فیلم‌هایی که درباره امام رضا (ع) ساخته شدند تئاتر مشهدی «زنگار و آیینه» روی آنتن شبکه چهار تلویزیون + زمان پخش صفحه نخست روزنامه‌های کشور - پنجشنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴ علت پخش نشدن سریال یزدان امشب (۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) چیست؟ ۶ فیلم از رویش در جشنواره بین‌المللی ۱۰۰ | رونمایی از پوستر فیلم‌های منتخب جشنواره بغض پوریا شکیبایی با شنیدن صدای پدرش در برنامه ۱۰۰۱ + فیلم مراسم سالانه اسکار سینمای ایتالیا برگزار شد ماجرا‌ی اکران پرحاشیه پیرپسر؛ از توقیف تا رده‌بندی سنی انتشار کتاب «داستان‌ها و فیلم‌های ابراهیم گلستان؛ متن و فرامتن» صوت | دانلود آهنگ جدید محسن یگانه با نام کاغذ مچاله + متن جزئیات جدیدی از تغییرات در فصل پنجم فیلم جان ویک افزایش یک‌ساعته زمان بازدید از نمایشگاه کتاب تهران برای امروز (۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) فیلم‌های سینمایی آخر هفته تلویزیون (۱۸ و ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۴) + زمان پخش و خلاصه داستان کاردینال‌ها برای انتخاب جانشین پاپ فرانسیس به سینمای هالیوود روی آوردند! شیوا ارسطویی، داستان‌نویس سرشناس درگذشت + جزئیات (۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) برگزاری رویداد تولید پوستر در مشهد به بهانه اولین سالگرد شهادت آیت‌الله دکتر رئیسی + جزئیات پشت صحنه پایتخت ۷ از تلویزیون پخش می‌شود (۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) عرضه ۴۹ عنوان کتاب با موضوع تئاتر و سینما در سی‌وششمین نمایشگاه کتاب تهران بازیگر تاسیان مهمان برنامه ۱۰۰۱ می‌شود + زمان پخش آل پاچینو در فیلم آئین، به مبارزه با شیطان می‌رود
سرخط خبرها

«وحشی»؛ تازیانه‌ای بر پیکر فقر یا فرصتی تباه‌شده برای روایت واقعیت؟

  • کد خبر: ۳۳۱۲۷۱
  • ۱۷ ارديبهشت ۱۴۰۴ - ۲۰:۰۱
«وحشی»؛ تازیانه‌ای بر پیکر فقر یا فرصتی تباه‌شده برای روایت واقعیت؟
در سال‌های اخیر، هومن سیدی خود را به عنوان یکی از فیلمسازان پرانرژی و جسور سینمای ایران معرفی کرده است؛ کارگردانی که در آثاری، چون «مغز‌های کوچک زنگ‌زده» و بویژه «جنگ جهانی سوم» توانست میان زبان بصری، دغدغه اجتماعی و فرم سینمایی، تعادلی قابل‌قبول برقرار کند. اما در جدیدترین تجربه‌اش، یعنی سریال «وحشی»، این تعادل به طرز نگران‌کننده‌ای از بین رفته و آنچه باقی مانده، مجموعه‌ای از تصمیمات سطحی، سهل‌انگارانه و تا حدی شعورگریزانه است که بیش از هر چیز، توقعات مخاطب را هدف قرار داده‌اند.

به گزارش شهرآرانیوز؛ «وحشی» با ادعای «بر اساس یک داستان واقعی» آغاز می‌شود؛ عبارتی که نه‌تنها راه را برای توجیه ضعف‌های روایی باز نمی‌کند، بلکه انتظارات مخاطب را نیز بالا می‌برد. اما متأسفانه، سریال به‌جای آنکه در مسیر یک درام اجتماعی/ جنایی پرکشش حرکت کند، در لایه‌ای از سردرگمی، روایت شلخته و شخصیت‌پردازی نامنسجم گرفتار می‌شود. نویسنده به‌وضوح تصور کرده است که واقع‌گرایی می‌تواند جانشین منطق داستانی و اصول دراماتیک شود؛ در حالی‌که واقعیت، اگر در دل یک روایت محکم و هدفمند گنجانده نشود، صرفاً به ابزاری تبلیغاتی بدل خواهد شد.

شخصیت داوود، به‌عنوان قهرمان داستان، یکی از ضعیف‌ترین بخش‌های سریال است. این شخصیت نه‌تنها عمق روانی ندارد، بلکه رفتار‌های او پر از اشتباه‌های عجیب و تصمیم‌گیری‌های ناپخته است که حتی از یک انسان کم‌هوش هم بعید به نظر می‌رسد. تکرار جملات شبه‌اخلاقی از سوی داوود، که در قسمت اول به مرگ دو کودک منجر می‌شود و در قسمت‌های بعد نیز ادامه می‌یابد، به‌جای آنکه حس همدلی برانگیزد، حس بلاهت را القا می‌کند. این تکرار مکررات بیشتر به «عذر بدتر از گناه» می‌ماند و تصویر شخصیتی منفعل و بی‌درایت را پیش روی مخاطب می‌گذارد. پرسش اساسی اینجاست: آیا سازندگان تصور کرده‌اند مخاطب آن‌قدر درک پایینی دارد که نیاز به این‌همه توضیح اضافه و تأکید مستقیم دارد؟

یکی دیگر از نقاط ضعف اساسی «وحشی»، ابهام عمدی در جغرافیا و هویت مکانی داستان است. سریال هیچ‌گاه مشخص نمی‌کند که داوود و اطرافیانش دقیقاً در کجا زندگی می‌کنند. آیا آنها ساکن حاشیه‌های تهران‌اند؟ جنوب شهر؟ شهر دیگری؟ این بی‌زمانی و بی‌مکانی آگاهانه، نه‌تنها کمکی به روایت نمی‌کند، بلکه مخاطب را از هرگونه درک بومی و هویتی نسبت به فضا و آدم‌ها محروم می‌سازد. سازنده گویا به عمد، فقر را در قالبی انتزاعی و بی‌ریشه تصویر می‌کند؛ فقر به‌مثابه یک دکور، نه یک واقعیت ملموس اجتماعی.

این دقیقاً همان چیزی است که نقد‌های اجتماعی را به ضد خود بدل می‌کند. «وحشی» به‌جای آنکه همدلانه و با شناخت از طبقه فرودست سخن بگوید، آنها را به ابژه‌ای نمایشی تبدیل می‌کند؛ گویی کارگردان از جایگاهی فرادست و از منظر یک روشنفکر شهری بی‌ارتباط با این جهان، تنها آمده تا بر پیکر رنجور فقر تازیانه‌ای هنرمندانه بزند.

هومن سیدی در «جنگ جهانی سوم» موفق شده بود فاصله‌اش را از بازی‌های فرمی و فرم‌زدگی حفظ کند. آن فیلم، در عین وفاداری به ساختار و جهان‌بینی سینمایی کارگردان، توانسته بود لایه‌ای عمیق از انسان‌گرایی، نقد اجتماعی و روایت تأثیرگذار را در کنار هم قرار دهد. اما در «وحشی» او مجدداً به بازی‌های فرمی و بی‌مکانی روی آورده؛ به فضایی که در آثار ابتدایی‌اش نیز تجربه کرده بود، اما حالا دیگر کار نمی‌کند و تنها یک عقبگرد هنری به حساب می‌آید.

به‌رغم آنکه در سه قسمت ابتدایی، دو صحنه قتل و مرگ سه نفر را شاهد هستیم، هنوز هیچ گره‌افکنی درستی در سریال شکل نگرفته است. معماها، شخصیت‌ها و انگیزه‌ها گنگ‌اند و کنش‌ها اغلب فاقد توجیه هستند. این نوع روایت، نه رمزآلود است و نه معمایی؛ بلکه بیشتر سردرگم و ناقص به نظر می‌رسد. مخاطب هنوز نمی‌داند چرا باید با این شخصیت‌ها همراه شود یا اصلاً به کدام عنصر داستانی دل ببندد.

در نهایت، «وحشی» بیش از آنکه یک تجربه موفق در ادامه مسیر حرفه‌ای هومن سیدی باشد، شبیه نوعی انحراف از دستاورد‌های پیشین اوست. این مجموعه، با وجود ظرفیت بالای سوژه و توانایی‌های تکنیکی سازنده، درگیر نوعی بی‌توجهی نسبت به عنصر کلیدی هر روایت یعنی مخاطب شده است. استفاده سطحی از عنوان «واقعی بودن»، عدم پرداخت مناسب شخصیت‌ها، حذف آگاهانه هویت مکانی و زبان انتزاعی پرزرق‌وبرق، در نهایت به اثری انجامیده که نه جذاب است و نه دراماتیک؛ نه دردی را بازنمایی می‌کند و نه حقیقتی را بازگو.

«وحشی» می‌خواهد اجتماعی باشد، اما بیش از هر چیز، در دام همان فرم‌گرایی و شعارزدگی گرفتار شده که سیدی پیش‌تر از آن عبور کرده بود.

منبع: ایران

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->