تمرینات خانگی زوج معلول مشهدی برای رسیدن به پاراالمپیک

مژده رنگیان /شهرآرانیوز - این‌روز‌ها که همه ورزش‌کاران دنیا تمرینات خود را در خانه دنبال می‌کنند، تنیسور مشهدی نیز در کنار همسر ملی‌پوش خود روز‌های قرنطینه را می‌گذراند و در خانه تمرینات تنیس‌روی‌میز را پیگیری می‌کنند تا تعطیلی باشگاه‌های ورزشی باعث نشود آمادگی جسمانی‌شان کاهش پیدا کند.

ملی‌پوش بیست‌ودو‌ساله تنیس‌روی‌میز مشهد، سال ۲۰۱۷ به‌همراه تیم ملی و زهرا انصاریان، ورزش‌کار همشهری خود، به مسابقات پاراآسیایی جوانان امارات اعزام شد؛ رقابت‌هایی که نتایج درخشانی برای تیم ملی داشت و برای محمدی جوان نیز ۲ مدال برنز را به‌همراه داشت. او در بخش انفرادی ایستاده مدال برنز کلاس ۱۰ را کسب کرد و سپس در بخش تیمی، موفق شد در کنار آیدا فاضل‌نیا به‌عنوان سومی آسیا دست پیدا کند. اما این تنها خاطره خوش محمدی از آن رقابت‌ها نیست، زیرا او در امارات با همسر خود که عضو تیم پاراتنیس‌روی‌میز پسران است، آشنا می‌شود که منجر به ازدواج می‌شود.

ازدواج، ارمغان رقابت‌های امارات
محمدی درباره نحوه آشنایی خود با همسرش بیان کرد: در جریان مسابقات امارات، هاتف به من علاقه‌مند شد. او بعد از این رویداد با خانواده‌ام صحبت کرد و باوجود اینکه قبل از مراسم خواستگاری پدرم به‌شدت مخالف بود، اما با دیدن هاتف با ازدواج ما موافقت کرد و سال۱۳۹۶ زندگی ما در یزد آغاز شد؛ البته درحال‌حاضر به مشهد نقل‌مکان کردیم. هاتف متولد ۷۳ و یزدی است و از سن شانزده‌سالگی به اردوی تیم ملی دعوت شده و دانشجوی رشته تربیت‌بدنی است.

ملی‌پوش پینگ‌پنگ درباره شرایط خود در دوران تعطیلی تمرینات و رقابت‌ها می‌گوید: پس از آغاز قرنطینه، برنامه غذایی را زیرنظر مربی‌ام تنظیم کردم تا در این زمان با مشکل اضافه‌وزن مواجه نشوم و سپس با دریافت برنامه تمرین، در خانه با همسرم به ورزش‌کردن پرداختیم. یکی از تمرینات ما، سایه‌زنی است و این‌روز‌ها با انجام آن سعی داریم آمادگی خود را حفظ کنیم تا در آینده برای حضور در رقابت‌ها با مشکل مواجه نشویم. در این‌روز‌ها فرصت کردیم به فعالیت‌هایی بپردازیم که در گذشته زمانی برای آن نداشتیم. مطالعه کتاب، انجام بازی‌های فکری و ورزش در خانه، اتفاقات جدیدی در زندگی امروز ما بود.

پاراالمپیک، هدف آخر است
محمدی می‌گوید: قرار نبود وارد پینگ‌پنگ شوم. تصمیم گرفته بودم شنا را به‌عنوان ورزش اصلی‌ام انتخاب کنم، اما به‌صورت کاملا اتفاقی در تمرینات این رشته حضور پیدا کردم و به آن علاقه‌مند شدم؛ به‌طوری‌که الان بهترین لحظات زندگی‌ام در تمرینات و مسابقات تنیس‌روی‌میز می‌گذرد. هیچ‌وقت احساس نکردم چیزی از افراد سالم کم دارم و همیشه سعی کردم بهترین باشم و در کنار زحمات خودم، تلاش‌ها و حمایت‌های پدرومادرم و مربیان باعث شد در این جایگاه قرار بگیرم. دوست ندارم هیچ‌گاه مغرور شوم و به جایگاهی که به آن رسیده‌ام، بسنده کنم. پله‌های موفقیت را آرام آرام طی می‌کنم تا به آنچه در ذهنم دارم، دست یابم.

او ادامه می‌دهد: مثل هر ورزش‌کار دیگری هدف اصلی‌ام کسب مدال در مسابقات پاراالمپیک است که باید تمریناتم را بیشتر کنم. رسیدن به این هدف تلاش زیادی می‌طلبد و باید با تلاش بیشتر به هدفم برسم. اما مهدی هاتف، همسر او، نظر دیگری دارد، او می‌گوید نهایت آرزویش حمایت همیشگی مسئولان از ورزش‌کاران جانباز و معلول است، چرا که حضور این ورزش‌کاران در اردو‌های تیم ملی و تمرینات نیز هزینه زیادی برای ورزش‌کاران دارد و بهتر است که این مسیر با حمایت مسئولان هموارتر شود تا بتوانند برای کسب مدال تلاش کنند.