وقتی ایثار، شال وکلاه می‌کند

زمستان ۱۳۵۷ بود. قصه اعتصاب و نبود سوخت در شهر، نانوایی‌ها را دچار مشکل کرده بود. سفره‌ها از نان که قوت جان بود، داشت خالی می‌شد. خبر رسید به روستا. انگار رستاخیز شده بود. مردان به صحرا زدند تا هیزم بیاورند. زنان آستین بالا زدند تا آرد موجود در خانه را خمیر کنند. مردان که برگشتند با هیزم، خمیر‌ها هم رسیده بود. مردان بدون احساس خستگی، آتش در تنور کردند. زنان هم با قوتی افزون‌تر نان پختند. صبح روز بعد کلی نان بود که از هر خانه بیرون می‌آمد تا راهی شهر شود برای سفره‌های بی نشانی. مادر آن روز‌ها کارش همین بود؛ مادر‌ها کارشان همین بود و پدر‌ها نیز هم.   

انقلاب پیروز شد. هنوز به آرامش نرسیده بودیم که جنگ شروع شد. باز مادر بود و زنان روستایی و تنور‌هایی که هر روز روشن می‌شد. مادر بود و زنان قوم وخویش که‌ می‌نشستند به بافتن لباس و هرچه مایحتاج جبهه بود. از آن زمان، ۳۶ سال می‌گذرد. حالا رسیده ایم به سال ۱۴۰۳. مادر پیر شده است. مادر‌های بسیاری پیر شده اند و خیلی‌ها هم دیگر نیستند، اما روحیه شان تکثیر شده است.   

مادر دست هایش را توان کار نیست، اما می‌گوید فلان مبلغ را به مردم لبنان و غزه کمک کنید! این را به پسرش می‌گوید که امانتدار پول‌های مادر است. رقمی که می‌گوید، می‌شود اندازه چند ماه هزینه زندگی اش. اما او همان مادر است؛ از همان مادر‌هایی که گرسنگی و خستگی را به ستوه می‌آوردند تا بتوانند نانی به سفره شهری‌های انقلابی و سپس رزمندگان جبهه و جنگ زده‌ها برسانند.   

من اسم این روحیه را «استمرار انقلاب» می‌گذارم که همچنان ادامه دارد. جبهه‌ها گونگون می‌شوند، حتی آدم‌ها هم جای خود را به دیگری می‌دهند، اما سنت پرشکوه ایثار که درس انقلاب اسلامی بود، همچنان رسم زندگی است. حالا دختران نوجوان هم در همین راه قدم می‌زنند با همراهی دیگران که شال گردن و کلاه می‌بافند برای گردن‌های افراشته و سر‌های سرفرازی که در لبنان و غزه، ایستادگی را، مقاومت را معنایی نو می‌بخشند. 

در ادامه حتما بخوانید قهرمانانِ خاکی‌پوش و غریب!

شور کمک به مردمی که پرچم مقاومت هستند، چنان احترام برانگیز و امیدآفرین است که‌ می‌توان نوشت و امضا کرد فرهنگ انقلاب همچنان پررونق در سبک زیستی مردم ما جاری است. انقلاب، نامیراست تا وقتی مردم به این فرهنگ زندگی می‌کنند. این یک خبر خوب است برای ما و یک خبر کشنده و شکننده است برای آنانی که همه تیر‌های خود را برای شکست انقلاب از چله رها کرده اند. باری، انقلاب در دست‌های ظریفی ظهور دوباره خود را جشن می‌گیرد که شال گردن و کلاه می‌بافند.