غیبت خارجی‌های استقلال و پرسپولیس در هفته‌های اول | نوشدارو بعد از مرگ سهراب

سال‌هاست که استقلال و پرسپولیس در نقل‌وانتقالات خارجی گرفتار یک دور باطل شده‌اند؛ بازیکنانی خریداری می‌شوند که یا دیر قراردادشان نهایی می‌شود، یا با مصدومیت و کمبود آمادگی وارد ایران می‌شوند، یا حتی در هفته‌های اول لیگ اصلاً به ترکیب نمی‌رسند. نتیجه روشن است: ازدست‌رفتن امتیاز‌های حیاتی در همان شروع فصل و هدررفتن سرمایه‌ای که می‌توانست مسیر تیم‌ها را تغییر دهد.

نمونه تازه این ناکارآمدی، استقلالِ این فصل است. تیمی که باوجود خرید چند بازیکن خارجی باکیفیت، به دلیل بستن دیرهنگام قرارداد‌ها و تأخیر در ورود بازیکنان، نتوانست از آن‌ها در سوپرجام و شروع لیگ بهره ببرد و جام را از دست داد.

در پرسپولیس هم وضعیت بهتر نیست. بازیکنانی به خدمت گرفته شدند که یا مصدوم‌اند یا دیر به ترکیب اضافه شدند و عملاً در هفته‌های آغازین لیگ کارایی خاصی برای تیم ندارند (اوریه، بیفوما، اورونوف). این یعنی سرمایه‌گذاری روی بازیکنی که تنها روی نیمکت می‌نشیند، پول می‌گیرد، اما کمکی به تیم نمی‌کند.

مشکل دقیقاً به مدیریت نقل‌وانتقالات برمی‌گردد. وقتی بدون زمان‌بندی درست و برنامه‌ریزی مشخص، جذب بازیکن خارجی به روز‌های پایانی موکول می‌شود، خروجی چیزی جز بازیکن نیمه‌آماده و تیمی آسیب‌پذیر نخواهد بود. این روند نه‌تنها باعث هدررفت بودجه کلان باشگاه‌هاست، بلکه در کوتاه‌مدت به معنای ازدست‌رفتن امتیاز و در بلندمدت خدشه‌دارشدن اعتماد هواداران است.

واقعیت این است که فوتبال حرفه‌ای فقط به نام و کیفیت بازیکن خلاصه نمی‌شود؛ زمان خرید و آماده‌سازی اهمیت حیاتی دارد. تا زمانی که استقلال و پرسپولیس این درس ساده را یاد نگیرند، هر فصل باید دوباره شاهد تکرار همان سناریوی تکراری باشیم: خرج‌های بزرگ، بازدهی اندک و حسرت‌های بی‌پایان.