معاون اول رئیس جمهور: باید به جایگاه اول منطقه در حوزه علم و فناوری برسیم

به گزارش شهرآرانیوز؛ محمدرضا عارف صبح سه شنبه ۷ اسفند ۱۴۰۳ در همایش بین المللی رادار و سامانه های مراقبتی، بیان کرد: خوشحالم دست‌اندرکاران کنفرانس‌های رادار به این نتیجه رسیدند که هم زمان با نهمین کنفرانس ملی، اولین کنفرانس بین المللی را را برگزار کنند.‌ مطمئنا این جهتی که کنفرانس گرفته راه را برای توسعه همکاری و علمی پژوهشی با همه کشورهایی که علاقه مند به همکاری علمی با ما هستند هموار خواهد کرد.

وی اظهار کرد: از همان روزها و هفته‌های اول بعد پیروزی انقلاب با نقشی که جوانان دانشگاهی و جوانان طالب علم داشتند و جوانانی که در نهادهای دفاعی و راهبردی کار می‌کردند و دسترسی آنان به خیلی از امکانات و منابع محدود بود، اولویت دادن به علم و دانشگاه بود. این اولویت شد راهبرد نظام الهی ما. نظامی که انقلاب فرهنگی داشت و در ذات فرهنگ هم تعالی و توسعه علم و فناوری می گنجد. این مسیر شروع شد. ما در اول انقلاب مشکلات عدیده‌ای داشتیم. در مخابرات یک تلفن ۲۵۶ شماره در یک شهرستان نصب شده بود و مهندس ما نمی دانست چگونه مشکل آن را حل کند. در نیرو هوایی افسران ارشد ما و همافران ما چه جایگاهی داشتند. راهبرد توسعه علم و فناوری در دستور قرار گرفت. اولویت اول تربیت نیروی انسانی بود. دهه ۶۰ دهه رشد دوره کارشناسی برای پاسخ به نیاز کشور بود. از اواخر دهه ۶۰ راهبرد توسعه تحصیلات تکمیلی مطرح شد. ملزومات دوره دکتری پژوهش بود.

وی یادآور شد: به طور طبیعی در دهه ۷۰ و دهه ۸۰ پزوهش مبتنی بر تحصیلات تکمیلی در دستور کار قرار گرفت. سپس مدعی شدیم که باید در فناوری ها روز پیشتاز باشیم. در سند چشم انداز یک میثاق ملی برای ۲۰ سال آینده است و در سال ۱۳۸۴ به تصویب رهبری رسید. بر اساس این سند باید جایگاه اول را در منطقه در حوزه علم و فناوری پیدا کنیم. فناوری های پنجگانه‌های به عنوان اولویت مطرح شده است.این مسیر شروع شد. بخش های دفاعی ما در آن سهم کلیدی داشتند. واقعیت این است که جهاد خودکفایی نیروی هوایی و بعد نگاهی که سازمان نیروی هوایی کشور داشت کمک حال دانشگاه بود. یک مثلثی ننوشته در ذهن ما است. که یک طرف آن دانشگاه، یک طرف آن صنعت و یک طرف آن بخش دفاعی است.

معاون اول رئیس‌جمهور افزود: بخش دفاعی اولویت بود چراکه جنگ تحمیلی را داشتیم. مشکلات فراوانی در سال های اول جنگ تحمیلی داشتیم. زمانی که کار رمز گشایی را شروع کردیم گرفتار بودیم. با همگرایی نسبی که داشتیم موفق شدیم. این همگرایی برای ما دردسرساز هم بود. کوچک ترین سندی که می خواستیم می گفتند مهر محرمانه خورده است. یعنی باید از بالا شروع می کردیم. دانشگاه یک سند می خواست، بخش دفاعی می گفت سری است. من سال ۶۵ به یکی از فرماندهان ارشد نیروی هوایی تماس گرفتم و گفتم اسناد را از چه کسی می خواهید مخفی کنید. از جوانان در دانشگاه؟ مسئله تا حدود زیادی حل شد. راحت به اسنادی که بچه ها برای کارهای پزوهشی می خواستند دسترسی پیدا کردیم.