رضوی، مکه و منا برای نخستین‌بار در مشهد برگزار شد (۸ مهر ۱۴۰۴) یک شیشه مربای دل‌تنگی
سرخط خبرها

نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید

  • کد خبر: ۱۶۵۷۷۸
  • ۰۳ خرداد ۱۴۰۲ - ۲۲:۴۵
نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید
سال‌ها بود که در دلش تمنای عصیان و طغیانی نبود. سال‌ها بود که نماز و روزه‌اش از سر عادت و تجارت نبود. سال‌ها در سرما و گرما رفته بود حرم و هرچه می‌کرد و می‌گفت و می‌دید رفاقت بود و لطف. یک شلنگ نازک آبی‌رنگ و کپسولی بیست‌کیلویی رفیق این سال‌هایش بود.
حامد عسکری
نویسنده حامد عسکری

روی تخت دراز کشیده بود و ملکول‌های هوا هر کدامش انگار از یک تخم‌مرغ درشت‌تر بودند و از حفره‌های بینی‌اش پایین نمی‌رفتند. ریه‌اش مثل سیب برش‌خورده چند روز مانده و چروکیده شده بود که دکتر گفته بود نه جایی برای رفت و‌آمد هوا دارد و نه رمقی که این سیب چروکیده تلاشی کند برای دریافت سهمش از اکسیژن هوا. هشتاد‌سالگی سنی نبود که بخواهد آرزویی داشته باشد یا کار نکرده‌ای، به قول قدیمی‌ها آردش را بیخته بود و الکش را آویخته بود.

سال‌ها بود که در دلش تمنای عصیان و طغیانی نبود. سال‌ها بود که نماز و روزه‌اش از سر عادت و تجارت نبود. سال‌ها در سرما و گرما رفته بود حرم و هرچه می‌کرد و می‌گفت و می‌دید رفاقت بود و لطف. یک شلنگ نازک آبی‌رنگ و کپسولی بیست‌کیلویی رفیق این سال‌هایش بود. کورتون‌ها رمق به استخوان‌هایش نگذاشته بودند. هر‌از‌گاهی با جیب‌هایی پر از نخود و کشمش می‌آمد بیمارستان و با همه کادر درمان بیمارستان رفیق شده بود و هر کدام قبل از انجام وظیفه محوله سهمشان از نخودچی کشمش‌های بی‌نظیرش را طلب می‌کردند.

تا سرم به جان یاخته‌هایش بخزد و تمام شود از پنجره زل زده بود به بیرون. به کنده پیچاک توتی کهن‌سال و قطور که در تنه‌اش حداقل ده کاسه تار زندگی می‌کرد، توت‌های کشیده و شیرین، درخت را چراغان کرده بودند و مرد میلش کشیده بود که کاش یک مشت توت بود می‌ریخت در دهانش و از بافت نرم و شیرین توت‌ها زیر دندان‌هایش کیفور می‌شد. سرُم داشت تمام می‌شد که پریسا آمد. با ناخن‌های لاک‌زده‌اش آنژیو‌کت روی ساعد پیرمرد را بیرون کشید.

بعد یک لیوان یک‌بار‌مصرف را که لبالب توت‌های تازه بود پیش روی مرد گذاشت و گفت: اینم سهم باباسیف‌ا... خوشگل ما. سرُمت تموم شده. تا این توت‌ها رو نوش‌جون کنی پسرت رو هم زنگ زدیم و توی راهه داره میاد. مرد اولین دانه توت را توی دهانش گذاشت. بافت نمناک توت توی دهانش وا رفت و شیرینی مطبوعش چسبید به پرز‌های چشایی هشتادساله مرد.

دومی سومی ... لیوان توت تمام شده بود که غلامرضا رسید. مؤدب و مطیع ویلچر را نزدیک تخت آورد. پیرمرد را روی آن جاگیر کرد. پیرمرد با همه خداحافظی کرد. به درخت‌های توت نگاه کرد. به رفت‌وآمد مردم. به لم دادن گربه‌ای زیر خنکای گلگیر پراید. به هوریز گنجشک‌ها در فرصت شاخه‌های اردیبهشتی توت و چنار. پلک نمی‌زد و سهمش را از تماشای دنیا بر‌می‌چید.

توی ماشین که جاگیر شد. زنجیر در بیمارستان که افتاد. از بیمارستان که خارج شدند، گفت: بریم حرم. پسر گفت‌: ناوقت نیست آقاجان؟ پیرمرد نفس بریده گفت‌: به حاجی ابوطالبی زنگ زدم منتظرمه. خیابان‌های مشهد را زیر نظر گذراند. مغازه‌ها، هتل‌ها، خانه‌ها، کوچه‌ها و با هر کدامش خاطره‌ای مثل ستاره‌ای دنباله‌دار در ذهنش خاموش و روشن شد. به حرم رسیدند. کپسول بر دوش پسر و پشت سر، پله‌ها را بالا رفتند. به جایگاه رسید. یکی از نقاره‌ها را برداشت. دست‌هایش رمق نداشت. غلامرضا کمکش کرد.

پیش از آنکه لب بچسباند بر دهانه ساز و بر آن بدمد، رو کرد به گنبد و گفت‌: منتی نیست آقاجان، ولی این بی‌نفسی تقصیر سال‌ها دمیدن توی شیپور‌های این نقاره‌خانه بوده. دوستت داشتم تاوان دادم.

سحر‌ها و غروب‌ها آمدم اینجا نواختم و رفتم. هرچی هم از دست شما خوردم شیرین بوده. نیامدم به شکایت. فقط آمدم بگم، با همین ریه چروکیده و مندرس آخرین نفس‌هام ر‌و هم خرجت می‌کنم و می‌رم.

مرد همه نفسش را با تمام جانش در شیپور دمید و لبخند نرمی زد و شیپور را تکیه داد. هفته بعد اعلامیه ترحیمش توی تابلو اعلانات اتاق خدام نقاره‌خانه بود.

مرد لبخند می‌زد توی عکس. لبخندش مزه توت می‌داد.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->