رویداد هنری «پرچم بر زمین نمی‌افتد» در مشهد آغاز شد | پرچم مقاومت در دست هنرمندان مادرانگی به سبک یاس نبی (س) | گفتگویی درباره تربیت صحیح فرزند افزایش ۴۵ هزار مترمربعی فضای زیارتی حرم امام‌رضا(ع) | پروژه رواق امیرالمؤمنین(ع) تا پایان سال ۱۴۰۴ به بهره‌برداری می‌رسد ماجرای توسل شهید حسن طهرانی مقدم به امام رضا (ع) انتشار ۴۰ اثر پژوهشی در حوزه تخصصی مطالعات اجتماعی اعتاب مقدس توسط بنیاد پژوهش‌های اسلامی برگزاری مراسم دهه اول فاطمیه در مسجد دانشگاه علوم اسلامی رضوی عزم راسخ انسانی مومن | یادی از سردار شهید حسن طهرانی مقدم، پدر موشکی ایران مدیرکل تبلیغات اسلامی خراسان رضوی: جهاد تبیین مقدمه امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر است اجتماع مردمی «بیعت با نصرالله» در حرم امام‌رضا (ع) برگزار شد مروری بر فعالیت‌های اجتماعی زنان در صدر اسلام | زنانی که الگو هستند لزوم توجه ویژه کشور‌های اسلامی به تحولات منطقه‌ و دفاع از کرامت انسانی تولیت آستان قدس رضوی: هویت هر انسان مستلزم کرامت اوست مشهدالرضا (ع) در «بیعت با نصرالله»| گزارش شهرآرانیوز از اجتماع مردمی «بیعت با نصرالله» در مشهد + ویدئو دیده فرو بر به گریبان خویش نگاهی به فعالیت‌های علمی زنان خاندان اهل‌بیت (ع) | نور الهام‌بخش دانش توجه به اقتصاد فرهنگ رضوی در تقویت خدمت فرهنگی زیارت مؤثر است وقتی ایثار، شال وکلاه می‌کند آیین بزرگداشت اربعین سیدالشهدای مقاومت در حرم امام‌رضا (ع) برگزار شد (۲۰ آبان ۱۴۰۳)
سرخط خبرها

تولد یک بچه شیر

  • کد خبر: ۲۹۷۵۲۱
  • ۰۹ آبان ۱۴۰۳ - ۲۲:۴۱
تولد یک بچه شیر
آن روز توی آسایشگاه نشسته بودیم که صفورا زنگ زد. صفورا تقریبا همه چیزش بود. از وقتی هم فهمیده بود دارد پدر می‌شود، کبکش خروس می‌خواند.

- «حتما می‌ریم... چرا نه؟ مگه چندتا صفورا دارم من؟ گفتم بهت که ایشالا این آماده باش تموم بشه، یه خورده فضا آروم بشه، تو هم آزمایش هاتو بده، اگر همه چی مرتب بود، با سرهنگ فتوحی صحبت می‌کنم، حتما می‌ریم. خودم هم دلم تنگ شده. الان هم باید بریم دیگه. بگذره سرد می‌شه. حالا شما از مجید زعفرون بگیر. بگو بفرسته. مغازه داداشته، غریبه نیست. بله بله... هر دوتاتون... خیلی زیاد. خب، نه دیگه نمی‌شه. من باید برم».

دوستش داشت؛ خیلی زیاد. همان جای بله بله گفتنش را مطمئنم صفورا پرسیده بود که آیا دوستم داری و او از ما بچه‌های شیفت رادار خجالت کشیده بود و فقط با بله یا نه جواب می‌داد. آن روز توی آسایشگاه نشسته بودیم که صفورا زنگ زد. صفورا تقریبا همه چیزش بود. از وقتی هم فهمیده بود دارد پدر می‌شود، کبکش خروس می‌خواند.

همان روز سر ناهار سرهنگ را دید، قصه مشهد را گفت و فتوحی گفت: «با هم می‌ریم ان شاءا. ولی یه ذره باید صبر کنی. حروم زاده‌ها هر روز یه حرف مفت می‌زنن. باید چارچشمی مراقب باشیم. خودت دلت میاد یه کاشی از اون گنبدوگلدسته کم بشه؟»؛ و حمزه گفته بود: «زبونم لال این چه حرفیه؟».

همان شبش از غروب، فتوحی یک حال دیگری بود. لبخندش کم رنگ شده بود. بند پوتین‌های براقش، محکم‌تر شده بود. لب هایش تکان می‌خورد و تسبیح ازنفس افتاده‌ای توی مشتش مدام به شیخک می‌رسید و تمام می‌شد و از اول. همه فهمیده بودیم خبری هست. شیفت‌ها را اعلام کرد. من سر شب افتادم، حمزه دو ساعت بعدش. تازه پلک هایم روی هم آمده بود که قرارگاه لرزید. انگار همه دایناسور‌های جهان، مسابقه دو گذاشته بودند.

صدای مؤذن زاده از گلدسته‌های پایگاه به گوش می‌رسید. خون بود و خاک و خاکستر. «حمزه شهید شد»؛ این کوتاه‌ترین جمله‌ای بود که بلندترین غم‌های جهان را در خود جای داده بود. ساک وسایلش، لباس هایش، گوشی اش، همه را من جمع کردم. سنگین و غم زده گذاشتم کنار پیکر در کاورآرمیده اش تا آمبولانس برسد. چشمم به گوشی اش افتاد. صفحه زمینه اش عکس دوتایی شان بود با صفورا در مشهد. 

نوتیف پیامک روی صفحه پدیدار شد: «دوست داشتم زنگ بزنم این خبر رو بگم، ولی گفتم یا شیفتی یا خوابی... هر وقتِ شبانه روز خوندیش، زنگ بزن؛ آقا پسر وحشیت، اولین لگدش رو امروز زد تو شکم مامانش، اومدی دعواش کن!». به لبخند حمزه زل زدم. به پسری که به دنیا می‌آید و پدرش را نخواهد دید، فکر کردم. به شیربچه‌ای که همه جا سر بلند می‌کند و می‌گوید: «پدرم را اسرائیل حرام زاده کشت».

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->